"Script" de buurtpolitie <3

Hoofdstuk 10

Vince
De dokter bracht mij een rolstoel en daarmee werd ik door Indy naar de lift geduwd. In de lift zuchtte ik diep, ik was best bang voor hoe ik Emma zou aantreffen.. Indy merkte het. "Cava?" Vroeg hij medelijdend. "Jaja cava." Zuchtte ik. Ping, de lift had ons naar de 6e verdieping gebracht. Indy duwde mij de lift uit en we zochten naar kamer 698. Er stond een dokter ons op te wachten, "Er mag wel maar een persoon tegelijk naar binnen." Vertelde hij ons. Ik keek naar Indy en hij knikte, de dokter en hij hielpen me uit de rolstoel. Ik zuchtte en liep Emma haar kamer binnen. De kamerdeur werd dicht gedaan, het gaf me een gevoel van opluchting. Ik kon nu gewoon rustig, alleen met haar, mijn tijd nemen. Nogmaals zuchtte ik diep en daarna liep ik naar Emma. Ik zette mij op de stoel naast haar. "Hey Emmatje.." fluisterde ik zachtjes met een zwak glimlachje op mijn gezicht. Ze had veel brandwonden, heel veel brandwonden.. Ik voelde mijn hart breken.. Het voelde alsof alles mijn schuld was, nou ja het voelde niet alleen zo.. Door mij ligt Emma hier. Bij die gedachte begon ik te huilen. Ik voelde me zo zo zo schuldig. "Sorry." Verliet mijn mond. Ik keek Emma aan. Ondanks dat ze sliep was ze even mooi als altijd. Niemand verdiend dit, maar Emma toch echt het minst van al. Wat nou als ze het toch niet haalt? Dan is het allemaal mijn schuld. Ik barstte in tranen uit. Ik pakte Emma haar hand voorzichtig vast en keek haar hoopvol aan. Hopend waarop? Ik had geen idee. Hopend dat ze wakker word? Dat zeker. Ookal wist ik wel dat dat nog een lange tijd zal gaan duren..

Er werd op de deur geklopt, ik zuchtte,  'niet nu al..' dacht ik. "Binnen" zei ik. De dokter kwam binnen. "Sorry meneer, maar ze heeft haar rust nodig en u ook trouwens. Ik ga u mee moeten nemen." Ik schudde mijn hoofd, "nee." Zei ik vastbesloten terwijl ik begon te huilen. "Vince kom.." zei Indy die ook binnenkwam. Ik schudde mijn hoofd, "Nee. Ik blijf bij Emma." Zei ik hem. Hij legde zijn hand op de rug van de dokter, "geef ons 2 secondjes." Zei hij. De dokter knikte en liep de kamer uit. "Ik wil niet weg Indy, echt niet." Zei ik.

Indy
De tranen stonden in zijn ogen, "Ik wil niet weg Indy, echt niet." Zei hij. Mijn hart brak.. Ik zou willen dat ik iets voor hem zou kunnen doen, maar ik weet dat niks zal helpen, niks. Behalve hem hier bij Emma laten dan.. "Vince, hoe meer rust ze krijgt, hoe sneller ze wakker gaat worden." Probeerde ik. "Nee Indy, je kent Emma, rust staat niet in haar woordenboek. Alleen als er iemand bij haar is die het woord rust voor haar erbij kan schrijven." Zei hij. Ik lachte zachtjes, "ja Vince je hebt gelijk maar-" probeerde ik. "Nee Indy, geen maar. Door mij ligt ze hier en ik ga er nu alles aandoen om haar te redden." Zei hij met pijn en zekerheid in zijn stem. Het deed zeer om hem te horen zeggen dat het zijn schuld is, want dat is het niet. En dat mag hij ook zeker niet zo ervaren. "Vince, het is jou schuld niet, jij zou voor haar exact hetzelfde doen." Zei ik. De dokter kwam terug binnen. "Gaan jullie mee?" Vroeg hij. "Nee." Zei Vince nogsteeds vastbesloten. "Maar meneer-" probeerde de dokter. "Nee sorry meneer, u kunt proberen wat u wilt maar ik ga niet mee. Emma heeft iemand nodig, zij heeft mij geholpen en nu is het mijn beurt." Zei Vince. De dokter keek mij aan, ik hield mijn schouders op en stond op. "Succes maar ik ben bang dat u het niet van hem gaat winnen." Zei ik en liep de kamer uit.

Vince
Emma haar zus, Olivia, kwam binnen, aan haar wangen te zien had zij ook gehuild. De dokter zuchtte, "Alstublieft meneer, nog 10 minuutjes, daarna gaan we beide de kamer uit." Zei ik, maar ik had al spijt dat ik dat gezegd had... De dokter knikte en liep de kamer uit. Olivia kwam naar ons toegelopen en legde het boeket bloemen die ze meehad op Emma haar nachtkastje. Ze kwam naar me toe en we vielen elkaar huilend in de armen. Ik kende Olivia amper, maar toch voelde het goed. Emma en Olivia zijn hun beide ouders verloren.. Ik weet dus hoe lastig dit moet zijn voor Olivia. Ik probeerde me sterk te houden maar toen Olivia bijna gestopt was met huilen, barstte ik echt. Het voelde alsof de wereld verging.. Ik kan het niet goed omschrijven maar ik voelde me zwakker en slechter dan ooit. Ik zakte door mijn benen en zat helemaal gebroken op de vloer. Olivia probeerde me te troosten, toen ik iets rustiger was geworden besefte ik me hoe ik erbij zat. "Sorry.." zei ik tegen Olivia. "Geen sorry zeggen, ik weet hoe lastig dit voor u is Vince." Zei ze lief. Ik was haar wel dankbaar. Nadat we nog eventjes gekletst hadden stonden we beide op. Olivia kreeg een berichtje, "Ah Niels (haar vriend) is hier, neem je tijd nog maar even met Emma ik zie je nog wel." Zei ze. "Danku." Zei ik gemeend. "Geen probleem, je weet me te vinden als je even wilt praten eh." Zei ze. "Ja jij ook eh." Zei ik. We glimlachte naar elkaar en ze verliet de kamer. Ik pakte Emma haar hand vast. "Sorry voor dat, ik.. ik.. ik weet gewoon niet wat ik zonder u moet Emma.. Allez ik zit naast u maar toch.." zei ik.

5 minuten later kwam de dokter binnen. Ik keek hem aan, natuurlijk wist ik hoelaat het was maar ik deed alsof ik van niks wist. "Kom meneer, als u nu meegaat kunt u vanavond nog wel even bij haar langs." Zei hij. Ik zuchtte en gaf nog een klein kneepje in Emma haar hand, als een soort doei. Ik glimlachte naar haar en stond op. "Tot vanavond lieve Emma." Fluisterde ik bijna onhoorbaar. De dokter legde zijn hand op mijn schouder en hielp me in de rolstoel. We reden Emma haar kamer uit. Indy, Louise, Tineke, Olivia en Niels zaten in de wachtkamer. Tineke stond op en nam de rolstoel van de dokter over. "Cava een beetje?" Vroeg ze toen we de lift in reden. Ik schudde zachtjes met mijn hoofd, "niet bepaald.." zei ik zachtjes. Ze wreef met haar hand over mijn schouder, "het komt wel goed, Emma is een sterkte." Zei ze terwijl ik de emotie in haar stem kon horen. Ik stapte uit de rolstoel en gaf haar een knuffel. Normaal haat ik knuffels (behalve die van Emma dan) maar nu wilde ik niks anders dan knuffels..