Pagkatapos naming mag-usap ni Hugo, kahit papano'y gumaan ang pakiramdam ko sa situasyong kinahaharap ko.
Siguro nga ay dapat kong bigyan ng tsansang magpaliwanag si Sean. Kung ano ang dahilan ng mga ginawa nya. Kung paano, ay hindi ko alam. Naduduwag pa din kasi akong kaharapin sya kahit na alam kong siya lang ang susi para sa ikatatahimik ng isipan at puso ko.
______________________
Mabilis lumipas ang araw, ay naging abala ang buong agency sa nalalapit na fashion show namin sa Camarines Sur. Kahit papano'y naialis non ang isip ko sa problema ko kay Sean ngunit kasabay din non ay nawalan din ako ng oras kay Axel.
"Hey..."
Napalingon ako mula sa mga portfolio na pinag-aaralan ko at nakita ko si Axel na may bitbit na tasa ng kape at ibinibigay sa akin.
"T-thanks." Ang tanging naisagot ko at muli kong iniwas ang tingin ko sa kanya pabalik sa portfolio sa table.
Sa ilang araw na nakalipas, at mga nangyari'y hindi ko maiwasang maguilty lalo para kay Axel.
The fact that he confessed his feelings for me and knowing that Sean's still alive are two complicating things that's to hard to face right now which, makes me feel like I'm being more unfair with him. At ayokong maramdaman iyon kaya't hanggat maari'y umiiwas ako sa kanya na alam kong alam na nya ngayon.
"I won't ask you why you suddenly became cold towards me, kasi sabi ko naman sayo, iintayin kita hindi ba? Kaya lang medyo mahirap din pala na wala akong alam kung anong nangyayari. Kasi, last time naman okay tayo, di ba?"
Hindi ko maiwasang mapapikit sa bawat salitang lumalabas sa bibig ni Axel, dahil bawat salita na iyon ay may lakip na sakit at pagtataka na syang iniiwasan ko umpisa pa lang.
"I-I'm sorry..." Naikuyom ko ang kamay ko sa ibabaw ng lamesa, habang pilit kong pinipigilan ang mga luhang gustong lumabas sa mga mata ko.
Ngunit natingin ako sa kanya nang naramdaman ko ang kamay ni Axel sa ibabaw ng kamay ko.
"Sorry? Wala ka namang ginawang kasalanan. You don't need to apologize for being silent while making up your mind. I've told you I will wait and when that time comes for you to tell me everything then I will listen." Nakangiti nyang sabi habang hinahaplos ang mga kamay ko.
"Pero... Nasasaktan na kita." Muli akong yumuko at nag-iwas ng tingin. Guilt is eating me all up that makes me to hate myself and the situation more.
Nagpakawala sya ng buntong hininga at inakay ako papuntang couch sa tabi ng lamesa. Iniyakap nya ang isa nyang braso sa balikat ko at hindi ko napigilang isandal ang ulo ko sa dibdib nya. Kung saan naririnig ko ang malakas na tibok ng puso nya that calms my tired heart. My comfort zone -Axel's arms.
"Gano'n naman talaga, 'di ba?" Tumingin siya sa ceiling na parang naro'n ang sagot sa situasyon namin ngayon.
"When you fell in love, you take all the risk. The risk of being an option,the risk of being rejected, even the risk of getting hurt. Parte 'yan eh. Kumbaga, hindi mo masasabing nagmahal ka talaga, kung hindi mo yun napagdaanan, kung hindi ka masasaktan. All you can do is hope and pray na sana ikaw ang mapili, na ikaw ang may happy ending." He seriously said. Then he chuckled afterwards.
"Putsa! Para akong DJ sa radyo kung magpayo ng pag-ibig, eh ikaw pa lang naman ang nakagawa sa akin non."
Napaangat ang tingin ko sa kanya dahil sa sinabi nya.
"What do you mean ako?"
"Ikaw pa lang ang babaeng kinabaliwan ko nang ganito. Before, women come and go in my life. I changed girlfriends like I changed my underwear. And I never told any of them that I will wait, until mahalin nila ako. The heck, I have never been an option to anyone, kasi ako lagi ang number one sa kanila. Dati, if they don't want me then that's their lost- yon ang paniniwala ko noon. I admit I'm one hell of a selfish bastard you can get. But then, you came..." He cupped my face with his one hand while looking intently to my eyes, reading my soul. Making my heart beat faster.
"I don't know what you did, but the first time I laid my eyes on you, you bewitched me. You changed everything in me, even my priorities in life na dati dapat ako lang ang mahalaga. Ako ang importante. You changed me, that I couldn't recognize my self anymore from the one I used to. Kasi, ngayon, I have my one and only goal." Unti-unting lumapit ang mukha nya sa mukha ko, not breaking our eye contact.
"And you know what it is?" He asked me softly. Just like how he whisper the next words that makes my pulses beat faster than normal.
"What?" I softly asked as I slowly closed my eyes, feeling his fresh breath fanning my face.
"You, spending forever, with me..." He said, then he closed our distance and softly claimed my lips.
