daha fazla dayanamayıp
koşarak gittim O evden, birdaha gelmemek üzere.
Ancak yanağım morarmıştı, ve ayaklarım mosmordu yara ilaçları alıp ablamın evine gidicektim. Yanımda sadece 20 tl vardı, napıcağımı bilmiyordum açıkçası.
Annemin eski sahibi old...
Merhabalarrr nasılsınız keyifler nasıll vpn ile wattpade giren beyz çöküşü var bende...
Hayat nasıl gidiyorrr? (Umarım güzeldir güzel değilse, sadece sabır aşklarım, geçecek inanın geçecek <3)
15. Bölüm: mütefekkir. *Mütefekkirim.
-Aniden gülüşümüz soldu. Saye? Bilmediğim bir adam? Ablam? Ferit? Yağız? Bize doğru geliyorlardı.
"Merhaba Melis." Dedi bilmediğim bir adam.
"Sen kimsin?" Dedim.
"Babanım." Dediği an beynimdenvurulmuşsa döndüm.
"Ve Ferit senin baban değil."
"Sen yarım yamalak söyleyene kadaar, bak Melis, hepimiz senin kardeşiniz biz,Hakan ise bizim babamız.-
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu sözleri duyduğum an gözlerim genişledi, kalbim hızla çarpmaya başladı. Bu adamın sözlerine inanmak istemiyordum, belkide istiyordum. Gözlerimi Hakan'a diktim, onun yüzünde bir babanın şefkatini aradım, ama bulamadım.
"Drama bak amına yuh." Dedi Eymen.
"Entrika yeminle." Dedi Mevsim.
"Allahım hayatım çok sıkıcı nolur entrika ver bana." Diye isyan etmeye başladı Eymen.
"Ben çok nu sıkıcıyım?" Dedi Yağmur.
"Yahu olur mu gönlümün sultanı, sen olmasan hayat olmaz zaten." Dedi Eymen gülümseyerek.
"Yaaaaaa Eymennnn." Dedi gülümseyerek.
"Her neyse, Melis, sana nasıl anlatıcağım bilmiyorum, anlatamam, ama annen anlatabilir."
"Nasıl?"
"Bu mektubu al."
Mektubu elime verdi, bu mektuba annemin kokusu, eli, varlığı mı geçmişti?
Yavaş yavaş açmaya başladım. Herkes yanıma yanaştı. Ve sesli bir şekilde okumaya başladım.
"Sevgili Kızım Melis,
Bu satırları sana, sonsuz bir sevgi ve derin bir hüzünle yazıyorum. Hayatımın son günlerinde, sana gerçekleri anlatmanın zamanı geldiğini hissediyorum. Belki de bu mektup, senin için bir açıklama, bir özür ve bir veda olacak.
Gençliğimde, Hakan'la yaşadığım aşk, hayatımın en parlak ve en mutlu dönemiydi. O, benim ilk aşkım, ilk heyecanım ve ilk hayal kırıklığım oldu. Hakan üniversite için tıp okumaya yurt dışına gittiğinde, aramızda binlerce kilometre mesafe vardı, ama kalplerimiz birbirine sıkı sıkıya bağlıydı. O altı yıl boyunca, mektuplar ve kısa telefon görüşmeleriyle aşkımızı canlı tutmaya çalıştık, ancak belli bir süre sonra yavaş yavaş hepsi kesildi.
