"Script" de buurtpolitie <3

Hoofdstuk 7

Emma
De wekker ging, 07:00. Ik pakte mijn telefoon op en rommelde er een beetje op. Ik twijfelde maar stuurde Vince toch een goedemorgen appje, ik wist wel dat hij nog zou slapen, maar ik had er gewoon even behoefte aan. Toen ik dat gedaan had pakte ik mijn uniform en nam een warme douche. Nadat ik mezelf had klaargemaakt liep ik naar beneden, ik liet Ernie even in de tuin en gaf hem zijn eten. Zelf nam ik ook wat te eten en daarna vertrok ik snel naar kantoor, ik was wat laat maar wel nog optijd. "Goedemorgen Emma!" Zei Patrick vrolijk, vanachter het onthaal. "Goedemorgen!" Zei ik terug en glimlachte vriendelijk naar hem. Ik pakte mijn spullen uit mijn locker en ging achter het bureau zitten.

Na een uurtje werken kregen we een oproep, er was een grote brand. Waar en hoe heftig het effectief was wist ik niet maar we moesten direct vertrekken van de chef dus die informatie zal ik later wel ergens opvangen. Ik zou samen met Tineke terplaatsen gaan. We pakte onze spullen en stapte in de auto. Tineke deed raar, er was iets.. "Tineke, cava?" Vroeg ik. Ze keek medelijdend naar me en knikte "Jaja cava maar.." Zei ze. "Maar?" Vroeg ik voorzichtig. "Uhm ja uhm.. het az staat in brand, opzettelijk waarschijnlijk.." zei Tineke voorzichtig. Ik raakte meteen in paniek. "Is Vince oké?" Vroeg ik maar ik kreeg geen antwoord.. "Tineke?" Vroeg ik bang. "We weten het niet Em, sorry.." De paniek gierden door mijn lijf, het was maar 5 minuutjes rijden vanaf kantoor met deze snelheid. Maar deze keer voelde die 5 minuten als uren... Toen we aankwamen rende ik meteen de auto uit. Er stonden veel mensen, heel veel mensen. Ambulances, brandweers, andere ploegen, veel vrienden en familie die volledig over hun toeren waren maar geen Vince.. Zonder ook maar enige seconde na te denken rende ik het brandende ziekenhuis in, ik moest en zal Vince vinden. Ik werd aan alle kanten tegen gehouden maar ik trok me er niks van aan. Ik rende de trappen op naar boven. "Vince?! Vince?!" Riep ik meerdere malen in paniek, maar ik kreeg geen antwoord.. totdat ik op de 5e verdieping aan kwam. "Vince?! VINCE?!" Riep ik zo hard als ik kon. Ergens heel ver en zwakjes hoorde ik mijn naam. "Emma?! Emma ik ben hier.." Hoorde ik een zwakke stem zeggen. Vince?! Ik rende op de stem af en zag Vince op de grond liggen. Huilend knielde ik naast hem neer, hij verloor het bewustzijnde.. Ik probeerde hem wakker te maken en zonder enig besef zat ik daar al veelste lang, we waren omringd door rook en vuur en ik voelde hoe ik zelf zwakker en zwakker werd.. Maar ik voelde ook dat we hier hoe dan ook uit moesten geraken, voor Vince. Ik moest en zal zijn leven redden, al zou ik er zelf voor moeten sterven. Ik raapte al mijn overige kracht en moed bijeen en nam Vince in mijn armen. "Het komt goed Vince, ik ga u hieruit halen." Zei ik met een zwakke stem vol pijn. Ik sloot mijn ogen en rende zo snel als ik kon naar de trappen. Het vuur was heet, zo heet. Zonder dat ik het vuur effectief aanraakten voelde ik het branden over mijn hele lichaam. Ik had pijn zoveel pijn. En ik was moe, ik was moe en kapot. Maar ik zou hier uit geraken, voor Vince.

Tineke
Ik voelde me machteloos, zo machteloos.. Emma was voor mijn ogen het brandende ziekenhuis ingerend en ik heb niks kunnen doen.. helemaal niks.. Ik hoop zo dat zij en Vince oké zijn.. Maar we beginnen de moed te verliezen. Emma is al dik een kwartier daar binnen en Vince nog langer.. De brandweer is met man en macht aan het zoeken naar ze maar er is nog steeds geen resultaat. Hopeloos keek ik naar Louise. Onze blikken kruisde elkaar en ze kwam naar me toe. Zonder ook maar een woord te zeggen vlogen we elkaar in de armen en huilden, beide met de zelfde gedachten. We waren Vince en Emma kwijt...

Louise
Ik stond huilend in Tineke haar armen, al een hele tijd. Ik kreeg niks meer mee van wat er om ons heen gebeurden. Ik voelde me zo.. zo.. ik weet niet hoe, het valt niet te omschrijven. Hoe zou je zelf zijn als je net je twee beste vrienden verloren bent...? Nou ja dat dachten we.. Totdat we opeens geroepen werden en niet door een gebroken stem maar een stem met een vleugje blijdschap erin. Tineke en ik keken op en keken elkaar aan. Daarna keken we de kant op waar de stem vandaan kwam, er stond een brandweerman naast ons. "We hebben ze gevonden. Ze zijn beide buitenbewust. De vrouw heeft de man met haar leven proberen te beschermen dat zie je aan alles. De man is buiten levensgevaar maar de vrouw is er heftig aan toen. Of ze het gaat halen, kunnen we jullie helaas niet met zekerheid vertellen.." zei hij. Aan de ene kant stroomde er een gevoel van blijdschap en opluchting door me heen, maar dat gevoel verdween al snel toen ik me besefte dat Emma in levensgevaar was.. Ik rende naar de ambulances en ging opzoek naar Vince en Emma. Toen ik bij de juiste ambulance aankwam schrok ik toch wel even.. Emma was er zo heftig aan toe.. Ze zat onder de brandwonden.. Mijn mond viel open.. "Emma?!" Riep ik in paniek terwijl de tranen over mijn wangen rolden. Er kwam een ambulancier op mij af, hij pakte me vast en kalmeerde me. "U mag zo naar uw collega's maar we gaan ze eerst met spoed naar het ziekenhuis moeten brengen, ze hebben dringende verzorging nodig.." zei ze met een rustgevende stem. Voor ik het goed en wel besefte liet ik me in haar armen vallen en barstte uit in tranen. Ze nam me in een stevige omhelzing en troostte me. Ondanks alles voelde het goed, het voelde goed om even iemand te hebben die me aanvoelde.