Bang zijn voor het verleden

Hoofdstuk 12

Herman POV

Ik ben ondertussen al terug beneden. Maar ik kan het nog steeds niet geloven. Angie zanger?! Van wie?! Waarom ben ik zo jaloers. Ik voel toch niks meer voor haar. Toch?! Ik zie Angie binnen komen. Ik kijk haar aan van top tot teen. Ze is echt perfect. Misschien dat ik toch nog iets voor haar voelt. In wandel door naar mijn kantoor.

~~volgende dag~~

Angie POV

Ik ben blij dat violetta niet boos was. Alles is terug goed. Over een maand moet ik de beslissing hebben of ik het kindje ga houden of niet. Ik zal het eigenlijk echt niet weten. Ik sta op en kleed me om. Als ik beneden kom is iedereen er al. Ik ga bij aan tafel zitten. 'Goeiemorgen.' Zeg ik en iedereen zegt het terug. We eten en daarna gaat iedereen zijn eigen weg. Herman blijft aan tafel zitten. Ik wil ook opstaan maar hij houdt me tegen. 'Wat is er?' Vraag ik verbaast. Ik ga terug zitten. 'Wie is de vader?' Vraagt hij dan opeens. 'Hoe weet je het?!' Vraag ik. 'Wie is de vader?' Vraagt hij opnieuw. 'Wat gaat jou het aan! Het is toch mijn leven!' Roep ik uit en loop naar boven. Ik kan toch moeilijk zeggen dat de vader van mijn kindje dezelfde vaders als mij is. 'Angie!' Hoor ik. En Herman komt binnen. 'Wat?!' Zeg ik. 'Waarom wil je het niet zeggen?' Vraagt hij. 'Omdat het zo is.' Zeg ik. Herman komt naar me toe en geeft me een knuffel. We kijken elkaar aan en onze hoofden komen steeds dichter en dichter en dan opeens voel ik zijn lippen op de mijne. Het is nog steeds zo magisch en vertrouwt. 'Dit mag niet.' Zeg ik na de kus. 'Maar...' Wilt Herman beginnen. 'Nee Herman. Het kan niet. Wat zal Maria wel niet denken!' Zeg ik. 'Maar ik hou van je.' Zegt Herman. Ik kijk naar de grond en zeg zacht. 'Ik ook van u.' Hij heft mijn hoofd op en geeft me weer een kus. 'Ik kan het niet langer verbergen.' Zegt hij. 'Maar Maria....' Zeg ik. 'We praten gewoon met haar.' Zegt Herman. Ik zucht. Ik geef hem nog een kus en dan lopen we samen naar beneden. 'Welk is dit?' Vraagt Maria verbaasd met een brief omhoog. Ik kijk naar de brief en dan herken ik hem pas. De brief van de dokter. Ik werp een boze blik op Herman. Hij heeft hem vast laten rond slingeren. Hij kijkt me onschuldig aan. Maria trekt me naar boven. 'Wat is het?!' Vraagt ze. Ik antwoord nog steeds niet. 'Wie is de vader?' Vraagt ze. 'Papa.' Zeg ik zacht. 'Wat?! Weet hij het?' Vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. 'Ga je het houden?' Vraagt ze. Ik hef mijn schouders op. 'Langs de ene kant wel maar langs de andere kant niet.' Zeg ik. Ze knuffelt me. 'Het komt goed.' Zegt ze. 'Was je daarom zo afstandelijk de laatste dagen?' Vraagt ze. Ik knik. Ze neemt me nog strakker vast. Wat hou ik toch van me zus. Ze is zo lief en ik ben ondertussen aan het kussen met Herman achter haar rug. Ik ben gewoon vreselijk. 'Het komt echt goed.' Zegt ze. Ik glimlach zachtjes naar haar na de knuffel. Ze loopt mijn kamer terug uit.

Weer een kort sorry :/