"Script" de buurtpolitie <3

Hoofdstuk 22

Tineke
Het voelde echt heerlijk, die sfeer zo. In het begin had ik wel een beetje moeite met terug te werken, zonder Koen enzo. Maar dit korps heeft me echt weer het gevoel van thuiskomen gegeven. Het zal nooit meer hetzelfde worden zonder Koen maar ik begin er steeds meer mee te leven. Ik ben de afgelopen tijd veel met Emma op patrouille geweest en dat heeft me echt heel goed gedaan. Ook bij Louise voel ik me heel goed. Met de rest natuurlijk ook, maar soms heb je die vibe bepaalde mensen gewoon even wat harder nodig dan andere. Nu we zo met zijn alle "We zijn er bijna" weer zongen kreeg ik de bevestiging, ik heb de goede keuze gemaakt. Terug in deze zone werken was wat echt wat ik nodig had. Koen was er altijd voor mij en ik ook voor hem. Door hem heb ik weer kunnen zien wat het leven inhield en hoe leuk het kon zijn. Toen ik te horen kreeg dat hij was overleden, stortte mijn wereld in. Maar tijd heeft mij doen leren dat alles wat ik met Koen gedaan en geleerd heb, nu aan deze geweldige jonge agentjes hier kan doorgeven. En dat is wat ik nu ga doen, Koen trots maken en zelf weer gelukkig proberen te zijn. En ik denk dat deze teambuilding een hele grote stap in de goede richting gaat zijn. Steeds harder klonk het liedje "we zijn er bijna, maar nog niet helemaal" door de bus heen. We zagen het hotel al in de verte. We herhaalde de zin nog drie keer en toen stopte de bus. "We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal, OF TOCH WEL." Eindigde Vince het lied. We lachte allemaal en stapte, nou ja rende enthousiast de bus uit. Toen we buiten kwamen waren we allemaal even stil, WAUW wat is het hier mooi. We pakte allemaal onze spullen en bedankte de chauffeur. Daarna liepen we onder leiding van de chef het hotel binnen. Iedereen keek bewonderend om zich heen terwijl de chef ons ging aanmelden. De chef kwam terug met de sleutels, "We gaan ons wel moeten opdelen in duo's, maar ik neem aan dat jullie daar geen problemen mee hebben." Zei de chef. "Nou ja uhm, slaapt er dan iemand alleen?" Vroeg ik aan de Chef. "Neeee tuurlijk niet, daar heb ik allang een oplossing voor gevonden." Zei de chef. We keken hem allemaal vragend aan. Hij glimlachte en wees naar de deur. Mijn mond viel open toen ik zag wie der binnenkwam. "Floor?! OMG!" Riep ik terwijl ik op haar af rende. We lieten beide onze spullen vallen en sprongen in elkaars armen, "Ik heb u zo gemist!" Zei Floor. "Ik u ook, zo hard!" Zei ik terwijl de tranen over mijn wangen rolden. "Ahwww Tinekeeee, niet huilen." Zei Floor terwijl ze mijn tranen droogde. Nadat Floor en ik even een momentje hadden gehad kwam Brigitte naar ons toe gelopen, ook zei begroeten Floor natuurlijk super enthousiast. Bijna iedereen kreeg een knuffel van Floor, behalve de chef en Indy. De chef kreeg een 'kus' op zijn wang en Indy zijn hand werd geschud, die twee kende elkaar natuurlijk nog niet. We hadden een kort gesprekje met zijn allen en gingen daarna de kamers verdelen. "Oké wacht ik heb een idee!" zei Floor. "Net terug maar nog altijd even enthousiast en ideevol als vroeger." Zei Eric met een lach door zijn zin. We lachte allemaal en Floor begon enthousiast dingen op papier te schrijven. Iedereen keek elkaar vragend aan. "We gaan lootjes trekken!" Zei Floor terwijl ze een bakje met papiertjes in het midden van de groep hield. "Aaaah leuk!" Zeiden we allemaal tegelijk. Ook daar lachte we weer mee natuurlijk. Brigitte mocht het eerste lootje trekken, "Louise!" Zei ze, ze glimlachte naar elkaar en gingen bij elkaar staan. "Oké nu mag Indy!" Zei Floor. "Okeeeyy...." Zei Indy terwijl hij in het bakje grabbelde. "Eric!" Zei hij, ook hun gingen naast elkaar staan. "Dan mag de chef." Zei Floor giechelend. "Den Patrick!" Zei de chef toen hij zijn lootje had opengevouwen. Die twee stonden al naast elkaar dus we konden meteen door. "Oké Tineke nu mag jij!" Zei Floor. Ik grabbelde in het mandje en pakte er eentje uit. "Ik heb.... Floor!" Zei ik. En toen ik dat besefte keek ik meteen Louise aan, want dit betekende dat Emma en Vince een kamer zouden delen. We gaven elkaar zo'n blik van 'oeeeehhh' en lachte. "Nou Emma wil jij der ook nog eentje pakken?" Vroeg Floor lachend. "Ja natuurlijk, dit gaat spannend worden!" Zei Emma lachend terwijl ze het laatste loodje pakte. "En het is.... Vince!" Zei ze lachend. "OMG die hadden we echt niet zien aankomen!" Zei Louise terwijl ze een verbaasde blik trok. We lachte allemaal en pakte allemaal een sleutel. Floor en ik liepen achteraan, ik keek rond en wist het nu zeker, deze teambuilding ging geweldig worden.

Emma
Vince en ik hadden kamer 2, "Uhm Emma? Vind je het eigenlijk erg dat wij samen op een kamer zitten?" Vroeg Vince voorzichtig. "Nee natuurlijk niet Vincie!" Zei ik met een lach. Maar eigenlijk vond ik het zo lief van hem! En natuurlijk oprecht niet erg dat ik een kamer met hem deelde, Vince is mijn beste vriend. Ik heb me nog nooit ongemakkelijk bij hem gevoeld ofzo dus dit gaat echt wel goed komen. Je zou het misschien niet altijd verwachten van hem, maar hij is echt een gentleman. Om bijna alles wat hij doet vraag hij toestemming en ja hij zorgt gewoon echt dat je je in iedere situatie op je gemak voelt.

We kwamen bij de kamer aan, ik stak de sleutel in het sleutelgat en opende de deur. Bij beide van ons viel onze mond open, "Holy shit." Was het enige wat ik kon zeggen. Vol bewondering liepen we een rondje door de kamer. Het was zo luxe! We hadden een eigen sauna, bubbelbad, luxe bed, eettafel, tv, bank en balkonnetje, gewoon alles, echt zo gaaf! We zette onze spullen neer en rende terglijk naar het bed om ons eerste bommetje te doen. Het werd een wedstrijdje want we keken elkaar aan en gingen daarna beide harder rennen. Uiteindelijk was Vince als eerst maar het scheelde echt maar een haartje! We kwamen dichterbij dan verwacht neer. Ik lag ondanks, het mega bed, heel dicht tegen Vince aan. We lachte om ons wedstrijdje en zuchtte daarna allebei. "En nu moeten we er nog uit hè..." zei Vince zuchtend. Ik lachte, "Ja Vince, opruimen!" Zei ik terwijl ik snel uit het bed stapte en zijn rugzak naar hem toe gooide. Hij lachte en stapte het bed ook uit, "Ja mevrouw." Zei hij. Lachend begonnen we aan het opruimen van onze spullen.