Na skraju nigdy

Epilog

Epilog ten dedykuję wszystkim moim czytelnikom.

Pamiętajcie, nigdy nie jesteście całkiem sami. Wokół macie cały wszechświat i miliardy jego elementów.

Każdego dnia błyszczcie niczym najjaśniejsza gwiazda.

Once the sun, asked the moon for a hug,

and the world named it an Eclipse - Autor nieznany

        Moment, w którym otworzyłam oczy, był jednym z najbardziej dezorientujących w moim życiu. Czułam ból, ale nie był to ten sam ból, który towarzyszył mi podczas umierania. Nie było odrętwienia, łez i żalu, że wszystko skończyło się w ten sposób. Może trafiłam do nieba, a tam nie było żadnego cierpienia, tylko spokój?

        Problem w tym, że nie czułam spokoju. Towarzyszył mi raczej niezrozumiały niepokój, ogarniający całe moje ciało.

        Przetarłam oczy i rozejrzałam się wokół, nic nie rozumiejąc. Niebo z pewnością nie było wyłożone brudnymi jasnoniebieskimi kafelkami i nie wyglądało jak łazienkowa kabina.

        O co tu do licha chodziło?

        Obok mnie znajdował się miś i mały plecak, który spakowałam w pośpiechu, uciekając z domu, a na sobie miałam ubrania, które znałam. Ubrania, które miałam na sobie w momencie wypadku.

        Dobrze pamiętałam moje przyjście na dworzec w środku nocy. Do środka dostałam się przez wyjście ewakuacyjne, które nie było zamknięte i postanowiłam, że prześpię się w łazience do rana do momentu, w którym autobusy zaczną kursować. Pamiętałam jednak równie dobrze, że już opuściłam łazienkę i wsiadłam do autobusu.

        Moje serce mocniej zabiło i natychmiast zerwałam się na nogi. Zebrałam wszystkie rzeczy i opuściłam łazienkę w pośpiechu. Rozejrzałam się po dworcu, a gdy zobaczyłam przechodzącą obok kobietę, podeszłam do niej.

        – Przepraszam. Może to zabrzmi dziwnie, ale... który dzisiaj jest? – Mój głos drżał.

        Kojarzycie ten moment, gdy bardzo chcecie poznać odpowiedź, ale równie mocno, a może nawet bardziej się jej boicie? I już sami nie wiecie, czy lepsza jest wiedza, czy życie w nieświadomości.

        Tak się właśnie czułam, ale musiałam wiedzieć, nawet gdyby ta wiedza miała mnie zabić.

        Kobieta popatrzyła na mnie jak na wariatkę, taksując spojrzeniem moją sylwetkę.

        – Siedemnasty marca.

        Nie.

        Nie, nie, nie.

        To nie było możliwe.

        Cofnęłam się kilka kroków, opierając plecy o zimną ścianę. Serce dudniło w mojej klatce piersiowej, jakby chcąc wyrwać się na powierzchnię. Miałam wrażenie, że zaraz zemdleję, że to wszystko jest jakimś głupim snem, z którego za chwilę się obudzę.

        Może to brzmiało absurdalnie, ale chciałam znowu czuć, że umieram. Chciałam leżeć sama w domku, czekając na śmierć, wiedząc że pomoc nie nadejdzie.

        Bo jeśli w tym momencie nie śniłam... to nic nie było prawdziwe.

        Siedemnasty marca. Siedemnastego marca wsiadłam do autobusu. Siedemnastego marca zdarzył się wypadek. Siedemnastego marca odnalazłam Callena.