Weer als toen || Bankzitters

01 - "Ah, Milo zeker?"

Matthy pov:

Ik smijt mijn grijze rugtas geïrriteerd op tafel. Maandag ochtend, het eerste uur en mijn school vindt het blijkbaar een goed idee om een blokuur wiskunde in te lassen... Koen, die nog half slaapt, komt met een zucht naast mij zitten. Met een versufte blik kijk ik hoe hij zijn tas op de grond legt en met dezelfde blik nu mij ook aankijkt. Ik moet zacht lachen en probeer mijn ogen wat te focussen. Je hebt dus echt geen goede maandagochtend als je begin met wiskunde, geloof mij maar.

"Koen en Matthyas, geen schijn kans dat jullie naast elkaar gaan zitten" Meteen schieten mijn ogen wijd open. "Wat is dat nou weer voor onzin?" Gaat Koen meteen tegen de docent in. Ik ben het zeker met hem eens; waarom mogen wij niet naast elkaar zitten? "Koen, ga maar naast Raoul zitten, anders wordt mijn les weer verstoord straks" Ik rol mijn ogen en wil tegen Meneer van de Berg ingaan, maar Koen legt zijn hand op mijn schouder. "Stil maar, straks kan je nog nakomen ook" Hij heeft gelijk. Die man kan soms echt uit het niets helemaal lijp worden en er iemand uitsturen waardoor je een uur na mag komen. En dat is niet leuk, zeker niet bij hem.

Koen staat op, pakt zijn tas en loopt naar de andere kant van het lokaal waar Raoul zit. Het is ook een vriend van ons, samen met Robbie, maar Koen en ik kunnen toch wel het best met elkaar opschieten. Maargoed, nu zit ik hier dus alleen met een blokuur wiskunde. Uit teleurstelling leg ik mijn onderarmen op tafel en maak een soort kussentje van mezelf. Mijn hoofd laat ik erin vallen en ik sluit mijn ogen. Ik ga zo blij zijn als ik volgend jaar die man niet meer heb, niet normaal.
"Goed, leerlingen. Boek B, pagina 140 alsjeblieft" Godverdomme, ook nog eens het verkeerde boek bij.

Als de deur van het lokaal ineens hard open wordt getrokken, schrik ik op en kijkt ik de richting op van waar het geluid vandaan kwam. Kut, kut, kut. "Ah, Milo zeker?" Vraagt mijn docent. Moedeloos laat ik mijn hoofd weer terug in mijn armen vallen. Dit is een grap neem ik aan. Waarom de fuck is hij hier? "Ga maar zitten, ik stel je zo wel even voor" Nu haal ik mijn hoofd weer op en kijk scannend het lokaal rond. Luid zuchtend en teleurgesteld sluit ik mijn ogen. Er is natuurlijk weer precies één plekje vrij, en dat is naast mij.

Ik durf gewoon niet eens naar hem te kijken, te bang voor wat ik ga voelen of ga herinneren. Ik heb het zo lang geprobeerd weg te houden, hem weg te houden. Proberen onze afspraak na te komen door hem te vergeten. Dit is natuurlijk niet gelukt, maar het op afstand houden ging nog wel aardig. Tot nu...
Ik hoor dat Milo naast me komt zitten, en in mijn ooghoek zie ik dat hij zijn tas op tafel gooit.
"Vanaf vandaag hebben we een nieuwe leerling in de klas, dus stel je maar even voor" Waarom willen docenten altijd dat nieuwe mensen zich voorstellen? Als ze met iemand willen praten of zich überhaupt voorstellen aan iemand doen ze dat wel aan de personen die ze zelf willen; niet de volledige klas.
Toch draai ik mijn hoofd voorzichtig een stukje naar links. In de afgelopen 3 jaar is dit de eerste keer dat ik weer naast hem zit. We hadden gezworen dat niet meer te doen, we hadden gezworen elkaar in het algemeen niet meer aan te kijken. "Uh ja.. Ik ben Milo dus" Zegt hij dan. Een paar jaar geleden hadden we nu samen in een deuk gelegen. Niet dat dit nou zo grappig is, maar als we nu nog zoals vroeger waren geweest, was het wel heel grappig geweest.
"Goed, welkom" Zegt de docent. "Dan gaan we nu verder. Pagina 147 toch?" Meteen steekt de nerd van de klas zijn vinger op. "Nee meneer, 140" Jezus christus. Laat die man er lekker zelf achter komen dat hij de verkeerde pagina heeft man.

De hele les kan ik me niet focussen. Mijn gedachtes gaan, wat ik ook probeer, naar de jongen naast me. De jongen die jarenlang als mijn beste vriend aanvoelde, maar nu? Niets.
Nouja, hij zou als niets aan moet voelen. Maar het is zo anders. Ik heb nogsteeds dezelfde gevoelens voor hem als eerst. Ik probeerde ze te onderdrukken, dat is immers wat we af hadden gesproken.
Het was al moeilijk, ik bedoel; het is hij. Ik ken hem al zo lang, ik voel me al zo lang goed bij hem, en dan nu komt hij uit het niets weer terug in mijn klas. Hoe moet ik die gevoelens nu onderdrukken...?