Patuloy lang akong sumusunod sa sasakyan nya na pumasok sa isang subdivision na may kalapitan sa tinitirahan at pinagtatrabahuan ko.
Isang studio type na bahay ang hinintuan nya, samantalang nagpark naman ako ilang metrong layo mula doon.
Sabay kaming lumabas ng sasakyan at bago pa man sya makapasok ng maliit na gate ay buong lakas kong sinigaw ang pangalan nya.
"Sean?"
Agad na napahinto ito sa pagpasok sa gate na tila nanigas sa kinatatayuan. Muling bumagsak ang mga luha ko na kanina ko pa pinipigilan.
"Sean..." Muli ngunit mas mahinang tawag ko sa kanya. Hindi ko alam kung narinig nya pa iyon dahil sa hikbing pinapakawalan ko kasabay ng mas marami pang luha. Nanlalabo na rin ang mga mata kong nakatingin sa likuran ng lalaking mahal ko. Ang lalaking akala ko'y iniwan ako't hindi na muling babalik.
Pagkatapos ng mahabang katahimikan na tanging hikbi ko lang ang maririnig ay lumingon sya sa akin. His eyes are moist of tears, mga matang may iba't - ibang emosyong makikita. Nandon ang lungkot, pangungulila, saya at takot.
"Rienne..."
Bumuhos pang muli ang mga luha ko nang marinig ko ang boses nya. Hindi tulad ng dati, kulang sa sigla ang boses na iyon. Tila puro lungkot at takot ang nasa boses nya gaya ng mga mata nya.
Malayo na rin ang hitsura nya sa dati. Sean's face is now covered with hair. Malaki din ang ipinayat nya at mukhang pagod na pagod ang buong katawan nya.
Napahagulgol akong muli nang lumapit sya sa akin at naramdaman kong pumalibot ang mga bisig nya sa katawan ko. I felt that familiar warmth that only him can give. His natural smell, that makes my heart race and be at ease at the same time. He tightened his embrace as I pressed my face on his chest. I felt him kissing my head while saying soft words to me.
"Oh, God... I missed you so much..."
Paulit-ulit nyang binabanggit yun kasabay nang pagtulo ng kanyang luha sa ulo ko. I looked at him and he smiled at me.
"I miss you, sweetheart." He said as he dried my tears with his thumb.
"I miss you too... I miss you so much..." I softly said.
Sa kabila nang saya na makita syang muli'y biglang dumagsa ang sari-saring tanong sa isip ko.
Mga tanong na itatanong ko na sana...
"Marcus?"
Napahiwalay ako bigla sa kanyaat napatingin doon nang may isang babae ang lumabas mula sa studio type house nila. Medium height, fair skinned, round eyes and brown long hair.
She's wearing frilly maternity dress and flat shoes. Yes, maternity dress dahil buntis ang babae.
Mula sa babae'y binalik ko ang tingin kay Sean na hindi naman makatingin sa akin. Mas lalong nadagdagan ang mga tanong sa isip ko. Sino ang babae? Bakit nya tinatawag si Sean na Marcus? At bakit nandito si Sean samantalang alam ng lahat na patay na sya?
Napabitaw ako bigla kay Sean na ikinatingin nya sa akin. Sakit at pagkalito ang nararamdaman ko ngayon na siguro'y nabasa nya sa mga mata ko.
"Rienne..." Unti-unti syang lumapit sa akin habang patuloy naman ang paghakbang ko patalikod.
I shook my head as I moved backward. I tried to denied it and reasoned out but reality slaps me hard. I poured more tears as I run towards my car.
"Rienne, please..." I cried my heart out as I locked my self inside the car. He's tapping the window asking me to open the door. Pero duwag ako. Ayokong marinig ang mga sagot sa mga tanong na gusto kong itanong. Ayakong harapin ang sakit ng katotohanan na niloko ako ni Sean. So I droved my car fast away from that place. Away from him.
________________________
Axel's POV
"Sorry the number you have dialed is either unattended or out of coverage area. Please try your call later..."
Inis kong niredialled ang number ni Rienne ngunit tulad kanina'y operator ang sumasagot.
Nasa harapan ako ng bahay nya ngayon dahil sinabihan ako ni Hugo na puntahan ito dahil kanina pa daw nya hindi macontact si Rhienne. Ilang beses na din akong nagdoorbell, napalabas na din ang kapitbahay nya at sinabing umalis si Rienne nang tanghali.
Now it's 11:30pm pero ni anino ni Rhienne ay hindi ko mahanap. Tinawagan ko na din si Hugo na magreport sa mga pulis pero ang sabi lang ng mga ito'y after 24 hours saka lang nila idedeclare itong missing person.
Napasipa ako sa harapang gulong ng sasakyan ko. Ilang stick na rin ng yosi ang naubos ko kahit nangako na ako sa sariling ititigil yon para kay Rhienne. I felt anxious, scared, worried and irritated dahil wala akong magawa sa sitwasyon kundi ang maghintay. I felt so pathetic and useless.
I was about to kick again my car nang makita kong pumarada ang sasakyan ni Rhienne sa likod ng kotse ko. Tahimik syang bumaba at nang mapagawi ang mata nya sa direksyon ko'y mabilis nya aking sinugod ng yakap.
She's crying heavily as I hugged her back. Confuse kung bakit ito nagkaganoon at inis sa dahilan kaya ito naging ganon.
"Baby, what happened?" I asked pero iling lang ang isinagot nito sa akin. Patuloy din ang bagsak ng luha nito. I want to cheer her up pero hindi ko alam kung paano. I've never seen Rhienne cry this much, kaya naman nag-uumpisa nang umakyat ang takot sa puso ko.
Inalalayan ko si Rhienne papasok ng bahay nya since malamig na masyado sa labas at nanginginig na din ito dala ng panahon at pag-iyak nito.
Nang makapasok kami sa loob, inalalayan ko syang makahiga sa kwarto nya. I removed her shoes and cover her with comforter. Aalis sana ako para kumuha ng tubig sa kusina nang maramdaman ko ang mahinang hila nya sa tshirt ko.
"D-don't l-leave..." Mahina at sumisigok na sabi nito. Hindi na sya humahagulgol tulad kanina pero may luha pa din ang mga mata.
I smiled at her as I kissed the top of her head.
"I wont, just need to get you water, okay?" She nid her head as she whispered a small 'thank you'.
Mabilis akong bumaba sa kitchen at kumuha ng tubig, pero pagbalik ko'y himbing nang natutulog ito sa kama.
I placed the glass on her table and took my shoes off. Tumabi ako sa kanya at inayos ang pagkakahiga nya. I rest her head in my shoulder then combed her hair gently with my fingers.
This beautiful girl that made my world turn upside down... The girl that shows me how great love is... The girl that makes me do silly things just to make her smile. The girl I love the most. I smiled as I dried some tears left on her cheeks.
Hindi ko alam kung anong nangyari at bakit sya nasasaktan ng ganito. Gustong-gusto kong malaman ang nagyari at kung may nanakit man sa kanya'y igaganti ko sya. Masyado ko syang mahal para basta nalang syang masktan at wala akong gagawin. I felt frustrated and helpless again.
I stroke her hair more with my fingers, then I planted chaste kiss on her lips... She stirred a little and a small smile form on her lips that makes me smile too...
