Dark House

21.Bölüm - İsyan

Bahçe, tüm sessizliğiyle beni büyülerken dakikalardır izlediğim görüntüden ayırdım gözlerimi.

Adımlarımı yatağıma doğrultarak elimde ki kitabı, düzensizce toplanmış olan yatağımla buluşturdum. "Olivia?" Uyumaya devam eden arkadaşıma karşın saçlarımı tepemde toplarken konuşmamı ilerlettim. "Beş dakika içinde kütüphanede ol." Homurdanma sırasını Olivia kaparken ayaklarımı odanın dışına sürükledim.

Kütüphaneye ulaştığımda derin bir nefes alarak kapıyı araladım. Masanın kenarında oturan Lisa, geldiğimi fark ederek kitap yığınının arasından kalktı. "Biraz erken geldim sanırım." Dedi pantolon paçalarını sirkelerken. Hafifçe gülümseyerek kitapların bir kısmını hemen yanımda ki rafa sıralamaya başladım. "Sanırım bayağı erken geldik." Bana katıldığını mırıldanırken kapının açılmasıyla dikkatim o noktayı buldu.

"Selam." Diyerek içeri adımını attı Sky. Hemen peşinden de Luke ve Jacob geliyor, kütüphaneyi süzüyorlardı. "Selam." Lisa onları karşılayarak birkaç adımda yanıma ulaştı.

"Evet, şu gizemli odayı ne zaman göreceğiz?" Dedi Sky; sesinde ki alay, yüzüne yansıdıktan hemen sonra. Odayı gördüğünde ki yüz ifadesini kendime hatırlatarak son sabır kırıntılarını kullandım.

"Olivia geldiğinde." dedim sakin olmamı kendime fısıldarken.

Cevabımdan hemen sonra ellerini birbirine sürterek onayladı. Ve diğerlerine uyarak duvara yaslanırken elimdeki kitapları yerlerine koymaya devam ettim.

Çoğu eski tarihlerden kalma kitaplardı ve burda formalite icabı konularak, yalnızlığa terk edilmeleri sinir bozucuydu. Bizi yansıtıyordu sanki. Bir ayna misali gerçekleri gösteriyor, yalnızlığı mırıldanıyordu kulaklarımıza. Anında kitaplar kadar tozlu hatıralar gözümde canlanırken bir kenara ittim onları. Acıdan başka bir şeye yaramıyorlardı işte.

Kafamı tamamladığım işimden kaldırarak, düşünce karmaşamı bölen sese baktım.

"Merhaba."

Kapı, dördüncü kez Olivia tarafından açılırken önümde ki raftan ayrılarak, hızlı adımlarıyla bize ulaşmasını bekledim. "Hadi, gösterin artık şu odayı." Dedi Lisa heyecanla. Bıkkınca derim bir nefes verdim. "Pekala, benimle gelin."

Beni nelerin bekleyeceğini düşünmek için fazlaca zamanım olmuştu elbet. Ve son karar, beklentinin aleyhimize işleyeceğiydi. Buradan kurtulmamız için tek açık kapı buydu belkide..

Benimle birlikte rafların arasında ilerleyen grup merakla olacakları beklerken durdum.

"Bunun aramızda kalacağını söylememe gerek yok sanırım?" dedim kaşlarımı hafifçe kaldırarak. Luke heyecanını gizlemeye gerek duymaksızın atıldı söze.

"Kesinlikle gerek yok."

Jacob ise, gözleriyle onaylamakla yetinince Olivia ya kısa bir bakışımın ardından aralıkta ki düğmeye bastım. Raf, herzaman ki gibi yerini küçük bir kapıya bırakırken gözlerim yüz ifadelerinde dolanıyordu.