Επιλέγω να φορέσω ενα πουκάμισο και ενα τζην. Δεύτερα παπουτσια δεν έχω και ετσι ξαναβάζω τα αθλητικά μου. Κοιτάω την ώρα και είμαι σίγουρος πως ο Αλεξάντερ θα έχει ξυπνήσει. Πάντα ξυπνούσε πολύ νωρίς και πήγαινε για τρέξιμο. Κάποια πράγματα ελπίζω να μην έχουν αλλάξει. Θα του ειπε αραγε η Μαιρη πως θα παω να τον συναντήσω? Θα μπορούσα να τον παρω τηλέφωνο αλλά ο φόβος μου οτι μπορεί να εξαφανιστεί δεν με αφήνει να το ρισκάρω.
"Οχι αλλα τηλέφωνα" λέω αποφασιστικά στο είδωλό μου και παίρνω το πορτοφόλι μου και το κινητό μου τα βάζω στην κωλότσεπη και πάω να συναντήσω το ταξί που μου κάλεσε η ρεσεψιον.
Στο ταξί πασχίζω να κουμπώσω τα μανικετόκουμπα μου και στο τελος τα διπλώνω ως τα μισά του χεριού μου.
"Κάποιος έχει άγχος που θα δει την κοπέλα του"
Σηκώνω τα μάτια μου και συναντω τα μάτια του ταξιτζη να κοιταζουν τα δικά μου μέσα απο το καθρέπτη.
"Μην απορείς πως το βρήκα. Κόβει το μάτι μου τόσα χρόνια πίσω απο το τιμόνι"
"Πραγματικά" μουρμουρίζω ξεφυσώντας και κοιτάω έξω. Το μέρος μου φαινεται διαφορετικό και ίδιο. Ίσως γιατί έχω αλλάξει εγώ . Κοιτάω το ρεστοράν που είχα βγει μαζί με τον Αλεξάντερ κοντά στην μαρίνα που είναι αγκυροβολημένο το Νταιαμοντ.
Κοντευουμε.
Λες να έμαθε οτι θελω να τον δω και να έφυγε?
Όχι. Δεν θα μου το έκανε αυτό.
Σίγουρα?
"Και καλή επιτυχία ομορφόπαιδο" μου λεει ο ταξιτζης καθώς μου επιστρεφει τα ρέστα.
"Κράτησε τα . Για την ευχή που μου έδωσες" του λέω καθώς μπροστά μου έχω πια το σκάφος του Αλεξάντερ. Στην μνήμη μου ήταν πάντα ένα μεγαθήριο , ένα σκάφος που ξεχώριζε μέσα σε όλα απο την μαρίνα . Και τώρα βλέπω πως η μνημη μου δεν μυθοποιησε τίποτα. Το Νταιαμοντ στεκεται ακόμη επιβλητικό, πολυτελές και τεράστιο .
"Το έχεις. Δεν είσαι πια 18 Τζεημς"
Μπαίνω μέσα διασχίζοντας την μεγάλη ινοξ σκάλα . Τα πάντα μου φαινονται ίδια , αλλά αποκοσμα. Σαν να ξύπνησα μέσα σε ένα απο τα πολλά όνειρα που έβλεπα με εκείνον. Στα όνειρα μου ήμουν στο Νταιαμοντ. Τον είχα αγκαλιά και τον έσφιγγα κι εκείνος μου έλεγε οτι με θέλει. Οτι με αγαπάει. Και ας μην μου το είχε πει ποτέ αυτό όσο καιρό ήμασταν μαζί.
Μπαίνω στο πρώτο ντεκ. Τα τρια σαλόνια , μεγάλα , πολυτελή , στεκουν ίδια. Κοιτάω γύρω τους τοίχους του Νταιαμοντ. Εχει διαφορους πίνακες κρεμασμένους. Μια μικρή ελπίδα πως θα δω κρεμασμενα τα έργα μου παντου στο Νταιαμοντ εξανεμίζεται. Εχει έργα απο διάφορους ζωγράφους αλλά κανένας πίνακας δεν μου ανήκει. Το πιο πιθανό είναι πως τα έργα μου θα είναι σε κάποια αποθήκη.
KAMU SEDANG MEMBACA
That Kind Of Man
Romansa"Tι είδους άντρας είσαι δηλαδή?" ψιθύρισε σχεδόν τραυλίζοντας ο Τζέημς. "Μη διαχειρίσιμος" του απάντησε αμέσως καθώς τα χείλη του ενώθηκαν με τα δικά του.
