"Tι ..τι είδους άντρας είσαι δηλαδή?" ο Τζέημς κατέβαλλε προσπάθειες να μην κατεβάσει το βλέμμα του .
Τον είδε να αφαιρεί τα μαύρα γυαλιά ηλίου του και να τα κρεμά στο μισάνοιχτο πουκάμισο του. Τα μάτια του ήταν δυο άγριες σκούρες θάλασσες.
Ένιωσε την καρδιά του να χτυπά πιο γρήγορα .
Δεν ήξερε πως να συμπεριφερθεί. Εκείνος δεν ήταν σαν τα αγόρια του σχολείου του. Ήταν άντρας. Αληθινός άντρας. Με οτι αυτό συνεπάγεται.
Ένιωσε πως ήταν διάφανος ξαφνικά και πως η ματιά του Αλεξάντερ μπορούσε να περάσει απο μέσα του.
Το χρυσό ρόλεξ του Αλεξάντερ γυάλισε στον ήλιο και ο Τζέημς έκλεισε τα μάτια του φευγαλέα για να αποφύγει την λάμψη.
Ο Αλεξάντερ Κρας ήταν πλούσιος , γοητευτικός... αμείλικτος . Και μολονότι είχε στα πόδια του όλη την πόλη παρέμενε μοναχικός. Ή τουλάχιστον επιλεκτικός στο πως θα περάσει τον σπάνιο ελεύθερο χρόνο του. Ο Τζέημς δεν καταλάβαινε τι μπορούσε να προσφέρει σε αυτόν τον άντρα που δεν το είχε ήδη.
Εκείνος δεν είχε τίποτα.
Και ο Αλεξάντερ είχε τα πάντα.
Ανάμεσα τους το χάος.
"Τι είδους άντρας είμαι?" επανέλαβε την ερώτηση του Τζέημς και χαμογέλασε αμυδρά.
Δεν χρειαζόταν να το σκεφτεί αυτό.
Ήταν ξεκάθαρο χρόνια τώρα σε όλους.
"Μη διαχειρίσιμος" του απάντησε αργά καθώς έσκυψε ελαφρά προς το μέρος του , ενώνοντας για πρώτη φορά τα χείλη τους.
...........................................
Πεθαίνωωωωω γι αυτούς τους δυο , ξέρω οτι έχω ανολοκλήρωτες πολλές αλλά απλά πεθαίνω και λιώνω με την ιστορία τους , έπρεπε να την ανεβάσω!
YOU ARE READING
That Kind Of Man
Romance"Tι είδους άντρας είσαι δηλαδή?" ψιθύρισε σχεδόν τραυλίζοντας ο Τζέημς. "Μη διαχειρίσιμος" του απάντησε αμέσως καθώς τα χείλη του ενώθηκαν με τα δικά του.
