KADER OYUNU

-YARIM ELMA-

3. Bölüm- Yarım Elma.
*etkileniyorum.*

Burada kilitli kalmamızdan 2 gün geçmişti. Ve hepsi benim şımarıklığım yüzündendi. 2 gün önceki olay ise iyice canımı sıkmıştı. Herkes konuşmamaya yemin etmiş gibiydi.

Babam gittikten sonra kendimi tutamayıp ağlamaya başladım. Saçlarımı yoluyor, tırnaklarımla kendime zarar vermeye çalışıyordum.
Diğerleri ise çıkmak için yol arıyorlardı, beni farketmiyorlardı.

Ancak aniden arkamdan Poyraz geldi. Yüzümü inceledi bir süre. Daha sonra yanıma oturdu.

"Senin bir suçun yoktu." aniden böcek görmüş gibi bakmaya başladım. Bakışımı anlamış olacak ki,

"Bende Annemle böyleyim." dedi düz bir sesle.

"Ama senin yüzünden burada kapana kısıldığımız gerçeğini değiştirmiyor." söylediği şey den birazcık da olsa şaşırmıştım.

"Biliyorum." diyebildim sadece.

"Kim ne derse desin senin baban yüzünden kavganız yüzünden kaldığımızı değiştirmiyor. Anladın mı? Kendi mağazamızdan çıkamıyoruz anasını satiyim ya." dedi yüzüme bakarak söylemişti yüksek sesle.

"Ne oluyor burada?" Yağmur'un sesiydi bu.

"Hiç." dedim olay çıkmaması için.

"Poyraz konuşabilir miyiz seninle?"

"İyi be, unutmayın hepiniz robot gibi olmuşsunuz, acındırmaya çalıştırıyor sizi kendine."

Boşlukta hissediyor gibiydim. Ne mutlu, ne üzgün. Buradan çıkmak istiyordum sadece.

Merih, Mevsim ve Eymen gelmişlerdi.

"Hiçbir çıkış yok abi ya." demişti Eymen. İyice suçlu hissediyordum kendimi.

Kafamı yere eğmiş sweatimi ayağıma geçirmiş öylece duruyordum.

"Adam piç kurusu yemin ederim ya. Hadi Melis neyse de bizim suçumuz neydi?" demişti Mevsim sinirle.

Aniden sessizlik olmuştu. Yüzlerine bakmıyordum. Hala istemsizce akan gözyaşları ve boğazıma kocaman yerleşen yumru canımı sıkıyordu. Ve daha fazla ağlıyordum sessizce.

"Melis ne oldu sana?" dedi Merih sakin ses tonuyla.

"Boşverin beni, zaten benim yüzümdendi hepsi."

"Senin suçun yok ki Melis, unutma, kimse ebeveynlerini seçemez." dedi Eymen, o kadar sıcak söylemişti ki.

Cevap vermemiştim. Ne diyebilirdim ki?

"Ne yaptınız çıkış bulabildinizmi?" Yağmur'un sesiydi bu.

"Hayır, herşeyi özenle planlamış sanki piç kurusu." dedi Mevsim, saçlarını arkaya attı.

"Anlamıyorum ben bir baba niye kızını ölmesini isteyecek kadar kinlenir ki?"

"Eşine deli gibi aşıksa bal gibi nefret eder." dedim. Ağlamayı kesmiştim. Sakimce onları dinliyordum.

"Annen'e ne oldu ki? Hasta falan mı?" dedi Poyraz merak edercesine.

"Keşke hasta olsaydı. Öldü işte."

Çok sessizleşti etraf. Nefes alış-veriş sesleri duyuluyordu ki Poyraz böldü.

"Ben, bilmiyordum. Özür dilerim."

"Bir şey yapmadın ki. Alıştım hem ben."

Poyraz kahkaha atmaya başladı.

"Kendini acındırarak aramıza mı girmeye çalışıyorsun?" dedi Poyraz kahkahasının arasında.