Hoofdstuk 14

229 14 1
                                    

We laten los en ik kijk naar violetta ze ziet er niet bepaald blij uit. Ik voel me zo schuldig. Ik dacht niet eens aan haar. 'Wat is dit?' Vraagt ze. 'Zo als je ziet.' Zegt Herman. Ik kijk hem niet aan en violetta ook niet. 'En mama?!' Vraagt ze bang en onzeker. 'Ze weet het.' Zegt Herman. Violetta loopt naar boven. Ik wil haar achterna lopen maar Herman houdt me tegen. 'Ze heeft tijd nodig.' Zegt hij. 'Maar het is niet goed. Violetta zal het niet accepteren. We hadden aan haar moeten denken.' Zeg ik. Herman zegt niks maar neemt me in zijn armen. 'Kan even met mijn zus praten?' Vraagt Maria die binnenkomt. Herman loopt naar zijn kantoor. 'Het spijt me.' Zeg ik. 'Je kan er niks aan doen. Het zijn gewoon je gevoelens en als ik, jou en Herman bezig zie, zie ik echte liefde en jullie horen gewoon bij elkaar. Violetta zal zich er wel bij neerleggen.' Zegt ze terug. Ik geef haar een knuffel. 'En Angie?!' Zegt Maria ineens bezorgt. Ik laat haar los. 'Ja?' Antwoord ik. 'Je moet Herman vertellen over papa.' Zegt ze dan. Ik schud mijn hoofd. 'Nooit.' Zeg ik. 'Maar het moet. Als hij erachter komt is het pijnlijker als wanneer je het zegt.' Zegt Maria. 'Ik denk erover na.' Zeg ik. Maria geeft me nog een knuffel.

~~ 's avonds~~

We zitten met zen alle op de zetel en violetta heeft nog steeds geen één woord gezegd tegen mij of Herman. Na een tijdje slaat Herman zijn arm om me heen. Ik kijk naar violetta en zie dat ze boos kijkt. Ik pak Hermans arm en doe hem af mijn middel. Hij kijkt me verbaast aan maar na een tijdje kijkt hij terug weg. 'Ik praat wel met haar.' Fluistert Maria. Ik glimlach zachtjes. 'Ik ga slapen.' Zegt violetta na een tijdje. 'Slaapwel.' Zegt Maria. Ook ik, Herman, Olga en roberto zeggen het tegen violetta. 'Slaapwel, mama, Olga en roberto.' Zegt ze terug. Het doet me best pijn dat ze zo doet. Ik zucht. Ze loopt naar haar kamer. 'Hebben jullie ruzie met zen drieën?' Vraagt Olga. 'Laat maar even Olga.' Zegt Maria. 'Ik ga ook slapen.' Zeg ik. 'Ik ook.' Zegt Herman. We zeggen iedereen Slaapwel en lopen dan naar boven. 'Kom je bij me liggen?' Vraagt Herman. 'En violetta?!' Zeg ik. 'Ze zal het ooit wel snappen. Ze moet gewoon nog wennen.' Zegt Herman. 'Oke dan.' Zeg ik. We lopen zijn kamer in. Hij geeft me een trui van hem. Ik kleed me om. Maar voordat ik zijn trui kan aandoen duwt hij me op zijn bed. 'Herman....' Zeg ik. 'Denk niet aan violetta.' Zegt hij. Hij komt op me liggen. (Je weet wel wat er gebeurt)

~~volgende dag~~

Ik word wakker met twee stevige armen om me heen. Ik glimlach. Gisteren toen we in bed lagen was het echt leuk. Ik heb nog nooit zo genoten van dat. Ik draai me om een Herman doet net zijn ogen open. Ik geef hem een kus. 'Goeiemorgen mooie.' Zegt hij. Ik bloos als hij het zegt. 'Goeiemorgen.' Zeg ik terug. We blijven nog even liggen en dan besluit ik dat ik toch opsta. Ik kleed me om en loop naar beneden. Als ik beneden aankom zie ik dat violetta er alleen nog maar zit. Ik ga zonder iets te zeggen op mijn plek zitten. Na een tijdje komt Maria erbij zitten. Ze ziet dat er een ongemakkelijke stilte is tussen mij en violetta. Ze probeert een gesprek te vormen maar die sterft al snel weg. 'Angie ik zeg het alleen maar. Maar je moet weten. Ik wil geen broertje of zusje. En ik wil je ook niet als moeder en als het kon ook niet als tante.' Zegt violetta ineens. Ik krijg tranen in mijn ogen. 'Violetta!' Zegt Maria streng. 'Wat?! Zeg alleen maar wat ik te zeggen heb.' Zegt violetta. Herman komt aan tafel zitten. Hij wilt mijn hand nemen maar ik trek weg en loop weg. Weg van hier. Waarom doet violetta ineens zo? Vind ze het dan echt niet leuk? Ik zucht en loop verder. Ik zit heel ver in gedachten dat ik niet eens doorheb dat ik word achtervolgt. Maar als ik in een verlate wijk kom. Word ik langs achtere vast gepakt. Ik word tegen een muur geduwd en word zowat in elkaar geslagen. Na een tijdje stopt het. Ik kan niet zien wie het is. De persoon gaat weg en ik krimp in elkaar. En barst in tranen uit. Kan er nu geen ene dag voorbij gaan waar alles goed is....

Sorry voor slecht hoofdstuk :/

Bang zijn voor het verledenWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu