CBS 1: Hiding The Mafia Boss's Son ( UNEDITED )

E P I L O G U E

Napangiti na lamang ako ng makita ang sarili sa salamin na nakasuot ng magandang wedding gown.

Hindi ko alam kung ako pa ba ‘to, dahil hindi ko mawari kung sino ang nasa harapan ko.

Bigla akong napaluha at napangiti ng marealize ko na ikakasal nako sa taong mahal ko.

This what I dream, ang makasal sa minamahal.

"Halika na?" Kaagad kong hinawakan ang kamay ni Nanay Cara at sumunod rito.

Lumabas kami sa bahay at dumiretsyo sa dapat kung sasakyan saka ako nito inalalayan na makapasok dito.

Ilang minuto pa ang lumipas ay saka na kami umalis sa harap ng bahay at  dumiretsyo sa simbahan.

Nang kami'y makapunta ay may umalalay sakin na bumaba at inalalayan akong pumunta sa harap ng simbahan.

Malaki at mahaba ang suot kong wedding gown kaya kailangan pang alalayan.

"Kinakabahan nako" Bulong ko sa hangin.

Maya-maya lang ay unti unti ng bumukas ang malaking pinto na nasa harap ko dahilan para mag unahan ang mga luha na lumalabas sa mata ko.

Mula sa malayo ng kaunti ay nakikita ko ang magiging asawa ko na napangiti.

Naglakad ako na saktong pagkanta ng theme song namin.

Loving can hurt, loving can hurt sometimes
But it's the only thing that I know
When it gets herd, you know it can gets hard sometimes
It is the only thing makes us feel alive

Habang naglalakad ako ay don naman tumibok ng mabilis ang puso ko dahilan para kabahan ako ng sobra.

We keep this love in photograph
We made these memories for ourselves
Where our eyes are never closing
Hearts are never broken
And time's forever frozen, still

Gusto ko s'yang pagmasdan magdamag dahil sa kaayos ayos n'yang itsura ngayon.

So you can keep me
Inside the pocket of your ripped jeans
Holding me closer 'til our eyes meet
You won't ever be alone, wait for me to come home

Hindi ko a-akalin na isang katulad n’ya ay mapapamahal sa akin.

Loving can heal, loving can mend your soul
And it's the only thing that I know, know
I swear it will get easier
Remember that with every piece of ya
Hmm, and it's the only thing we take with us
When we die

Sa isang katulad kong ‘to, nagpapasalamat na lamang na napunta s'ya sa akin.

Hmm, we keep this love in photograph
We made these memories for ourselves
Where our eyes are never closing
Hearts were never broken
And time's forever frozen, still

Isinabit ko ang kamay ko sa kanyang braso ng ako’y makapunta sa harapan saka ako nito inalalayan makaupo sa mahabang upuan.

Ilang minuto pa ang nakalipas hanggang sa dumating na sa time ng pag vows.

"Kakasimula pa lang natin as a lovers pero gagawin ko ang lahat para makasama ka hanggang sa huli kung hininga. I'm really really sorry kung nilalayo kita kay Lucian noon at hindi ako pumayag na maging ama ka pa n'ya. Mahal na mahal kita Marius, kahit ilang araw pa lang tayo. Sana maipapangako mo na sa samahan mo ako sa mga pagsubok na dadaan para sa atin. Ang gwapo mo hahahaha" Nagsitawanan ang mga taong nasa paligid namin dahil sa huling tatlong salita na sinabi ko.

"I love you, sakin ka lang, ‘wag kang mangbabae uh. Kung ayaw mong patayin ko kayo"

Nang matapos akong mag speech about my vows ay s'ya naman itong nag salita.

"Mommy" Huminga naman ito ng maluwag na ikinangiti ko.

