The Princess Is A Villainess [TO BE PUBLISHED]

Chapter 2

NAMIMILIPIT man ang sikmura ay nakaya ko pa ring pumunta sa palengke. Dala-dala ko ang mga damit na ititinda ko. Masakit ang tiyan ko dahil sa gutom. Hindi ko na kayang kumain ng panis kaya ang gutom na lang ang tiniis ko.

Sinampal-sampal ko na lang ang sarili ko para magising. Mamaya, sisiguraduhin kong makakapuslit ako ng makakakain. Kapag nagpatuloy 'to paniguradong manghihina ako nang husto.

"Cinderella!"

Napalingon ako nang may tumawag sa akin. Si Mang Isko pala 'yon, isa sa mga kaibigan kong tindero rito sa lugar ng Corohelia.

"Magandang umaga po," nanghihinang pagbati ko pabalik.

Siya rin ang madalas na nagbibigay ng pagkain at gamot sa akin. Katulad na lang ngayon.

"Kumain ka," aniya bago ibinigay ang dala niyang kanin at manok.

Hindi na ako nag-atubiling kunin 'yon. Halos mapaluha ako nang maginhawaan ang sikmura ko dahil sa pagkaing ibinigay niya. Pasalamat na lang talaga ako na may mababait na gaya ni Isko sa mundong 'to.

Nang matapos ako kumain ay yumuko ako. "Maraming salamat po."

"Walang anuman," tugon niya. Akala ko ay aalis na siya, pero muli niya akong kinausap. "Pinagmalupitan ka na naman ba nila?"

Tumango ako. Alam ko naman kung sino ang tinutukoy niya, at alam nila ang mga paghihirap na dinaranas ko sa kamay ng pamilya Fortelle.

Kailangan palagi akong maglinis ng bahay. Hindi ako puwedeng kumain nang walang pahintulot nila. Pili lang din ang oras kung kailan ako puwedeng lumabas.

Daig ko pa ang isang preso, pero alam din nilang lahat kung bakit ako nagtitiis nang ganito kahit mahirap.

"Wala pa rin bang paramdam ang papa mo?"

Umiling ako. Anim na taon na ang nakararaan nang huminto sila sa pagpapadala sa 'kin ng sulat, at hindi ko alam kung bakit.

"Ilang taon na mula nang magtrabaho sila sa palasyo, ah." Tumingin siya sa akin. "Bakit hindi mo sila subukang bisitahin? Baka ay may nangyari na."

Napabuntong hininga na lang ako. Kung puwede lang talaga, kaso ayaw ko nang makaladkad ulit ni tita Elizabeth. Noong minsan kasing lumagpas ako sa oras ipinahiya ako ni tita sa labas at sinabunutan.

Hanggang ngayon ay naaalala ko pa rin ang sakit ng anit ko roon, pucha.

Pero. . . sa tingin ko ay tama si mang Isko. Paano nga kung may masama talagang nangyari sa kanila? Bakit ngayon ko lang 'yon naisip?

Tumayo ako at inayos ang aking sarili. "May pupuntahan lang po ako. Puwede n'yo po bang bantayan muna ang tindahan ko?"

"Ako ang bahala sa 'yo." Tumango siya.

Hindi na ako nagsayang ng oras at mabilis kong tinahak ang daan papunta sa palasyo, pero hindi ko inaasahan kung ano ang sasalubong sa akin.

MAKULIMLIM ang paligid. Malamig ang simoy ng hangin at nagkalat din ang mga patay na puno. Kulay itim na palasyo na mukhang abandonado ang bumungad sa aking harapan. Ibang-iba sa inaasahan ko na magarbong tanawin at mamahaling mga disenyo.

"Tama nga ba 'tong napuntahan ko?" Napakunot ang noo ko. Hindi ko maiwasang magduda. "O baka naman naliligaw ako- Aray!"

Hindi ko na natapos ang litanya ko nang bigla akong matalisod sa isang kahoy, dahilan upang mawala ako sa balanse. Napatili ako at pumikit habang inaabangan ang paglagapak ko sa sahig.

Pero hindi iyon natuloy. Naramdaman ko na lang na may kamay na pumulupot sa aking beywang. Hinila ako nito pataas upang makatayo ulit ako nang maayos.

Naramdaman ko pa ang tigas ng kan'yang dibdib nang mapasandal ako roon, kaya naman ay nailang ako. Mabilis akong lumayo at humarap sa kan'ya para magpasalamat, pero napatigil ako sa pagsasalita nang makita ko kung sino ang taong iyon.