Weer als toen || Bankzitters

10 - "Wat is dat tussen jullie?"

Met een cola en een lolly lopen we met zijn drieën over het terrein van de kermis. De hele middag hebben we gepraat, gelachen, gegeten en gelopen. Ik probeerde hiermee mijn gedachtes van Milo af te zetten, maar niks hielp. Bij alles wat ik deed, voelde, dacht of hoorde dacht ik aan hem en alles wat we samen hebben meegemaakt. En toch sprong steeds één specifieke herinnering eruit; die van vanochtend: "Matt... slaap je?" Fluistert Milo. Ik reageer niet. Hij zucht, en pakt net als toen mijn hand voorzichtig vast. "Het spijt me nogsteeds zo, Matthyas... Maar het kon niet. Wij konden niet..."
Maar waarom, Milo? Waarom kon het niet? Waarom konden wij niet?

"Matthy! Kom botsauto's!" Roept Koen naar me. "Ja succes, dat ga ik echt niet doen" Het is echt enorm druk bij de botsauto's en ik heb niet zo'n zin om een halve hersenschudding te krijgen van die kut jochies die leuk denken te zijn en keihard op ons af te rijden. Robbie zal het vast geen probleem vinden om dat met hem te doen.
"Kom je wel kijken dan?" Koen slaat zijn arm om Robbie heen en knikt naar mij om aan te duiden dat de vraag voor mij was. "Is goed" Zeg ik.

Terwijl Robbie en Koen naar de botsauto's rennen, zoek ik naar een plekje om te gaan kijken. Ik kijk rond me heen maar kom al snel tot de conclusie dat het beste plekje op het ijzeren opstapje dat naast de baan ligt is. Ik loop erheen en zet mijn handen op het ijzeren hekje dat er staat. "Jo Matt, kan je even vasthouden?" Koen gooit van achter het hekje zijn rugtas naar me toe die ik met een klap opvang. "Thanks maatje"

Wanneer er een soort bel af is gegaan start de attractie. Ik ga natuurlijk niet echt kijken naar Rob en Koen die in botsauto's zitten, dus ik begin een beetje om me heen te kijken. De meeste mensen staan bij de grijpautomaten, maar ook veel staan bij alle eetkraamptjes. Als ik nog verder naar links kijk zie ik iemand waarvan ik had gezworen hem vandaag niet meer te zien. Überhaupt niet meer aan te denken. Maar helaas... dat is zwaar mislukt. Milo staat in een groepje te praten en volgensmij staat Raoul er ook naast.
Ik voel me boos, of in ieder geval geïrriteerd door hem. Waarom kon het niet? Waarom? Ik kan het gewoon niet van me afzetten. Ik heb het eigenlijk altijd al onzin gevonden; die hele afspraak. Maar toen snapte ik het. Ik moest het wel snappen, want ik moest zijn keuze accepteren. Hij wilde het niet, dus we deden het niet. Maar toch blijf ik ermee in mijn hoofd zitten. Hoe graag ik het zou willen is niet normaal. Ik zou zo graag dat moment opnieuw willen beleven, hem willen zeggen dat ik het waard ben. Dat wij het waard zijn.

"Matthy" Koen springt nog net niet op mijn rug waardoor ik bijna van het ijzeren platform val. "Zag je dat? Ik knalde er bijna iemand uit!" Natuurlijk heb ik dat niet gezien, Koen. Ik was naar heel iemand anders aan het kijken dan jij. Iemand veel belangrijker dan jij. "Matt, kijk me is aan..." Zegt hij dan. Een beetje bang draai ik mijn hoofd Koen's kant op. Waarom zei hij dat zo serieus? Is er wat? "Wat is dat toch tussen jou en die Milo? Elke keer als je de kans krijgt staat je naar hem, in de bus lig je op zijn schoot, jullie kijken elkaar nog net niet aan alsof jullie verliefd zijn en nog beweer je dat jullie elkaar niet kennen?"