Sevda Ateşi

Garaj ve Piyano

Kız etrafa bakarak onlara bakan teyzelerin ters bakışlarından ürkmüş olacak ki;

-Dur... dur napıyorsun? Biri görecek.

-pardon. Heyecana kapıldım.

-sorun değil... eee ne yapacağız?

-Beni takip et...

...
..
.

Kız içinde hafif ürperen korkularıyla yanındaki genç delikanlıyı takip ediyordu. Korkuyordu çünkü ilk defa bir erkekle baş başaydı ve ilk defa bir erkeği takatsizce dinleyerek peşinden sürükleniyordu. İçinde endişlerle yola koyuldu koyulmasına da ya annesi duyarsa ne olurdu...

Kızı korku dolu dalgınlığına bakan oğlan onu süzdü. Mutsuz ama mutlu bir yapıda ona zorla gülümseyen kıza doğru dönerek;

-Ne oldu?

-Bir şey yok...

-Bak istemezsen gitmeyiz...

Oğlanın hafif centilmen, hafif yalvarıcı bakışlarının büyüsüne kapılan kız, onu yumuşatmaya çalıştı. Yüzündeki modu değiştirerek gülümsedi.

-Hayır hayır! Devam edelim lütfen...

Oğlan kafasını salladı ve kıza onu takip etmesine yönelik bir işarette bulundu. Yolda sessizce gidiyorlardı. İki yabancıydılar lakin bu kadar da yabancıymış gibi yürüyecek kadar yabancı olmamalarına rağmen bu şekil yürümeleri oğlana tuhaf gelmişti. Kızın elini tutmaya çalıştı fakat kız elini çekerek çemkirircesine ters tepki gösterdi.

-Napıyorsun! Biri görecek... hem dün bir bugün iki...

-Tamam sakin ol... özür dilerim.

-Yapma lütfen...

Kızın asabiyetine kızamadı. O da biliyordu ve anlıyordu; korku dolu bakışlarından onu nelerin ürperte bileceğini...

Birkaç bin adımdan sonra kız yorulmuş olacak ki sitemkari bir şekilde hayıflanmaya başladı.

-Nereye gidiyoruz? Çok yoruldum.

- Geldik sayılır...

10-15 dakika sonra yerin altına doğru gizlenmiş ve merdivenlerle aşağıya doğru inilen bir garaja gelmişlerdi.

-Burası neresi?

-Benim kendi evim.

-Ne! Bu güneş almayan yerde mi yaşıyorsun...

-Aydınlığı pek sevmem...

Kız oğlanın hazırcevaplığına oldukça şaşırmıştı. Kendini ezdireceğini düsünerekten için daha fazla soru sormaya yeltenmemeyi tercih etti. Garajın altından geçip kapattılar. Kız kapının önünde dikiliyordu ve girip girmemekte kararsızdı.

-Gelsene içeriye...

-yok böyle iyiyim.

-Korkma yemem seni!

Kız bunları güvensizlikten değil de aile baskısının getirdiği dogmatik düşüncelerin üzerine yaptığı ürpertiden korkuyordu. Tramvalarını giderecek bir psikolog olmadığı için kendi kendini düzeltmeye çalıştı ve içeriye doğru geçti. İçerisi tam bir cennet gibiydi. Hiç görmediği kadar güzel olan sanat eserleriyle dolu bir salon ve amerikan mutfağı olan köşesi göz kamaştırıyordu. Baktıkça içi gidiyor ve etrafında daireler çizerek adeta salonu rötgenliyordu. Filmlerde gördüğü deri bej koltuklar, birbirinden farklı ressamlarca resmedilmiş tablolar, vazolar, tam edavatlı ve aşırı kullanışlı mutfak bölümü, gitar ve davul bölümü, şömine köşesi, aile fotaraflarının olduğu bir bölüm, siyah duvarlara yansıma yapan otantik duvar aydınlatmaları, hava almaşını sağlayan hava boşluklarındaki kiremit duvar taşları, yeşil tavan ve süslemeleri, osmanlı döneminden kalma ipek halı, bilardo, ve daha sayamadığı kadar güzellilerle dolu yaşam alanını iyice süzdü.

-Nasıl, beğendin mi?

-Çok güzel... Ailen nerede?

-Bura benim evim...

-Gerçekten mi?

Gülerek...

-Evet.

-Ailen nerede?

-Evde... yani evimizdeler. Ben buraya takılmak için geliyorum genelde.

-Anladım.

Birden gözü piyanoya ilişmişti. Parlayan göz benekleriyle ona bakarak;

-piyano çalabiliyor musun?

-Pek değil...

-Eee neden duruyor peki?

-Babam doğum günümde almıştı.

-Hmm... pek kullanamadın herhalde.

Kafasını sallayan oğlana gülerek baktıktan sonra tüm korkularını aniden unuttuğunu dahi hatırlamayacak kadar dalan kız, piyanonun koltuğuna oturdu...

-Sen çalabiliyor musun?

Şaşkınca bakan oğlana doğru gülümsedi ve;

-Evet...

Birden "Minnie Riperton" dan "lovin you" şarkısını çalmaya başladı ve oğlanın beklemediği bir anda şarkı söylemeye başladı... sesi güçlü ve huzur veriyordu. Onu dinlemeye ve izleme doyamayan oğlan derin hülyalara dalmıştı...

-Lovin' you is easy cause you're beautiful
Makin' love with you is all i wanna do...
...
..
.