(အပိုင္း - ၁၀)
ခန္႔ေနာင္တို႔ ေမာင္ငယ့္အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ မိုးေတာင္ ခ်ဳပ္ေနၿပီ။ အိမ္ေရ႔ွကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ေမာင့္ငယ္အေမက ထမင္းဝိုင္းေလး ျပင္ေပးထားတယ္။ မီးမိွန္မိွန္ေလး တစ္လံုးနဲ႔။
ခန႔္ေနာင္ ထမင္းဝိုင္းမွာ ထိုင္ရင္း ဟင္းေတြကိုလိုက္ၾကည့္မိတယ္။ အလယ္က ၾကက္သားဟင္းကလြဲလို႔ က်န္တာကိုမသိ။
ေမာင္ငယ္တို႔လည္း ထမင္းဝိုင္းမွာ လက္ဆံုစားၾကမယ္လား။
ခန္႔ေနာင္၀မ္းသာသြားသည္။ မိသားစုလက္ဆံုစားျခင္းကို ခန္႔ေနာင့္အတြက္ ပထမဆံုးပင္။ မိသားစုအရင္းမဟုတ္ေပမဲ့ရယ္လို႔ေပါ့။
ေမာင္ငယ့္က ၾကက္သားတစ္တံုးကို ေဒၚေဒၚကို ၪီးခ်ၿပီး ေနာက္တစ္တံုးကို ခန္႔ေနာင္အားထည့္ေပးလိုက္သည္။
ၾကက္သားခ်က္က စားလို႔ေကာင္းသည္။
အရည္ေသာက္ေလး ခ်က္ထားေပမဲ့ ၾကက္သားက အလြန္ခ်ိဳသည္။
ခန္႔ေနာင္ဟင္းတစ္ခြက္ကို ႏိႈက္ၾကည့္သည္။
ဘာအဖတ္ေတြပါလိမ့္။ အေကာင္လိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ အေမႊးလိုလို ေခါင္းလိုလို။
ခန္႔ေနာင္ ေမာင္ငယ္ကို ေမးရသည္။
"ေမာင္ငယ္ ဒါက ဘာႀကီးလဲ"
"ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္နဲ႔ လက္ပံေခါင္းေလ"
"လက္ပံေခါင္း"
"ဟုတ္တယ္ေလ အကို ေန့လယ္က ျမင္ခဲ့တဲ့လက္ပံပြင့္ကို ပြင့္ဖတ္ေတြေႁချြပီး က်န္တဲ့ေခါင္းကို အေျခာက္လွန္းၿပီး ခ်က္တာ"
ေမာင္ငယ္ေျပာတာ နားေထာင္ၿပီး ခန္႔ေနာင္စားၾကည့္လိုက္သည္။ ခြၽဲခြၽဲ စိမ့္စိမ့္ေလး
ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္နဲ႔ ခ်က္ထားေတာ့ ခ်ဥ္စူးစူးေလးျဖစ္ေနသည္။ စားလို႔ေတာ့ေကာင္းသား
မစားဖူးတာ စားရေတာ့ အသစ္အဆန္းေပါ့။
ခန္႔ေနာင္ကသာ တိုခနဲ႔ ဆိတ္ခနဲ႔ စားေနတာ
ေမာင္ငယ္တို႔ ေဒၚေဒၚတို႔ စားတာ ေခါင္းေတာင္မေဖာ္ၾကဘူး။
----------------------------
ထမင္းစားၿပီး ေဒၚေဒၚက နားခ်င္ၿပီဆိုကာ အိမ္မွာေနခဲ့သည္။ ခန္႔ေနာင္နဲ႔ ေမာင္ငယ္ကေတာ့ ဘုရားေပၚတစ္ခါ ျပန္တက္လာခဲ့သည္။ ဘုရားထဲမွာေတာ့ ရြာေတြကလာၾကတဲ့ ပြဲၾကည့္ေတြက ကိုယ့္အစုေလးနဲ႔ကိုယ္ ေနရာယူၾကသည္။ ပြဲခင္းထဲမွာလည္း မုန္႔သည္၊ ေစ်းသည္ေလးေတြက အျပည့္။
BẠN ĐANG ĐỌC
ဒုဋ္ဌဝတီကို သက်သေတည်၍ (Uni + Zaw)
Tiểu Thuyết Chungဒေသတစ်ခု၏ ကိုးကွယ်ယုံကြည်မှု ၊ လူသား ၂ဦးရဲ့ ချစ်ခြင်းကို ပေါ်လွင်အောင် အလေးပေးရေးသားထားပါသည်။
