İlacı Olmayan Ağrı | Mentor x y/n |

11. Bölüm

Medyaya Nisa'yı koydum. Ama asıl konumuuuz kitap okunması 1k olmuşş!! Okuyup yorum yapıp vote atan herkese çok teşekkürler<33 Hayalet gibi okuyup hiçbir şey yapmayanlara da püü azcık örnek alın diğerlerini neyse çok uzatmadan devam edelim.

y/n'den

Kapıda kızıl kısa saçlı bir kız duruyordu. Crop üstüne giydiği mont insana hangi mevsimde olduğunu sorgulatıyordu. Kafasına kadar çektiği taytı da cabasıydı.

Emre'nin gereksiz fazla streslenmesi içimdeki kuşkuyu arttırıyordu ama olayları bilmeden kesin bir yargıya varıp aramızı bozmak istemedim.

Kız beni baştan aşağı uzunca süzdükten sonra konuştu.

"Bu kız kim?"

"Seni alakadar ettiğini sanmıyorum" diyerek çıkıştı Emre.

"Kıyamam yaa yoksa beni unutmak için kullandıklarından biri mi? Bu kaçıncı oldu ben hızına yetişemiyorumda."

Küçük bir kahkaha attı kulak tırmalayan tiz sesiyle. Arada bana kaçamak bakışlar atıyordu. Anlaşılan tekrardan duygusuz rolüne girmem lazımdı çünkü biliyorum ki bu tipler bizim üzülmemizden veya sinirlenmemizden zevk alıyor. Ona istediği şeyi vermeyecektim.

Zaten söyledikleri gram umrumda değildi sadece Emre'nin uzun süre cevap vermemesine şaşırmıştım.

"Nisa bak şuan olmaz hem saçmalamayı da bırak."

Ne yani benim sevgilisi olduğumu söyledikten sonra kızı tersleyip göndermesi gerekmiyor muydu? Demek ki konuşacakları vardı ve ben varken konuşamıyordu.

Burda 5 dakika daha durursam ya kızı parçalarına ayıracaktım ya da sinirden ağlamaya başlayacaktım. Salak gibi ağlamak en son istediğim şey olduğu için ordan ayrılmaya karar verdim. Emre bey de konuşurdu artık o kızla ne konuşacaksa.

"Ben en iyisi gideyim." diyerek döndüm arkamı.

"Burda gitmesi gereken kişi sen değilsin y/n."

Cevap vermeye gerek duymadan apartmandan çıktım. Eve kadar yürüyerek gitmeye karar verdim. Kafamı toplamak istediğimde yürümek iyi geliyordu.

Eve vardığımda anahtarımı çıkartacakken vazgeçip arkamı döndüm ve Hürkan'ın kapısını çaldım. Merve çok enerjik bir şekilde kapıyı açmıştı ama yüzümün asık olduğunu görünce yüzündeki gülümseme kaybolmuştu.

"Aşkım iyi misin noldu??"

Cevap vermedim ve içeri geçip kendimi koltuğa attım. Merve hemen yanıma oturdu ve Hürkan şaşkın bir şekilde bize yaklaştı.

"y/n noldu bak korkutma bizi."

"Emre'yle öpüştük."

"Ne oha nasıl yuh ama ben biliyodum bak demiştim."

"Niye üzüldün o zaman?"

"Beni sevdiğini de söyledi."

"Çok iyi haber ama şuan senin mutluluktan uçuyor olman lazımdı..."

Derin bir nefes alıp konuşmaya devam ettim.

"Hürkan."

"Efendim."

"Nisa kim?"

Hürkan da aynı Emre gibi donup kalmıştı. Bu kızın olayı neydi? Her gören hatta bırak görmeyi adını duyan mal gibi kalıyordu.

Merve'nin Hürkan'a olan bakışlarını fark edince tekrar söze girdim.

"Hürkan'la alakalı değil Merve sakin ol. Konumuz hala Emre..."