0531*******: Saat 05.37
0531*******: Ne yaptığımın farkında değilim sanırım, sabah uyandığımda kendime çok kızacağımı biliyorum.
0531*******: Onu sabah düşünürüm.
0531*******: Şimdi yüksek müsadenizle,
0531*******: Kırık kalbimin durağına geldim.
At...
Kitap playlistini Instagram hesabımda paylaştım. Dussmussmelekk Spotify'da Kırık kalbimin durağı yazarak da bulabilirsiniz.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ATLAS AKTÜRE
Soğuk hastane koridorunda, gergin bekleyiş sürüyordu. Sırtımı yasladığım duvar çok soğuktu. Belki de değildi ama ben üşüyordum. Gerçekten. En son ne zaman üşüdüğümü hatırlamıyordum bile. Serhat amca, İzmir'in Kızı'nın babası, üzerinde üniformalarla gelmişti hastaneye. Gözlerimi yumdum. Bana gerçekten öfkeli bakıyordu. Benden nefret ediyor olmalıydı. Haklıydı da.
Kim, son üç senesini yirmi dört saat ayrı kalamadığı sevgilisini unuturdu ki? Kim, altı ay kendini ondan alırdı?
Ben. Kimse değil ama ben.
Ben Atlas Aktüre. Hiçbir zaman hayatı ciddiye almadım. Yemin ederim. Babam bizi terk ettiğinde, çok küçüktüm. Hiçbir şey hatırlamıyordum ona dair. Dayım, babam olmuştu benim, Sahra kardeşim. Hayatı, annemden sonra ciddiye almıştım.
Trafik kazasıydı. Basit, çok basit bir hataydı. Benden annemi almıştı, benden cennet kokulumu almıştı. Onu son kez, yoğun bakımda gördüğümde, "Bana söz ver," demişti. "Söz ver, sakın hız yapmayacaksın." Liseyi yeni bitiriyordum, daha hayat ne demek bilmiyordum. Hız yapmayı sevmeme rağmen, "Tamam," dedim. "Asla hız yapmayacağım. Sana söz."
Annem gözlerini kapattığında, ben hayatla tanıştım.
Acı neymiş, öğrendim. Hasret neymiş, tattım.
Öyle savruk yaşadım ki, dayım bile kontrol edemedi beni. Karşıyaka maçlarına gittim, hem de hiç kaçırmadan. Üniversitede, katılmadığım parti olmadı. Düzenlemediğim parti yoktu. Nerede akşam, orada sabahtı. Ta ki, ona kadar.
Onu sahilde görmüştüm ilk. Elimde gitarım vardı. Annemden sonra zevk alarak yaptığım çok şey yoktu, bir makinem, bir gitarım vardı. Şarkılar söylenirken, ince topukluları üzerinde, hiç sekmeden yürüyen onu gördüm. Güzel bebeğimi, Karşıyakalımı... Sarı saçları omuzlarından aşağı uzanıyordu, öyle güzeldi ki. Onu güzel yapan, bakışlarıydı.