"First of all, I'm really sorry kung hindi ko kayo na panagutan ni Lucian. Kung wala ako noong pinagbubuntis mo pa s'ya, and for all that I had done to you and to Lucian. Pinapangako ko na sasamahan kita sa pagsubok na darating sa atin. Pinapangako ko na ikaw lang ang babaeng mamahalin ko ng sobra. Mahal na mahal na mahal kita, handa kong isakripisyo ang sarili ko para lang sayo. Pinapangako ko rin na pananagutan at gagawin ko ang tungkulin ko bilang magiging ama ng future kids natin” Saad nito na nakatingin lang sa akin ng diretsyo.

“If I did anything right in my life, it was when I gave my heart to you. I love you so much.” Dag dag pa nito na ikangiti ko. Ang simple ng vows namin, but I really appreciate it, dahil nga sa hindi ito isinulat at kaagad na sinabi sa harapan ng maraming tao kung ano ang nilalaman ng puso namin.

Hindi masusukat nito kung gaano kahaba ang masasabi namin as long as maiparamdam namin kung ano talaga ang pinapahiwatig ng puso namin.

Dumaan ang ilang minuto at ngayon ay pinag ki-kiss the bride na si Marius na ikatawa ko dahil nakangiti ito ng nakakaloka.

Inangat nito ang belo ko at saka sabay hinalikan agad agad na ikinatawa ng mga tao sa paligid namin.

5 years have passed. . .

"Daddy, can you fix this?" Kinuha ni Marius kay Luck ang laruan na sasakyan na nasira ni Lucky.

Napangiti naman ako dahil tutuk na tutuk sila sa daddy nila na inaayos ang nasirang laruan.

5 years na ang nakalipas simula ng ikasal kami. At sa 5 years na ‘yun ay binayayaan kami ng kambal at isang sanggol na 5 months na.

Napatingin naman ako sa lapida ng panganay kong anak.

Lucian Miles O. Lopez
November 2016 - June 2022

"Anak, Lucian" Tanging na sabi ko na lamang.

Lopez na talaga ang inapelyido ko kay Lucian dahil sa tingin ko deserve ni Jack na maging isang ama.

Ang selfish ko lang sa point na pinalano kong iapelyido si Lucian kay Marius na dapat si Jack talaga ang dapat maging ama nito hanggang sa kanyang huling hininga. Nabuhay si Lucian para maranasan ni Jack ang maging isang ama. At thankful ako na s'ya rin ang naging daan para maiayos ko ang lahat.

"I miss you much" May pumonas ng luha ko na ikatingin ko naman kung sino.

"Masaya na s'ya kung nasaan na s’ya, at alam kung masaya s'ya dahil sa may mga kapatid na sya, at nagpapasalamat ako dahil doon" Hinalikan ako nito sa noo ng smack at saka ako niyakap.

"Sama po kami" Napatingin naman ako sa nag salita at si Luck pala.

Pumunta sila sa harapan namin at kaagad kaming niyakap na ikatawa namin ng mahina.

"Mommy?"

"Hmm?"

"Gutom na po ba s'ya? Hindi pa po ba s'ya nasisikipan sa tiyan mo?"

"Sa tiyan mo?" Kaagad naman napahiwalay sa yakap si Marius at napatingin sakin kasunod sa tiyan ko.

"Mommy?" Ngumiti naman ako at dahan dahang tumongo na ikangiti n'ya.

"Sabi ko na nga ‘ba at may new baby tayo"  Natawa naman ako dahil sa naging reaksyon nito, may panguso nguso pang nalalaman.

"I love you my family"

"I love you too" Tugon naman namin kay Marius ng sabay sabay.

In all trials, there is an exchange of satisfaction and happiness. We just really need to be calm in the things we go through. If there is anger towards the person you hate, let it go because nothing good will happen, and don't take revenge on the enemy because you should do good to him or her instead of fighting him/her. If you want a quiet life.

I'm Aurora Solana Opheli-Conan, and he is Marius Morgan Conan. I'm his wife, and he is my husband. I was an exceptional woman for him, but he loved and made me his wife. And this is the end of our story, and we are saying goodbye to those who read and fell in love with our story.

THE END

A E S T R I A R Y A