မိုနာ အိပ်ရာကနိုးလာတော့ လက်တွေက ခုတင်တစ်ဖက်ခြမ်းဆီကို စမ်းမိသည်။ ထိတွေ့မိသည်က ဖက်ခေါင်းအုံးအေးစက်စက်ကြီးသာဖြစ်ပြီး နွေးထွေးနူးညံ့သည့် ကိုယ်ထည်တစ်ခုက ရှိမနေသော်လည်း သင်းပျံ့သည့်မွှေးရနံ့တစ်ခုကိုကတော့ သူမကို ကြည်နူးဖို့ကောင်းစွာ ကြိုဆိုပါ၏ ။
"မမမိုနာ ... နိုးလာပြီလား "
ရှိန်းရဲ့ချိုမြနေသောအသံလေးနှင့် ပြုံးကြည်နေသော မျက်နှာလေးကို မြင်ရသည်။လဲထားပြီးသား ဝတ်စုံနှင့်အတူ မှန်ရှေ့ထိုင်နေသည်မို့ ရေချိုးပြီးပြီဆိုတာ မိုနာခန့်မှန်းရ၏။ထို့ကြောင့် စိတ်ပူစိတ်ဖြင့် -
"မင်းက သက်သာပြီမို့လား...ဘာလို့ အစောကြီးရေထချိုးနေတာလဲ။ ရှိန်းရေ အအေးမိတာက ပေါ့လို့မရဘူးနော် "
ရှိန်းက မှန်ရှေ့ထိုင်နေရာကနေထကာ သူမရှေ့သို့ရောက်လာပြီး ရေစက်တွေတင်နေသည့် သူ့ဆံပင်တွေကို ခါထုတ်လိုက်သည်မို့ ရေတွေက မျက်နှာကို လာစင်၏။
"ရှိန်းမိုးထက်!!!"
"ကြည့်... မမမိုနာတတ်တာ ဘာရှိလဲ ။ ရှိန်းကိုဆိုရင် အော်မယ် ၊ တွေ့တာနဲ့ကောက်ထုမယ် ၊ရိုက်မယ် ဒါပဲ "
"ရှိန်းလုပ်တာကရော ဟုတ်လို့လား ။ အအေးမိနေတာကို ရေလည်းချိုးတယ် ၊ ဟော ခေါင်းပါလျှော်ထားလိုက်သေးတယ် "
"အဲ့တော့ ဘာဖြစ်လဲ ။ ရှိန်းသေတော့ မမမိုနာ နောက်လင်ရတာပေါ့ ။ ဆက်မဟာသော်ဖြစ်ဖြစ်
တခြား စကားနားထောင်ပြီး လိမ္မာတဲ့သူဖြစ်ဖြစ်
တစ်ယောက်ယောက်ကို ကောက်ယူလိုက်လေ"
နည်းနည်းလောက်ဆူရင် သူကအရင်စိတ်ကောက်ပြီး ဦးအောင်ဂျီကျတတ်တဲ့အမူအကျင့်ကို သိသည်မို့ မိုနာ လေသံကိုတမင်လျှော့ချလိုက်ရသည်။ပြန်အဆင်ပြေကာစ အခြေအနေလေးကို မိုနာကြောင့်နဲ့တော့ မုန်တိုင်းမထန်စေချင် ။
"ဆူမိတာ မှားပါတယ်ရှင် ။ လာ ... ဒီနားလာထိုင်
ခေါင်းကရေတွေ မမသုတ်ပေးမယ် "
"မမမိုနာ လိမ္မာတယ် "
"အင်း သိတယ် ။ ရှိန်းကတော့ မလိမ္မာဘူး "
YOU ARE READING
သိမ်းဆည်း၍ လောင်ကျွမ်းခြင်း
Randomခင်ဗျားရဲ့ အသွေးအသားတွေကို နေ့တိုင်းစားသုံးမယ်။ ဒါဟာ ချစ်လို့တော့ မဟုတ်ဘူး။ [မီးနီficပါ ။ အပိုင်းတိုင်းမှာ အထူးတလည်Warningမပေးတော့ဘူးနော် ]
