"Script" de buurtpolitie <3

Hoofdstuk 39

Louise
Emma was al de heletijd stil, ze zat uit het raam te staren, al 2 uur lang. Ik legde mijn hand op haar been. Ze keek me aan en glimlachte zwak naar me, haar wangen waren nat van de tranen en haar mascara was volledig uitgelopen. Ik zette de auto aan de kant en opende mijn armen voor een knuffel, "kom hier" zei ik erbij. Emma glimlachte dankbaar en ging op mijn knuffel in. Ik voelde hoe ze in tranen uitbarstte. Ik wreef over haar rug, ik had zoveel medelijden met haar.. Na een tijdje loste we weer, "Zullen we naar het kantoor gaan voor de pauze?" Vroeg ik voorzichtig. Emma knikte, ik startte de auto weer en reed rechtstreeks naar kantoor. Een paar collega's waren er al, waaronder Eric en Brigitte. Brigitte stond op toen ze ons zag en gaf Emma een knuffel. Ik keek glimlachend naar ze en ging op mijn plek zitten. Emma wilde ook gaan zitten maar ze werd onderbroken door de chef, "Emmatje kom eens een keer naar mijn kantoor." Zei hij. Emma liep met hem mee en ze gingen zijn kantoor binnen.

Emma
Ik zette mij op een stoel tegenover de chef die achter zijn bureau zat. "Cava een beetje?" Vroeg hij lief. Ik zuchtte en knikte, "Het moet maar hè.." zei ik. De chef knikte met een medelijdend gezicht, "Ik weet dat je hier niet blij mee gaat zijn maar ik ga je naar huis sturen, je hebt echt rust nodig Emma." Zei hij. "Maar chef-" begon ik. "Nee Emma, geen gemaar. Je gaat gewoon naar huis. Ik zat ook nog even te denken.. misschien kan je een poost op sociale media plaatsen met een oproep over Vince..? Misschien kunnen we op die manier extra ogen en heel misschien een getuige vinden." Zei hij. "Oké chef." Zei ik. "Emmatje ik weet dat je het niet leuk vind maar je heb je rust echt nodig meis, Vince zou ook niet willen dat je op deze manier over de werkvloer loopt.." zei de chef. Ik zuchtte, ik wist dat hij gelijk had maar toch... Thuis kon ik al helemaal niks doen. Ik stond op, pakte mijn spullen en schudde de chef zijn hand. Daarna zei ik iedereen gedag, kleedde me om en reed rechtstreeks door naar het graf van mijn ouders.. Ik stapte uit mijn auto en liep naar het blok waar mijn ouders lagen. Toen ik bij hun graf aankwam ging ik op de grond zitten. "Hey.." begon ik. "Ik heb geen idee of jullie mij kunnen horen maar toch.. Vince, die jongen waar ik jullie hier al vaak over heb verteld hij.. wij.. we zijn hem kwijt.. hij.. hij is vermist.." zei ik terwijl de eerste tranen over mijn wangen rolden. "Ik heb echt geen idee meer wat ik moet doen, zonder Vince ben ik niks.." zei ik machteloos. "Vince is voor mij veel meer dan een collega, maar niemand weet daar van, ik wil dat ook graag zo houden, want ik wil de vriendschap tussen mij en Vince niet verpesten maar toch is het lastig.. Ik kan er nu met niemand echt erover praten ofzo.. En nu hij vermist is weegt dat nog harder.. Iedereen heeft medelijden met me en dat is kei lief, maar niemand begrijpt wat hij echt voor mij betekend.." zei ik met een zucht. "We hebben ook helemaal niks van een spoor.. helemaal niks. Ik heb zonet een foto op onze Facebook pagina geplaatst met informatie over hem, ik hoop zo hard dat daar reactie op komt... Ik- ik- ik.." zei ik terwijl ik brak, ik liet mijn hoofd in mijn handen vallen en liet alle tranen in de vrije loop. Na een tijdje was ik terug wat rustiger, ik zuchtte diep, "ik mis jullie mam en pap.." zei ik met een gebroken stem.

Tineke
Ik ging met Louise mee op patrouille, de chef had Emma naar huis gestuurd. Het was beter voor haar, maar ik weet niet of het haar ook echt beter zou gaan doen... Ik ben bang dat ze zichzelf iets aandoet.. Ze gaat nu namelijk nog meer zitten malen als dat ze hier zou doen en met het feit dat het om Vince gaat... Ik zuchtte diep. "Cava?" Vroeg Louise. Ik hield mijn schouders op. "Ik weet nie.. Ik maak mij zorgen om Emma en ook om Vince.." zei ik. Louise keek me medelijdend aan en legde haar hand op mijn been. Veel woorden werden er niet meer gezegd, toch deed het ons beide goed ofzo.. Onze lichaamstaal zei meer dan woorden denk ik.

"Ik mis Barry nu ook gewoon zo hard.." zei ik met pijn in mijn stem. Louise knikte begrijpend, "Weet je hoe het met hem is eigenlijk?" Vroeg ze voorzichtig. Ik knikte, "Hij is nu bij tante Maria volgensmij." Zei ik. "Zullen we anders daar even langs gaan..?" Vroeg ze. "Ik zou niets liever willen maar wij zijn aan het werk hè.." zei ik met een zucht. "Ik bel de chef wel even." Zei Louise en zette de auto aan de kant. Ze belde de chef en hij gaf ons toestemming, als het niet te lang zou gaan duren. Ik gaf Louise het adres en we reden gelijk door.

Toen we bij tante Maria aankwamen, belde we aan. Ik hoorde Fifi en Barry al blaffen. Er verscheen een mega glimlach op mijn gezicht. Tante Maria opende de deur en Barry kwam meteen op mij afgestormd, met open armen ontving ik hem. Ik hoorde tante Maria en Louise wel praten maar ik verstond geen woord, mijn volledige aandacht ging naar Barry die vrolijk met zijn staart kwispelde en mij likjes in mijn gezicht gaf. Een lach ontsnapte uit mijn mond, "Awel maat, heb je mij ook gemist?" Vroeg ik enthousiast. Hij sprong een paar keer rond mij en vond daarna weer terug de rust om stil te staan voor knuffels. Louise kwam naar ons toe gelopen. Ze glimlachte, "Ik heb tante Maria even gesproken, van haar mogen we hem meenemen om te kijken of hij sporen kan vinden." Zei ze. Mijn ogen werden groot, "Uhmm ik weet niet of ik dat zie zitten.. Nou ja ik zie het natuurlijk wel zitten om sporen te vinden enzo, maar ik vind het een beetje een te grote verantwoordelijkheid om hem mee te pakken denk ik..." zei ik beschaamd. "Maar Tineke, maak je geen zorgen. Barry is bij jou het meest zichzelf nu, dat zie ik meteen. Hij zal het vast wel fijn vinden om terug met jou de baan op te gaan. Ik zal je zijn tuigje en wat koekjes brengen." Zei tante Maria met haar gangbare enthousiasme. Louise en ik lachte naar elkaar en tante Maria kwam al snel terug het huis uit met allerlei spullen voor Barry. Lachend namen we de spullen aan en maakte Barry klaar. Daarna zeiden we tante Maria gedag en liepen, met Barry, terug naar de auto.