Μια ματιά

Κεφάλαιο 25

Κρυώνω. Κρυώνω πολύ. Πονάω παντού. Το σκοτάδι με πνίγει.

Που είμαι;

Ξαφνικά βλέπω ένα φως να έρχεται πάνω μου. Να με τυφλώνει. Προσπαθώ να βάλω το χέρι μου μπροστά. Προσπαθώ να καλυφθώ μα είναι αδύνατον. Τα χέρια μου δεν σηκώνονται πάρα τις προσπάθειές μου.

"έχει χάσει πολύ αίμα . Πρέπει να βρούμε φιάλες"
"πρέπει να την περάσουμε και από το ακτινολογικό. Να δούμε που αλλού έχει χτυπήσει. Δεν μπορούμε έτσι στα τυφλά να είμαστε"
"πρέπει να πούμε στους εξω να είναι έτοιμοι για όλα"
"εγινε πάω να ενημερώσω"

Τι γίνεται; όχι, όχι δεν μπορεί. Θα γίνω καλά. Σωστά; Πρέπει να γίνω. Έχω τους δικούς μου που με αγαπάνε δεν μπορώ να του το κάνω αυτό.

Χάνομαι πάλι. Πάλι σκοτάδι.

Φοβάμαι. Βοήθεια.

Φως; Ναι, ναι φως. Πρέπει να πάω προς τα εκεί. Πρέπει.

" μην φοβάσαι"
"ποιος είναι;"
"μην φοβάσαι πουλάκι μου. Εγώ είμαι εδώ."
"γιαγιάκα;"
"ναι πουλάκι μου"

Ξαφνικά βρίσκομαι στην αυλή της γιαγιάς μου.

Πως έγινε τώρα αυτό;

"γιαγιά;"
"εδώ πουλάκι μου πίσω σου"
Γυρνάω και βλέπω την γιαγιά να ποτίζει τα λουλούδια της αυλής της με το ποτιστήρι.
Τρέχω γρήγορα να την αγκαλιάσω αφήνει κάτω το ποτιστήρι και ανοίγει τα χέρια της. Χωνομαι στην αγκαλιά της και αισθάνομαι ασφάλεια. Εισπνέω και μου έρχεται η γνωστή μυρωδιά της στα ρουθούνια μου.
"πόσα χρόνια έχω να σε δω γιαγιάκα μου. Μου λείπεις πολύ. Έφυγες πολύ γρήγορα και ακόμα να το συνειδητοποιήσω."
Δάκρυα άρχιζαν να τρέχουν από τα μάτια μου και πρόλαβε να μου τα σκουπίσει.
"όλα για κάποιον λόγο γίνονται πουλάκι μου"
Μου χαμογελούσε θλιμμένα.
" γιαγια για να σε βλέπω και να είμαι μαζί σου πάει να πει ότι έφυγα κι εγώ; "
" είναι νωρίς ακόμα πουλάκι μου να έρθεις εδώ. Δεν είναι ακόμα η ώρα να έρθεις εδώ"
"γιαγιάκα μου; πως είναι εδώ; πονάς καθόλου. Ούτε πρόλαβα να σε αποχαιρετήσω"
Άρχισα να κλαίω με λυγμούς.
" σωπα, σωπα. Τώρα είναι όλα καλά. Είμαι καλά. Έχω την ηρεμία μου. Δεν πονάω είναι όλα ήσυχα. Ξεκουράζομαι πουλάκι μου "
Με πήρε αγκαλιά και με κράτησε για πολύ εκεί μέσα. Στην ασφάλεια της αγκαλιάς της.
" γιαγιά μου λείπεις πολύ"
"και εμένα μου λείπετε πολύ όλοι σας αλλά από εδώ σας βλέπω όλους. Μου κρατάτε συντροφιά κατά κάποιο τρόπο. "
Σκουπιζω τα μάτια μου με την αναστροφή των χεριών μου.
"γιαγιά μου σ'αγαπαω πολύ να το ξέρεις"
Φεύγω από την αγκαλιά της για να την αντικρίσω.
Η μορφή της αρχίζει και χάνεται.
" γιαγια μου; "
" πρέπει να επιστρέψεις πουλάκι μου εγω θα είμαι εδω και θα σε βλέπω"
"δεν θέλω να φύγω"
"πρέπει. Σε περιμένουν τα άτομα που σε αγαπάνε. "
" θα μου λείψεις πολύ"
Με κοιτάει με θλιμμένο χαμόγελο κουνώντας το χέρι της και σκύβει στα λουλούδια της.
Η μορφή της χάνεται και μαζί με την μορφή της και όλα τα υπόλοιπα. Τα λουλούδια, το σπίτι, η αυλή όλα. Πάλι σκοτάδι. Δεν υπάρχει τίποτα.