Η υπόθεση των ονείρων μου

Κεφάλαιο 1

Η πρώτη φορά που βρέθηκα εκεί, ήταν το 2004. Εκείνη την χρονιά μόλις είχα ξεκινήσει να πηγαίνω στο παιδικό σταθμό και η φαντασία μου, με έκανε να βλέπω όνειρα τρελά, τα οποία πάντα συγκρατούσα την επόμενη μέρα για να τα πω στους φίλους μου. Είμαι ο Έκτορας, ένα συνηθισμένο αγόρι από την Θήβα, ένα επαρχιακό μέρος κοντά στην Αθήνα, που πλέον διαμένει με τον σύζυγο του σε μία πόλη φιλική προς την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα μακριά από τον ρατσισμό και την ομοφοβία που εξακολουθεί να μην μας επιτρέπει να ζούμε ελεύθερα και χωρίς φόβο.

Τον σύζυγο μου, Αχιλλέα, τον γνώρισα εδώ στην Αθήνα όταν αποφάσισα ότι θα μείνω για εργασία πέρα από τις σπουδές μου εκεί. Τα τελευταία χρόνια εργάζομαι ως free lancer δημοσιογράφος, επομένως για να το πούμε και ελληνικά, δουλεύω από εδώ και από εκεί στέλνοντας το υλικό μου σε όποιον συντάκτη μου κάνει την χάρη να το δημοσιεύσει, μπας και βγάλουμε και εμείς το νοίκι για έναν μήνα ακόμα. Τέλος πάντων, αρκετά με την φλυαρία μου, εξάλλου δεν πρόκειται να γράψω την αυτοβιογραφία μου ή κάποια ρομαντική κουίρ νουβέλα, πολύ κλισέ άλλωστε. Ίσως κάποια μέρα με πιάσει ο οίστρος να γράψω και γι' αυτό ποτέ δεν ξέρεις τι άλλο θα σκαρφιστεί το μυαλό μου. Αυτή είναι άλλωστε και η χαρά του να υπεραναλυείς τα πάντα στο κεφάλι σου, πέρα από τις πολλές νύχτες που παραμένεις ξύπνιος μέχρι το ρολόι να χτυπήσει και να πας πάλι με μαύρους κύκλους στην δουλειά σου. Ξέρω ξέρω έχω ήδη κουράσει με τα εισαγωγικά οπότε νομίζω είναι καιρός να μπω στην ουσία του πράγματος.

Όπως ανέφερα και προηγουμένως, εργάζομαι ως δημοσιογράφος εδώ και πολλά χρόνια από όταν τελείωσα τις σπουδές μου. Ασχολούμαι με κοινωνικά θέματα αλλά και ερευνητικά ή όπως πολλοί το ξέρουν ντετέκτιβ. Αυτό σημαίνει ότι έχω μία στενή σχέση με την αστυνομία και επομένως έχω πρόσβαση σε πολλά αρχεία, που σε άλλη περίπτωση δεν θα είχα. Στα 20 χρόνια καριέρας μου, μιας και φέτος άγγιξα τα 40, δεν είχα έρθει ποτέ ξανά αντιμέτωπος με ένα τέτοιο περιστατικό, όπως αυτό που θα περιγράψω. Πολλές φορές αισθάνομαι ότι το επάγγελμα αυτό μου το διάλεξε κάποιος άλλος και με προετοίμαζε από μικρό παιδί, μέσα από τα όνειρα μου, τα οποία έπρεπε να ασπρίσουν τα μαλλιά μου για να καταλάβω τι σήμαιναν.

Όταν ήμουν τεσσάρων λοιπόν, ένα χειμωνιάτικο βράδυ, μία τυπική τρίτη, στο όνειρο μου βρέθηκα έξω από ένα σπίτι. Το σπίτι αυτό φαινόταν παρατημένο εδώ και πολλά χρόνια. Τα σπασμένα παράθυρα, η ξηλωμένη πόρτα και ο κήπος που είχε γεμίσει με αγκάθια, μαρτυρούσαν πολύ την παραπάνω διατύπωση. Είχα την ανάγκη να μπω μέσα στο σπίτι, σαν κάτι να με έσπρωχνε να το κάνω. Με διαπερνούσε ένα ασταμάτητο ρίγος έως ότου φτάσω στο κατώφλι του. Χτύπησα την πόρτα αλλά δεν υπήρχε κάποιος να μου ανοίξει. Έτσι πήρα την πρωτοβουλία να ανοίξω και να μπω μόνος μου. Ανοίγοντας αμυδρά την πόρτα, ένα τεράστιος νέφος σκόνης βγήκε, κάνοντας με να πνιγώ.