"Script" de buurtpolitie <3

Hoofdstuk 64

Emma
Ik zag Vince vechten tegen zijn tranen, ik was niet de enige die dat opmerkte blijkbaar. "We zullen jullie even alleen laten" zeiden de ouders van Joran terwijl ze opstonden. Ik glimlachte dankbaar naar hen en ontfermde me over Vince. De eerste tranen rolde over zijn wangen en al snel waren het watervallen. Ik legde mijn arm rond Vince zijn schouders en hij liet zijn hoofd tegen de mijne vallen. Vince had zijn hand op die van Joran gelegd. "Het is zo oneerlijk.." zei Vince met een stem vol pijn terwijl hij voor zich uit keek. Ik knikte, "Ik weet het.. Ik weet het.." zei ik zacht. Ik probeerde me sterk te houden maar dat werd steeds lastiger en lastiger.. Joran was zo'n vrolijke en lieve jongen en toch moet zijn leven afgepakt worden...

Nog een lange tijd stonden we naast Joran zijn bed. Er werd op de deur geklopt, Vince en ik keken op en keken beide naar de deur die open ging. "Hey.." zei Skye- de vriendin van Joran- zachtjes, "Hey.." zeiden Vince en ik terug. Ik maakte met mijn blik duidelijk aan Vince dat ik even naar haar toe ging. Vince glimlachte zwakjes en knikte. Ik liep naar Skye toe, woorden waren niet nodig. We omhelsde elkaar en huilde beide. Na een kleine 10 minuten loste we uit onze knuffel. Terwijl Skye haar wangen droogde, wreef ik aanmoedigend over haar rug. Vince stapte even aan de kant zodat Skye haar momentje even kon nemen. Ze liep naar Joran toe en pakte zijn hand vast, daarbij barstte ze in tranen uit. Ik had mij naast Vince gezet, "Wil je dat we jullie even alleen laten?" Vroeg Vince terwijl hij een hand op Skye haar rug legde. "Als jullie dat niet erg vinden.." zei ze zachtjes. "Tuurlijk niet, neem je tijd" zei ik terwijl ik naar haar glimlachte. Vince en ik namen elkaars hand vast en liepen zo de kamer uit. "Cava?" Vroeg de moeder van Joran. We knikte zachtjes met een zwakke glimlach. "Skye is nu bij hem, wij gaan denk ik even naar huis." Zei ik terwijl ik Vince vragend aankeek, hij knikte maar niet volledig overtuigd. De vader van Joran kwam aan met koffie, hij legde een hand op Vince zijn schouder. "Ga maar lekker naar huis en slaap wat" zei hij lief. Vince glimlachte zwak maar dankbaar naar hem. We zeiden iedereen gedag en reden daarna terug naar huis.

Tineke
Ik kwam aan op kantoor, ik had vandaag de nachtshift met Emma, Vince, Louise en Patrick. De rest was nog aanwezig van de middagshift. Ik begroette Brigitte met een knuffel. "Heb je het al gehoord?" Vroeg ze toen ik mijn spullen in mijn locker legde. "Wat gehoord?" Vroeg ik verward. "Niet dus.. Joran is overleden.." Vertelde Brigitte. Mijn mond viel open, "Joran..? van Vince..?" Vroeg ik. Ze knikte. Ik bedekte met mijn hand mijn opengevallen mond, "Omg wat heftig.." zei ik helemaal verbluft. Brigitte knikte, "Eric en ik blijven hier vannacht om in te vallen voor Vince en Emma" zei ze. "Das lief, maar jullie moeten toch ook slapen?" Reageerde ik. "Nee joh dat komt goed" zei Brigitte, maar nog geen seconde later geeuwde ze. Ik schudde mijn hoofd, "Nee nee jullie duiken zo maar lekker jullie bedje in, ik zal Floor en Indy wel even bellen" zei ik. "Maar nee, je gaat Floor haar dag toch niet verpesten omdat ik 'naar bed moet'?" Zei Brigitte. "Die vind dat vast oké, ze doet haar werk graag he" zei ik terwijl ik mijn gsm die overging naar mijn oor bracht. Al snel nam ze op, even enthousiast als altijd. Ik legde het verhaal uit en binnen 5 minuten kwam ze binnengelopen, Indy deed er iets langer over maar ook hij kwam direct af.

