Μια ματιά

Κεφάλαιο 27

"Απόψε θέλω να τα αφήσεις όλα πίσω σου και να περάσεις καλά" μου λέει η μαργαρίτα μελαγχολικά και με αγκαλιάζει.

"Είσαι η καλύτερη μου φίλη. Σε ευχαριστώ που μου στάθηκες"

Εκείνη την ώρα τρέχει ένα δάκρυ και μου το σκουπίζει με τον αντίχειρά της.

"Μην με κάνεις έτσι τώρα θα βάλω κι εγώ τα κλάματα. Ήρθαμε να διασκεδασουμε."

Με τραβάει από το χέρι και μπαίνουμε μέσα στο μαγαζί.
Στην είσοδο μια κοπέλα μας ρωτάει τα ονόματά μας και αφού της τα δίνουμε πάμε στο τραπέζι μας.
Μετά από λίγο αφού ήρθε η σερβιτόρα και πήρε την παραγγελία μας έφερε και τα ποτά μας.

"Είσαι τρελή έτσι; Το ξέρεις πως άμα το μάθει ο Νίκος θα ζηλέψει και θα γίνει χαμός. "
" Θα είναι το μικρό μας μυστικό. Θα περάσουμε καλά. Θα δεις. "
Μου κλείνει το μάτι.

"Ναι βλέποντας κάτι μαντράχαλους να πετάνε τα ρούχα τους δεξιά και αριστερά" της γκρινιάζω και πίνω λίγο από το ποτό μου.

Δεν προλαβαίνει να κατέβει η γουλιά μου και βλέπω ο φωτισμός χαμηλώνει.
Φώτα αρχίζουν να αναβοσβήνουν και οι περισσότερες γυναίκες που έπιναν ανέμελα το ποτό τους άρχιζαν να τσιρίζουν.

" Τώρα αρχίζει το καλό" μου φωνάζει η μαργαρίτα πάνω από την μουσική να την ακούσω.

Βγήκαν τέσσερις άντρες πίσω από την κόκκινη κουρτίνα της σκηνής και παρατάχθηκαν στην σειρά ήταν ντυμένοι αστυνομικοί.

Το τραγούδι ενώ ήταν στην αρχή γρήγορο τόσο όσο για να αρχίζουν να πετάνε τα ρούχα τους. Όταν άρχισε η μουσική να είναι πιο αργή άρχιζαν να χαϊδεύουν τα σώματα τους και να πέφτουν στο πάτωμα της σκηνής κουνώντας τους γοφούς τους.

Οι γυναίκες άρχιζαν να τσιρίζουν ακόμα περισσότερο και άρχιζαν να βάζουν λεφτά μέσα στο εσώρουχα των ανδρών.

Εμείς με την μαργαρίτα έχουμε σκάσει στα γέλια να τις βλέπουμε να κάνουν σαν τρελές.

Ξαφνικά σβήνουν τα φώτα και οι άντρες μαζεύουν τα ρούχα τους και τα μπουρμπουαρ τους και φεύγουν για να ξεκινήσει το επόμενο σόου.

Ένας προβολέας φωτίζει μόνο την σκηνή και οι γυναίκες έχουν σωπασει ανυπομονώντας να δουν το επόμενο.

Κάνει την εμφάνιση του ένας άντρας με στολή πυροσβέστη φορώντας κράνος.

Η μουσική αρχίζει και γίνεται πολλή τολμηρή και έρχεται μπροστά μου και με τραβάει στην σκηνή από το χέρι και με βάζει να κάτσω σε μια καρέκλα.

Βλέπω την Μαργαρίτα μέσα στο πλήθος και την κοιτάω με μισό μάτι.
Αυτή χαχανίζει και πίνει από το ποτό της απολαμβάνοντας το θέαμα.

Ο πυροσβέστης λικνίζεται πάνω μου. Σηκώνεται και με μια κίνηση σκίζει και αφαιρεί το πανω μέρος της στολής.
Βλέπω στο στήθος του ένα τατουάζ με περίτεχνο σχέδιο το γράμμα Ν.

Πάω να απλώσω το χέρι μου ώστε να αφαιρέσω το κράνος του αλλά δεν με αφήνει.

Μου κουνάει το δάχτυλο κάνοντας όχι.

Αν είναι αυτό που υποψιάζομαι να βρουν τρύπα να κρυφτούν όλοι όσοι εμπλέκονται σε αυτό.

Αφου το σόου τελειώνει ο πυροσβέστης με τραβάει να περάσουμε μέσα από την κουρτίνα.

Εκεί έχει κάτι διαδρόμους και έχω αρχίσει να φοβάμαι. Προσπαθώ να αντισταθώ αλλά συνεχίζει να με τραβάει.

"Άσε με. Άσε με ρε σου λέω." του φωνάζω με όσοι δύναμη έχω.

Ανοίγει την πόρτα και με βάζει σε ένα δωμάτιο.
Μάλλον είναι για ιδιωτικούς χορούς γιατι στην μέση έχει ένα στυλό και στην άκρη του δωματίου ένα δερμάτινο μαύρο καναπέ.
Το φως του δωματίου αλλάζει και γίνεται ροζ.

Ο πυροσβέστης με βάζει να κάτσω στο καναπέ και ανεβαίνει από πάνω μου προσπαθώ να φύγω αλλά μου κρατάει τα χέρια μου με το ένα δικό του πάνω από το κεφάλι μου.

"Τι λέει κύριε πυροσβέστη με το τατουάζ; Θα βγάλεις το κράνος ή θα παίζουμε για πολύ ακόμα θέατρο."

Τον ακούω ξεφυσαει και βγάζει το κράνος.