Weer als toen || Bankzitters

08 - "Hij slaapt nog"

"Matt" Ik hoor het, maar reageren doe ik niet. "Matt" Hoor ik weer. "Hij slaapt nog. Hij was heel moe denk ik" Ik slik even en houd mijn ogen volledig gesloten. Ik doe alsof ik nog slaap maar in werkelijkheid was ik al bij de eerste keer 'Matt' al wakker. "Oh, oke. Laat 'm dan maar slapen ja" Koen, die een paar stoelen achter ons zit hoor ik nu duidelijk naast me. Waarschijnlijk kwam weer iets van snoep, chips, chocola of in ieder geval iets ongezonds aanbieden. Het is dat ik niet wil dat Milo en ik in een andere positie gaan zitten, anders was ik nu allang opgesprongen. Ik bedoel; snoep. Daar sta je toch altijd wel voor op?
Maar ik wil niet weg uit deze positie. Ik wil zo blijven liggen. Het is een veilig en vertrouwd gevoel.
Ik probeer weer in slaap te vallen, maar als ik zijn arm over mijn lichaam voel gaan stop ik daar meteen mee. Zijn hand legt hij op mijn zij terwijl hij daar zacht overheen wrijft. Een gerustgestelde zucht verlaat mijn lippen als ik denk aan hoe we dit altijd deden.

"En dan gaan we de hele nacht films kijken" Zeg ik blij. Milo, die nogsteeds naar beneden moet kijken omdat mijn hoofd nog op zijn schoot ligt, knikt instemmend. "En zoals beloofd voetballen" Zegt hij dan. Ik glimlach tevreden. "Laat me raden, de volgende dag wil je dan wel tennissen?" "Yep" Ik schudt lachend mijn hoofd en sluit dan even mijn ogen. "Hoe lang nog?" Vraag ik, terwijl het zwart voor mijn ogen is. "Half uurtje" Antwoordt Milo me. Ik knik.

Ik leg mijn hand op mijn buik, want anders hing die als een soort aanhangsel naast mijn lichaam. Ik wil nog iets zeggen over wat we vandaag allemaal gaan doen, maar mijn mond sluit automatisch als ik zijn huid op de mijne voel. Hij heeft zijn hand op die van mij gelegd en pakt zacht mijn vingers vast. "Matthyas" Fluistert hij. Ik open voorzichtig mijn ogen. "Vind je 't erg?" Hij knikt naar onze handen, waardoor ik er ook mijn blik op laat vallen. Ik zie en voel nu dat hij zijn vingers volledig in die van mij heeft verstrengeld en ik kijk breed glimlachend terug. "Nee, juist niet"

"Matt... slaap je?" Fluistert Milo. Ik reageer niet. Hij zucht, en pakt net als toen mijn hand voorzichtig vast. "Het spijt me nogsteeds zo, Matthyas... Maar het kon niet. Wij konden niet..." Matthyas? Noemde hij me nou zojuist Matthyas?
"En het kutte is gewoon dat ik het niet tegen je durf te zeggen. Straks ben je boos op me, wat ik snap trouwens," Hij fluistert, maar hard genoeg zodat ik het nog kan horen. Niet dat hij dit weet, anders zou hij dit nu niet zeggen. "Maar weet dat ik ook hetzelfde tegen je wilde zeggen. Dat ik met je wil zijn voor altijd. Met heel m'n hart. Maar dat ging niet..."
Alles wat hij zegt moet ik even op me in laten werken. Het spijt hem? En vooral: hij wilde hetzelfde zeggen?

Duizenden vragen spoken door mijn hoofd. Wat moet ik hier nu mee doen? Ik zou hem al die vragen willen stellen, het er met hem over hebben, hem dingen uit willen leggen en willen dat hij mij ook dingen uitlegt. Maar helaas gaat dat niet, want hij denkt nogsteeds dat ik slaap...