"ရှိန်းက ...ထိုက်နဲ့သွားမကစားဘူးလား"
မိုနာ့အမေးကြောင့် ရှိန်းက လက်ကိုကာပြသည်။ ပြီးတော့ ခပ်ရေးရေးပြုံးပြ၏။ ရှိန်းက အမြဲလိုလို အဲ့လိုပြုံးတတ်တာဖြစ်သည်။အရမ်းအသည်းယားစရာကောင်းပြီး ဖြူစင်နေသည့် အပြုံးနုနုလေးကြောင့် မောင်လေးဆိုပြီး သတ်မှတ်ထားသည့်စိတ်တွေဟာ ပြောင်းလဲသွားတာဖြစ်နိုင်သည်။
"ရှိန်းက ဘောလုံးကန်ရတာ ဝါသနာမပါဘူးဗျ...တိုက်ကွမ်ဒို ကို ပိုပြီး အားသန်တယ်"
ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်ပါသည်။ ရှိန်းဟာ ၁၀နှစ်သားအရွယ်ကတည်းက သူ့မိခင် အန်တီလင်းရဲ့ တိုက်ကွမ်ဒိုကလပ်မှာ ဝင်ကစားနေတာမဟုတ်ပါလား။ အခု ၁၂နှစ်မှာ သူဟာ သိပ်ကို ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင်ဖြစ်လာပြီ။အားကစားလုပ်၍လည်းမသိ ။ရှိန်းဟာ ထွားကျိုင်းပြီး အရပ်ကလည်း မိုနာထက်တောင်မြင့်နေသေး၏။မျက်စိအောက်တွင် အရွယ်ရောက်လာသော ရှိန်းလေးပါပင်။
ရေနွေးအိုးကို တည်ထားပြီး ပေါင်းမဲ့ ပန်းကန်ပြားပေါ်မှာ ပါဝင်ပစ္စည်းတွေတင်နေသော သူမနောက်ကျောဆီသို့ ရှိန်းကနီးကပ်စွာဖြင့် လာရပ်တာကို ခံစားသိဖြင့် သိလိုက်ရသည်။
ဘယ်လောက်တောင် နီးနေလို့ သူမှုတ်ထုတ်လိုက်တဲ့ လေပြေနွေးနွေးတွေကို ခံစားမိနေရတာလဲ ။
"မမ...ရှိန်း ဘာကူပေးရမလဲ"
ရှိန်းရဲ့အသံက အရင်ကနှင့် မတူတော့ပါ။
ဩရှရှနဲ့ နားထောင်ရတာ တစ်မျိုးဖြစ်လာသည်ဟု ထင်ရသည်။
"ရတယ် ရှိန်း...ဒီအတိုင်း ပေါင်းထားရုံဘဲ
ထိုင်လေ"
မီးဖိုအခန်းထဲက စားပွဲနှင့် ထိုင်ခုံဆီညွှန်ပြကာ ထိုင်ခိုင်းတော့ ရှိန်းက ထိုင်ကာ သူမ ငါးပေါင်းနေတာကိုသေချာကြည့်နေသည်။
"မမမိုနာ"
"ရှင့်"
"ဆေးကျောင်းက စာတွေက ခက်လားဟင်"
မိုနာက ရှိန်းဘက်သို့ လှည့်ကာပြံးပြသည်။လက်သုတ်တစ်ခုဖြင့် လက်ကိုသုတ်ရင်း ရှိန်း အမေးကို ပြန်ဖြေဖို့ တိတ်နေလေတော့ မစောင့်နိုင်သော ရှိန်းက -
YOU ARE READING
သိမ်းဆည်း၍ လောင်ကျွမ်းခြင်း
Randomခင်ဗျားရဲ့ အသွေးအသားတွေကို နေ့တိုင်းစားသုံးမယ်။ ဒါဟာ ချစ်လို့တော့ မဟုတ်ဘူး။ [မီးနီficပါ ။ အပိုင်းတိုင်းမှာ အထူးတလည်Warningမပေးတော့ဘူးနော် ]
