Senin Gibi

15.Bölüm ~Felaket~

Annem mi aramam lazım öyle yada böyle. Hem rüyamdan dolayı hemde onu özledim sesini özledim kahverengi gözlerini özledim. Bana kızım deyişini özledim. Onunla geçirdiğim zamanları özledim. Onu çok özledim.

"Lalin seninle manava kadar gidelim mi?"

"Olur Bahar abla."

"Musa biz manaca gidiyoruz birisi gelirse kapıyı açma."

"Anlaşıldı."

Temmuz ayında olduğumuzdan hava sıcaktı üstüme bir şey almama gerek yoktu.

"Ben hazırım ayakkabılarımı giyiyorum."

"Tamam kızım sen in ben geliyorum. Bir yere ayrılma."

"Tamam."

Ayakkabıları giyip asansörle aşağı indik artık alışmıştım asansöre. Burda yaklaşık  3 aydır duruyordum. Zaman hızlı bir o kadarda yavaş geçiyordu. Bahar ablada gelince manavın yoluna koyulduk.

Arabalar çok ve hızlıydılar. Biri birini beklemiyor. Biri birine yol vermiyordu. Bir cocuk ve annesi yoldan karşıya geçmeye çalışıyordu. Kız arabalardan korkuyordu. Annesi onun elinden tuttu. Elinden tutunca kız birazda olsa sakinleşti gibi duruyordu. Arabalara kırmızı yandı. Ama biri çok hızlıydı. Duramadı duramazdı.  Kız anlamıştı koştu. Arkasına bakamadı bile. Birden bir toz bulutu kapladı etrafı. Herkes bağırmaya başladı birden, kız ne olduğunu anlamadı ilk başta. Şaşkındı. Kadın yatıyordu. Durumunu kimse bilmiyordu. Siren sesleri doldurdu kızın küçük kulaklarını. Kız sadece siren sesini duymaya başladı. İnsanlar ona bir sürü soru soruyordu. "Kim? Neyin oluyor? Nasıl oldu? Plakayı gördün mü? " Kızın gözleri karardı. Çok korkmuştu. Babasından bile bu kadar korkmazdı. Kadın ambulansa taşındı siren sesleri azaldı ve azaldı sesler yok oldu kızın etrafında hâlen bir kalabalık. Kız tekrardan duymaya başladı. Bu sefer kız bağırmaya başladı. "Annem." diyordu. Kızın ela gözlerinden damlalar hızla akmaya devam ediyordu.
Sonra bir siren daha duyuldu bu seferki polislerdi. "Araba kaçmış parçaları duruyor. Siz ne olduğunu gördünüz mü?"
"Biz görmedik ama kızın annesi sanırım." Kız kendine geldi. Önce etrafına baktı sonra polislere.
"Annemi nereye götürdünüz?"
"Annen iyi. Ama sana bir kaç şey sormamız gerek ıyisin değil mi?"
Kız iyiyim diyemedi. Belkide annesi bu durumdayken iyiyim demek ona çok ağır geldi. Basını salladı. "Arabanın arkasındaki sayıları hatırlıyor musun?" dedi polis. "Görmedim ben sadece çok hızlı oldugunu hatırlıyorum ben koştum annem yetişemedi." Hıçkırıyordu. Onu neden ambulansa almamışlardı? "Anlıyorum annen adı neydi?"
Kız ne diyeceğini bilemedi.
Annesinin adını söyledi.
Adam not aldı."Senin adın ne?"
Kız adını söylemekte zorlandı.
Polis önce baktı sonra yazdı kızın korkusuna verdi belkide dediklerini. "Evin nerde? Buralara yakın mı?" "Evim.. Evim burada." Parmağıyla gösterdi o tarafı. Etrafı şeritlerle çevriliydi. Polisler yerdeki lastik izlerine bakıyordu.
"Baya hızlı gelmiş amirim. Lastik izleri neredeyse 2 metre."
Kızın güçsüz sesi tekrar etti."Baya hızlıydı amirim."
"Evinde kimse var mı? Baban veya ablan."
"Abim var."
"Hadi beni götür. Babanın numarasını biliyor musun?"
"Hayır bilmiyorum."
Annesiyle geldiği yolu  geri dönüyordu ama yanında annesi yoktu. Kapıya vurdular. Abisi açmadı. Belkide annesinin "Kapıyı açma" dediğini hatırladı. "Abi benim aç kapıyı lütfen."dedi kız hâlâ ağlıyordu. Abisi hemen açtı önce polise baktı sonra kıza sarıldı." Ne oldu? Ne oldu ona?"
"Babanın numarasını biliyor musun?" Polis belkide ona bunu söylemek istemiyordu. Kız zaten perişandı onunda kız gibi olmasını istemiyordu belkide.
"Ne olduysa bana söyleyin! Annem nerde?"
"Annen hastanede. Kötü bir şeyi yok ayağı burkulmuş kardeşinde bir şey oldu diye korkmuş."
Çocuk bu yalanlara alışmıştı inanmadı. "Babama söyleyin siz en iyisi."dedi. Babasının numarasını verdi. "Siz evden çıkmayın anneniz gelicek merak etmeyin." Çocuk polise sanki suçlu onlarmış gibi baktı. Belkide kardeşini onların ağlatığını düşündü.