That Kind Of Man

Πέντε χρόνια μετά

Χρωστάω ενα τελος σε έναν έρωτα , έτσι?

Τζεημς

Ο Πιερ είναι ακόμη απο κάτω μου. Τραβιέμαι απότομα και σηκώνομαι πάνω. Ψάχνω το τζην μου , είναι πεταμένο κάτω στο σωρό με τα ρούχα , το ξεχωρίζω και το φοράω.

"Έχω δουλειά" μουρμουρίζω βιαστικά.

"Πάντα έχεις Τζέημς. Κάτσε λίγο όμως . Ειπαμε είμαι ξεπέτα αλλά όχι κι ετσι"

Κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού. Τον κοιτάω καθώς παίρνει το χέρι μου και το φιλάει. Τραβιέμαι.

"Δεν είσαι ξεπέτα . "

Γελάει. 

"Μας έπεισες "

Τον Πιερ τον γνώρισα στην τελευταία έκθεση που έκανα. Ήταν σαν ψάρι έξω απο το νερό. Είχαμε κοινούς γνωστούς. Αυτός βεβαια οδηγός σε ράλι κι εγω αυτός που είμαι. Δεν ήξερε τίποτα απο ζωγραφική. Δεν νομίζω να του άρεσαν καν οι πίνακες μου. Αλλά ήταν ξεκούραστο να περνάω τον χρόνο μου με κάποιον που δεν είναι της τέχνης. Όσο και να μου αρέσει να ζωγραφίζω, όσο και να έχω αποκτήσει όνομα , ένα σχετικό όνομα μετά απο τόσες εκθέσεις δικές μου , και πάλι στον ελευθερο χρόνο μου βαριέμαι να αναλύω για τέχνη. Κάνω αυτό που κάνω και μετά δεν θελω αναλύσεις. Οποιος κατάλαβε κατάλαβε.

"Εχω μια θεωρία γύρω απο εσένα"

Ανασηκώνεται και κάθεται στο κρεβάτι . Απο πάνω έχει ράφια με τα βραβεία του. 

"Κάτι μου λεει πως θα την ακούσω"

"Κάτι μου λεει πως κάποιος σε πλήγωσε πολύ και δεν μπορείς να δεθείς συναισθηματικά με κανέναν. Θέλω να πω..τα περνάμε όμορφα..αλλά πάντα στο τελος φευγεις σαν τον κλέφτη. "

Κάποιος με πλήγωσε πολύ, ε?

Κάποιος , ναι. Κάποτε. Πολύ.

"Αλήθεια βιάζομαι. Πρεπει να περάσω απο τον Τζιάκομο. Κανονίζουμε μια έκθεση"

"Δεν απάντησες όμως σε αυτό που είπα"

Τον κοιτάω στα μάτια. Δεν έχω ανάγκη να μιλήσω σε κανεναν για εκείνον. Με παράτησε όταν ο κόσμος μου ήταν χτισμένος γύρω απο εκείνον. Του τελείωσε μου ειπε και μουρμούρισε ένα συγνώμη. Τι μπορώ να πω γι αυτό?

"Τον σκέφτεσαι και τώρα που μιλάμε , έτσι δεν έιναι?"

"Αδικείσαι που έγινες οδηγός, ψυχολόγος έπρεπε να γίνεις" λεω ανάλαφρα , δεν θελω τετοιες συζητήσεις. Δεν έχουν νόημα.