J'attendrai Series #1 (on-going)

Prologue

Farah was just a simple student before but when she met a damian breck alfonso it suddenly changed especially when Farah had feelings for damian who was of no use to her but she still pursued him even though he always reject her.

"I said i don't like you, so stop bothering me you're not even my type so why are you so desperate"Damian said angrily to Farah.

Napatulala nalang ako sa sinabi niya ok lang, sana kung sinabi niya sakin ng mahinahon na hindi niya ko gusto pero iyong sinabihan niya akong desperada ang sakit putcha ayoko na gusto ko na sumuko kaso itong bwisit na puso ko na ito ayaw mag-paawat kahit sinasaktan na.

Ayaw ba naman sumuko kahit na sasaktan niya na ko emotional, kahit anong gawin kong pag-suko ayaw parin parang ba may sariling mundo ang puso ko masyadong pala desisyon sa buhay kahit  na nahihirapan na ko sa sitwayson ko.

Kahit ilang beses na ko nag-confess sa kanya wala ganoon parin talaga pinag-tutulakan niya ako, alam ko naman na hindi  nacocontrol ang feelings ng isang tao kahit ganun umaasa parin talaga ako magugustohan niya ko.

Kaya ayaw rin sumuko ng puso ko umaasa na magugustohan rin ako ni Damian, kahit imposible sa dami ba naman nag-kakagusto sa isang Damian breck Alfonso na sakanya na ang lahat.

Pogi, matangkad ,chinito, moreno, matalino, basketball player, at higit sa lahat rich kid kaya madaming nag- kakandarapa talaga sa kanya pangalan pa nga lang niya madami ng kinikilig paano pa kaya kapag nasa harapan na nila si Damian edi nahimatay na sila.

Hindi na rin talaga ako mag tataka kung ayaw niya talaga sa isang katulad ko,hamak lang naman ako na mahirap, pangit hindi sporty at lalo't na anak ako ng kasambahay pero hindi ko kinakahiya kung isa laman akong anak ng kasambahay.

Ang tipo pa naman sa isang babae ng isang Damian breck ay mayaman,sporty,matalino, maganda, at lalo't na sexy na babae iyon  mga tipo niya sa isang babae.

Hindi ko namalayan sa kakaisip ko ay nagsituloyan na ang aking mga luha,grabe siya manalita hindi niya ba naiisip na nasasaktan rin ako? parang pinipiga ang puso ko sa mga binitawan niyang salita.

Mas lalo akong umiyak sa harapan  iya ng tignan lang ako nito na parang wala lang sakanya anag mga salitang iyon.

"A-ang s-sakit mo naman mag-salita"utal kong sabi habang humihikbi.

"What hurt when i told you that you're so desperate?"natatawang tanong niya.

"Oh god, because that's freaking true!"dag-dag  pa nito may halong gigil.

"Because you always give me a lunch box and you always follow me whenever i go, you know what i just throw away everything that you give me."

"Kahit anong gawin kong pag-tataboy ko sayo hindi ka parin tumitigil nakakasawa na yang pag-mumukha mo"galit na sabi niya.

Habang sinasabi niya ang mga salitang iyon, napayuko na lang ako at hindi na alam ang sasabihin sa sobrang sakit niyang mag-salita.

napapahiya na ko sa mga sinasabi nito kasi padami na ng padami ang nanonood ngayon nasa hallway kasi kami ng building at breaktime ngayon kaya madaming nakakakita.

Ang ilan pa sakanila ay mga nag-labas ng cellphone para videohan kami,ang iba naman ay tinatawan ako, ibang mga stuyante naman ay nakatingin  sa'kin na may halong awa sakanilang mga mata.

Kahit naka-yuko ako ramdam ko parin ang titig niya sa'kin na walang emosyon,iyak lang ako ng iyak sa harapan niya wala na kong pake kung magmukhang ewan na ko dahil sa itsura ko.