Nadat Eric en Brigitte, Floor en Indy wel duizend maal bedankt hadden, vertrokken ze naar huis. Toen ik naar Floor haar buikje keek, besefte ik dat ik helemaal vergeten was te vragen hoe de echo gegaan was. "Hoe is het met ons mini Floortje of Lucasje?" Vroeg ik met een glimlach. "Ons mini Floortje, stelt het super!" Zei Floor enthousiast met een brede glimlach. Ik trappelde blij op mijn benen en vloog Floor daarna rond haar nek, "Proficiat!!" Piepte ik. Ze bedankte me en daarna besloten we aan het werk te gaan. De rest van de korpsleden die ook de nachtshift hadden, waren op patrouille vertrokken, dus we waren volledig alleen op het commissariaat.

Nog geen 5 minuten waren we bezig of de deur ging open, Floor en ik keken elkaar vragend aan. Lucas kwam binnen gelopen. Floor keek hem verbaasd aan, "Wat doe jij hier?" Vroeg ze waarna ze hem een kus gaf. "Ik ga mijn meisje toch niet na zo'n dag alleen aan het werk zetten hè" zei Lucas terwijl zijn handen op Floor haar heupen lagen en ze elkaar smoorverliefd aankeken. Floor glimlachte een beetje verlegen, "Danku das lief" zei ze schattig waarna ze Lucas uitgebreid kuste. Ik pakte een stapel pv's op en bracht die naar de kast terwijl ik gespeeld geïrriteerd met mijn ogen rolde, "Turtle birds" zei ik erbij. Ze loste hun lippen van elkaar en we giechelde. Floor ging terug achter haar bureau zitten en Lucas liep door naar de kamer van dispatch. Ik liep verder naar de kast om de pv's erin te leggen. Toen ik terug recht ging staan, keek ik recht op de foto van Koen. Het raakte me even nog harder dan anders, iedereen zegt de heledag maar dat het zo oneerlijk is over Joran- wat het ook zeker is- maar dat doet zeer. Het doet zeer omdat het ook voor Koen zo oneerlijk was, in my opinion, het oneerlijkste wat er ooit is gebeurd. 'Een held die stierf bij een heldendaad' het klinkt mooi, maar dat was het niet. Het was onnodig. Koen had niet mogen sterven, nu niet, nooit niet. Ik mis hem zo hard... Nog elke dag. Ik keek er zo naar uit om hem na al die jaren terug te kunnen zien, terug te kunnen omhelzen, maar nee... Het mocht niet zo zijn... 'Alles gebeurd met een reden' zeggen ze altijd.. Maar wat was deze reden? Wat was de reden dat HIJ moest sterven? Waarom hij? Waarom overleefde ik mijn schotwonde en hij de zijne niet? Het zijn vragen die nooit beantwoord gaan kunnen woorden, maar het zijn vragen die voor altijd door mijn hoofd zullen spoken.

"Tinekeeee? Cavaaa?" Vroeg een inmiddels redelijk geïrriteerde Floor. Ik schudde met mijn hoofd om terug tot de realiteit te komen. "Waar zat jij met je hoofd?" Vroeg ze met een lach. "Bij K- oh nergens hahah" antwoordde ik. "Tineke? Cava?" Vroeg ze nu serieus. Ik schudde zachtjes mijn hoofd, Floor keek me medelijdend aan en opende haar armen voor een knuffel. Meer dan graag nam ik die aan. "Merci Floortje." Zei ik toen we loste en wilde doorlopen, maar Floor hield me tegen. Ze zorgde dat ik haar aankeek, "Als er ooit wat is, zeg het me hè, ook als je hem mist. Ik ben er voor je en trouwens ik niet alleen, heel het korps is hier voor je, echt waar lieverd." Zei Floor lief. Een traan rolde over mijn wang, ik glimlachte dankbaar naar Floor en liep daarna terug naar mijn bureau.