သူမအကြောက်ဆုံး ရှိန်းရဲ့နှုတ်ထွက်စကားကို ပြပါဟုဆိုလျှင် အဲ့ဒါဟာ မုန်းတယ်ဟူသော စကားသာဖြစ်သည်။အထူးသဖြင့် ဆိတ်ငြိမ်ရာတွင် နှစ်ဦးတည်းရှိသည့်အခါတိုင်း ထိုစကားပြောလာလျှင် သူမ မသက်သာတော့ ။ နဖူးကြောတွေ ထောင်ထလျက် မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး သူမအထဲကို ဝင်ရောက်စေဖို့ ရှိန်းမနည်းအားထုတ်နေပြီး မကြာခင်တွင် ရှိန်းရဲ့ကြိုးပမ်းမှုအောင်မြင်ခဲ့သည်။ ထို့နောက် အကြမ်းပတမ်းနိုင်လှပြီး သူမအသားတွေထဲ စူးနစ်စွာထိုးမြှုပ်နေမှုကို ခပ်စိပ်စိပ်ရလာသည့်အခါ လက်ကိုလှမ်းဆွဲလိုက်၍ -
"အား...အ....ရှိန်း....နာတယ် အဟင့် " ဟု ပြောနေကျအတိုင်း ပြောမိလျှင် ရှိန်းက
"နောက်ကျရင် သိပ်မနာတော့ပါဘူး ။ခဏလောက်တော့ စောင့်ပေါ့ " ဟု သူ့မူပိုင်အတိုင်းပြောသည်။
မိုနာ သိပါသည်။ရှိန်းဟာ အကြမ်းပတမ်းဘက်သွားသည့်သူဆိုပေမယ့် သူ့နည်းသူ့ဟန်နဲ့တော့ သူမ သက်သာအောင် အစပျိုးပေးတတ်တာကိုပေါ့ ။ ဒါပေမဲ့လည်း ငိုခြင်းဆိုတာ သူမရဲ့အားကိုးရာလို ဖြစ်နေလေတော့လည်း ခက်တော့၏။
"ရှိန်း....."
ရှိန်းတိုးဝင်တိုင်း နှုတ်က ညည်းသည့် မိုနာ့အသံက သူ့ကို ပိုပြီး ရမ္မက်စိတ်တွေ တိုးလာသည်။သူ့အပေါ်ကနေ ထိုင်ချခိုင်းပြီး လက်တွေက သူမရဲ့ရင်သားတွေဆီ ပြေးလွှားအခြေချနေသည်။အဲ့ဒီpositionပြီးတော့ သူမတင်ပါးကို ရိုက်ချကာ အနောက်ကနေ ထပ်ပြီး Fu*kဖြစ်သည်။
အချိန်အားဖြင့်ကြာညောင်းပြီး ပုံစံတိုင်းဟာလည်း သုံးပြီးသည်အထိ ကြာမြင့်သွားလေမှ လက်ထဲတွင် အရုပ်လေးတစ်ရုပ်လို ပျော့ခွေနေသောသူမကို ထွေးပွေ့လိုက်ပြီး ငေးကြည့်မိသည်။
ဆက်သွားရင်လည်း ရသေးပေမဲ့ သူမကို ကြည့်ကာသူချက်ချင်းရပ်လိုက်တော့၏။အကယ်၍ ဒီကိစ္စတွေသာမဖြစ်ခဲ့ရင် မိုနာကျူးရင့်ဟာ ရှိန်းအားကိုးရတဲ့ အစ်မတစ်ယောက်ဖြစ်နေဦးမှာ ။ဒါပေမယ့်လည်း သူက ရှိန်းကို မောင်လေးတစ်ယောက်လို သဘောမထားဘဲ အပိုင်သိမ်းလိုက်တာ မဟုတ်လား။သနားစိတ်တွေဝင်သွားသောစိတ်ကို မာန်တင်းလိုက်ကာ -
YOU ARE READING
သိမ်းဆည်း၍ လောင်ကျွမ်းခြင်း
Randomခင်ဗျားရဲ့ အသွေးအသားတွေကို နေ့တိုင်းစားသုံးမယ်။ ဒါဟာ ချစ်လို့တော့ မဟုတ်ဘူး။ [မီးနီficပါ ။ အပိုင်းတိုင်းမှာ အထူးတလည်Warningမပေးတော့ဘူးနော် ]
