Senin Gibi

3.Bölüm

Ama ya o zaman nasıl çıkıcam bu evden of. Belki başka bir açık bulabilirim diye düşünürken aklıma üst komşumuz Pakize teyze geldi ona babamın beni dövdüğünü dersem belki beni burdan kurtarırdı.
En azından tek seçeneğim buydu... Anneme komşumuzun kızı Nursena ile oyun oynayacağımı söyleyerek izin aldım. Bana küçük gelen terliklerimi ayağıma geçirip hemen merdivenlerden eve ulaştım. Kapıyı çaldığımda açan olmadı tam herkese sitem edecekken kapıyı Nursena açtı.

"Aa Miray nasılsın?"

"İyiyim Nursena oyun oynayalım diye gelmiştim. Olurmu?"

"Tabiki olur bende sıkılmıştım sana yeni bebeklerimi göstereyim mi?"

Buna sevinmiştim. Eve girdiğimde burnuma çok güzel bir yemek kokusu çarptı. Nursena beni odasına götürürken benim gözlerim Pakize teyzeyi arıyordu.
Nursena'nın odasına geçmiştik bu kızın odasını her girdiğimde kıskanırdım. Prenses örtülü yatağı, çok güzel oyuncakları, kıyafetleri hepsi çok güzeldi.

"Bak bu benim yeni bebeğim."

Bebeğini bana gösteriyordu.
Çok güzeldi benim de böyle bebeğim olsun istiyordum.
Ama olmayacağınıda biliyorum.

"Çok güzelmiş."

"İstersen sana şu bebeğimi verebilirim onunla oynamıyorum."

Çok mutlu olmuştum. Gerçekten bana veriyordu tamam o yeni bebek kadar iyi değildi ama onuda çok beğenmiştim.

"Ben... Çok teşekkür ederim Nursena bu çok güzel."

Tebessümle bana baktı.

"Rica ederim."

Bebeği elime alıp uzun uzun baktım. Onu yanımdan ayırmayacaktım. Bir süre sonra Pakize teyze elinde bir tabak kurabiyeyle odaya girdi.

"Meraba kızlar bakın size ne yaptım."

"Annee kurabiye hemde en sevdiğimden."

"Çok güzel olmuş eline sağlık Pakize teyze."

Kurabiyelerden yedikten sonra Pakize teyzenin yanına gittim.

"Pakize teyze sana bir şey diyebilirmiyim?"

"Evet diyebilirsin Miray."

"Ama bunu kimseye deme tamam mı?"

"Tamam."

Acaba hangisinden başlasam her gün bana vurduğundan mı yoksa evdeki eşyaları sağa sola fırlattığından m?

"Şey... Babam."

"Söyle kızım hadi."

"Baban bana hergün vuruyor.
Bana yardım edebilirmisin?"

Pakize teyze bana anlamamış gibi bakarken ona tekrar ettim.

"Bana vuruyor. Yardım et diyorum."

Bu seferde baktı, baktı ve bida baktı.

"Kızım ne saçmalıyorsun gine sen işim gücüm var benim aa."

Bana inanmamıştı anlamıyorum ona doğruları söylüyordum bana inanması tek umudum gibi geliyodu ve işte oda soldu nasıl inanmaz diye düşünürken kapı çaldı.

"Nursena kapıyı aç kızım."

"Tamam anne."

Nursena kapıyı açtığında binadaki annemdi beni çağrıyormuş.

"Miray annen çağırıyor."

İstemeyerekte olsa giderken son kez Pakize teyzeye baktım kırgın gözlerimle. Bana bakmadığını görünce bebeğimi alıp kapıdan çıktım.

"İyi akşamlar dilerim Nursena."

Deyip gülümsediğimde oda bana bakıp gülümsedi ve kapıyı kapattı.

Yavaş yavaş aşağı indiğimde aklıma şimdi kaçabileceğim fikri geldi.Hemen terliklerimi çıkarıp ayakkabılarımı giydim ve sesizce binadan çıktım evimiz düz giriş olduğu için camların önünden eğilerek geçtim ve koşarak binanın köşesinden döndüm. Sevinmiştim o evden kurtulmuştum. Bağırmak istiyorum. Dans etmek istiyorum. Kısacası en mutlu anlarımdı.
Ama uzun sürmedi...
Ne! Karşıdan gelen babam olamazdı olmazdı hayır hayır hayır. Umarım yanlış görüyorumdur diye içimden dua ederken hemen ordaki arabaların arasına girdim.
Beni görmemesi için dua ediyordum. Evet o babamdı.
Ama beni fark etmedi yada görmedi yanımdan geçip gitti. Hemen ayağa kalkıp koşmaya başladım gidebildiğim kadar.
Sonra yoruldum ve kaldırıma oturdum hava kararıyordu ve ben karanlıktan korkmazdım tam tersine severdim. Çünkü babamın sayesinde alışmıştım karanlığa.
Sonra bir amca gelip yanıma oturdu. Bense kafamı yerden kaldırdım ve ayağa kalktım yürümeye başladığımda arkamdan geldiğini fark ettim.

"Nereye küçük kız?"

Sizce yardım edecekmi?