Siedziałem rozłożony w skórzanym fotelu, podziwiając panoramę miasta nocą, w lewej dłoni trzymałem kryształową szklankę napełnioną alkoholem, a drugą rękę z telefonem przy uchu, prowadząc rozmowę z ojcem. Noc była piękna mógłbym podziwiać ją cały czas, obserwując dokładnie każdy gwiazdozbiór, ale nie jestem głupim dzieckiem, nie mam czasu na takie błahostki.
-Tak tato, wszystko jest tak, jak mówiłem Amber Skylar jest we mnie piekielnie zakochana- odpowiedziałem na pytanie, które padło w słuchawce, przewracając oczami. Odpowiadałem na to zdanie milion razy, jednak mój ojciec nie mógł nawet takiej informacji sobie zakodować.
Mówiłem, że podołam wyzwaniu. Teraz tylko czekać na słodką świąteczną zemstę.
Fragmenty z początku poznania
-Stary, a ty, na co się tak zapatrzyłeś- Sheldon próbował swoich sił, w tym, abym swoją uwagę przeniósł właśnie na niego, jednak pokusa była silniejsza.
-Amber Skylar.
I to wystarczyło, aby mój kumpel zrozumiał, dlaczego każdy przed szkołą spogląda w jeden punkt. Wiedziałem, że mają córkę, ale nie sądziłem, że jest ona w naszym wieku. Wyobrażałem sobie ją jako jedenastolatkę w dwóch kucykach z obleśnym aparatem na zęby i w dużych oprawkach na okulary. Tymczasem ona wysiadająca z czarnego porsche wyglądała jak ulubienica Boga, a może diabła.
Doskonalę wiedziałem, jakie sprośne myśli przychodzą do głowy tym idiotom, gdy tylko zaczęli gwizdać w jej stronę. Nie dziwiłem się, że przykuwała uwagę. Może dlatego, że do szkoły przyszła ubrana w czarne szpilki, które podkreślały jej chude i zgrabne nogi, zbyt krótką spódniczkę oraz biały sweter lekko zasłonięty czarnym płaszczem, który miała zarzucony na ramiona. Kręcone blond włosy dziewczyny opadały kaskadami, nadając jej elegancji.
Amber Skylar przekłuwała uwagę swoim wyglądem. Ciekawiło mnie to, czy nadal będzie taka pewna swego, gdy stanę się jej najgorszym koszmarem. Koszmary lubią nawiedzać grzeczne dziewczynki po północy. Ale czy ona należała do grzecznych dziewczynek?
Amber
Kilka dni wcześniej...
Zatrzasnęłam w złości drzwi do swojego pokoju i zirytowana zaczęłam zrzucać wszystkie szklane elementy z szafek, zerwałam zdjęcia z ścian, a gdy nagły napad agresji odszedł w niepamięć lgnęłam plecami na moje duże łóżko . Z oczu momentalnie zaczęły spływać łzy, nie wiem, czy były to oznaki smutku, złości , czy bezradności, a może wszystkiego po trochu. Z dołu nadal dochodziły do mnie odgłosy krzyków rodziców, którzy kłócili się kolejny raz o to, iż musimy zmienić miejsce zamieszkania. Nie byłby to problem, gdybyśmy robili to pierwszy raz w tym roku i przenosili się o kilkaset metrów. Jednak był to może czwarty raz na przestrzeni ostatnich dwóch lat, ponadto tym razem przeprowadzka miała być, aż do innego państwa. I pewnie myślicie, że zwolnili go z posady mechanika czy kucharza. Ja też tak myślałam przez długi okres w moim życiu. Wierzyłam, iż należymy do przeciętnej rodziny, dopóki nie usłyszałam szeptów oraz oceniających wypowiedzi uczniów w nowej szkole zaraz po pierwszej przeprowadzce.
