O Kρας την ίδια στιγμή ορμάει πάνω μου, αποδεικνύοντας τα γρήγορα αντανακλαστικά του και πάει να μου αρπάξει το κουτί " πως κάνεις έτσι? ασε να δούμε το κολάρο έχουμε χρόνια να παίξουμε αυτή την σκηνή" λεω και εγώ πλήρως αγανακτισμένος. "Ήρθες ως εδώ να με συναντήσεις έχοντας στην τσέπη σου μια νέα συμφωνία. Τι συμφωνία δηλαδή..θελεις να το συνεχίσουμε απο εκεί που το αφήσαμε Κρας? "
"ΔΩΣΕ ΤΟ ΚΟΥΤΙ"
"Το μετάνιωσες?Δεν θελεις πια να μου το δώσεις?"
"Σε καμία περίπτωση" μου λεει με πυγμή και ανεβάζω παλμούς καθώς μεταφέρονται στα μηλίγγια μου. Το τραβά απο το χέρι μου , το τραβάω ξανά και το βλέπω να φευγει απο τα χέρια μας να πέφτει με γδούπο στο ξυλινο δάπεδο, να αναπηδάει, να ανοίγει και να καταλήγει ανοιγμένο μέσα στις πεσμένες μπογιές. Το περιεχόμενο του ειναι άδειο. Δεν έχει κάτι μέσα.
"Είναι άδειο?" λεω πλήρως σαστισμένος
"Τελεια"τον ακούω να μουρμουρίζει δίπλα μου ειρωνικά και να σηκώνει το παντελόνι του. Με αργές κινήσεις δενει την ζωνη του , ενώ εγώ περιφέρω στα χέρια μου το κουτί.
Μικρό κουτί για κολαρο.
"Γιατί ειναι αδειο? "του ξαναλέω χωρίς απάντηση. "Τι παιχνίδι παίζεις πάλι μαζί μου Κρας?"
"Ειλικρινά έχω κλεισει τόσες συμφωνίες με τόσους ισχυρούς άντρες, αυτό όμως που δεν μπορώ όλα να τα κάνω με τον τρόπο μου μαζί σου είναι απίστευτο" χαμογελά σχεδόν με ικανοποιηση χωρίς να καταλαβαίνω αν αυτά που ειπε ήταν καλά για εμένα .
"Κι εγώ δεν βγάζω μαζί σου άκρη. Έκει που νομίζω πως πάω να καταλήξω μαζί σου εκεί πάλι ο Αλεξάντερ Κρας γίνεται μη διαχειρίσιμος. Όλα τα περιμένω απο εσένα και-" Και δεν λέω τίποτα αλλο, γιατί η λαμψη του χρυσού λαμπυρίζει μέσα απο την κόκκινη μπογιά στο πάτωμα. "τι ειναι αυτό? "μουρμουρίζω σαστισμένος καθώς είμαι σίγουρος πως αυτο το αντικείμενο, αυτό το κομμάτι χρυσού δεν είναι δικό μου. Πως βρεθηκε εκεί? σκυβω και το σηκώνω. Ειναι ενας κύκλος, ενα δαχτυλίδι βουτηγμένο στην κοκκινη μπογιά. Τα χέρια μου λερωνονται καθώς το γυροφέρνω και με τον αντιχειρά μου το καθαρίζω αφαιρώντας την υγρή μπογιά. Ειναι ένα χρυσό δαχτυλίδι. Αντρικό.
Ο Κρας δίπλα μου κάθεται στην δερμάτινη καρέκλα και τον βλέπω με γοητευτική αυτοκυριαρχία , χαρακτηριστικό που τον κάνει να ξεχωρίζει όταν μιλα με ανθρωπους, να τραβάει ένα τσιγάρο απο την ταμπακιέρα του και το ανάβει σαν να μην συμβαινει τίποτα.
YOU ARE READING
That Kind Of Man
Romance"Tι είδους άντρας είσαι δηλαδή?" ψιθύρισε σχεδόν τραυλίζοντας ο Τζέημς. "Μη διαχειρίσιμος" του απάντησε αμέσως καθώς τα χείλη του ενώθηκαν με τα δικά του.
