Senin Gibi

10.Bölüm

Öyle böyle Musa abi bölümü geçince yine ateşi bana verdi. İki üç bölüm sonra Bahar abla Musa abiyi çağırdı.

"Bekle sen geliyorum. Sakın yanma tamam mı?"

"Peki."

Bahar ablanın yanına gidince bende kalkıp etrafıma baktım kitaplığa gittim. Her çeşit kitap vardı bazıları çok kalındı. Keşke bende okuma bilsem diye düşündüm. Sonra aklıma yine babam geldi. Beni okula yollamayan her yıl eve polis gelince bahaneler uyduran. Sonra annem geldi bunu istemese bile kabul eden. Her şeyde babamı dinleyen. Bana iyi davranan. Keşke onların yanında olsaydım ne kadar babamı sevmesemde annemin yanında kalmak için ona katlanırdım.

"Nerelere daldın ufaklık?"

"Korkuttun ama."

"Amacım o değildi gel devam edelim."

"Abi sence ben kötü biri miyim?"

"Neden sordun bunu?"

"Çünkü babam beni hiç sevmezdi ve bana hep kötü biri olduğumu söylerdi."

"Hmm. Bana göre iyi birisin seni tam tanımasamda kötü birine benzemiyorsun. Peki baban sana neden öyle diyodu? Bunu hiç düşündün mü? "

"Hayır."

"İstersen konuşalım."

"Konuşmak istemiyorum."

"Tamam sen bilirsin. Oynayacak mısın?"

"Hayır canım oynamak istemiyor."

Odadan çıkıp mutfağın balkonundaki koltuğa oturdum. Bahar ablada yanıma oturdu. Gözlerimin dolmuş olduğunu fark etmiş olsa gerek.

"Ne oldu Lalin?"

"Bir şey olmadı."

"Neden üzgün duruyorsun o zaman?"

"Üzgün-"

Cümlem bitmeden telefon çalmaya başladı ve Bahar abla telefona cevap vermek için telefonu açtı yüzü birden değişti.

"Ne için aramıştınız?"

Karşıda ki kim yada ne diyor bilmiyordum ama sanırım Bahar ablanın hoşuna gitmemişti.

"O gayet iyi efendim. Merak etmenize gerek yok."

"Lalin telefon sana canım."

Telefonu bana doğru uzattı.

"Alo?"

"Canım kızım nasılsın bakalım?"

Babamın sesini duyduğum gibi dolmuş gözlerim istemsizce akmaya başladı.

"Ben senin kızın değilim."

"Vay be! Demek bu kadar çok istiyordun seni satmamı. Bilseydik daha erkenden yapardım bebeğim. Annende sensiz gayet mutlu bir hayat sürüyor. Sana selam söyledi beni düşünüp üzülmesin ben onsuzda varım diyor."

"Sus artık! Yeter sus."

Bağırışlarıma Musa abide yanıma geldi. Telefonu koltuğa atıp Bahar ablaya döndüm.

"Neden beni aldınız? Neden? Ben bir eşya mıyım?."

Hıçkırıklar arasında zor konuşuyordum.

"Lalinciğim sakin ol."

"Sakin falan olamam sizden nedret ediyorum! Herkesten nefret ediyorum. Beni ondan aldınız. Annemden ayırdınız.
Yeter artık tamam mı? Bıktım artık her seferinde ordan oraya savrulmaktan. Nerdeyiz? Bunu bile bilmiyorum. Sizi asla annem olarak kabul etmeyeceğim o parkta çocuklar oynarken siz beni zorla o araba koydunuz! Babam sizi nerden buldu? Söylesene!"