Weer als toen || Bankzitters

06 - "Dankje"

"Matt maat! Daar ben je!" Koen geeft me een knuffel als ik aan kom gelopen bij school. De bus die ons naar onze locatie brengt is er nog niet, dus onze hele klas staat op de straat voor onze school te wachten. "En? Zin in?" Vraag ik. Dit schoolreisje zat er al maanden aan te komen, maar meestal krijgen we pas een aantal weken van tevoren concrete informatie. Ook weer zoiets typisch schools. "Waar gaan we zitten?" Vraag ik alvast. "Beter ga jij bij het raam zitten. Kunnen we makkelijk praten" Stelt Koen voor. Mijn mond opent zich om 'ja' te zeggen, maar dan bedenk ik me iets.

"Eindelijk ouwe! Ik heb er echt zin in" Zegt Milo enthousiast. Ik grinnik. "Ik ook" Zeg ik. "Maar, ga je mee in de achtbanen?" Mijn ogen vergroten een beetje, en ik schudt mijn hoofd vlug. "Grapje jonge, ik weet toch dat je niet van achtbanen houd" Ik zucht opgelucht uit. Absoluut niet dat ik in een achtbaan ga zitten. De laatste keer dat ik dat deed werd ik kotsmisselijk. "Maar, mag ik wel bij het raam zitten?" Zijn stem klinkt een stuk minder opgetogen dan net. "Van mij wel. Hoezo wil je eigenlijk altijd bij het raam zitten?" Vraag ik hem. Hij haalt zijn schouders op en houd zijn lippen een stukje naar binnen waardoor hij me duidelijk maakt dat het niet echt een reden heeft. "Geen idee. Vind ik fijner denk ik" Geeft hij me dan als reden. Ik sla mijn arm over zijn schouder en trek mijn beste maatje verder naar me toe. "Jij bij het raam, afgesproken" Zeg ik geruststellend.

"Oh, uh... Zouden we misschien bij het gangpad kunnen zitten?" Vraag ik. Zenuwen vullen mijn lichaam, aangezien ik nog nooit per se aan het gangpad heb willen zitten. "Waarom?" Dat dacht ik al. Deze vraag had ik kunnen verwachten, alleen heb ik er geen antwoord op. Er is namelijk geen antwoord op. Ik wil helemaal niet bij het gangpad zitten, maar ik weet dat Milo liever bij het raam zit. En laat nou precies die jongen net aan komen gelopen.
"Hey" Zegt hij tegen ons. Ik glimlach kort en groet hem terug. "Uh- Dalen zei net dat de bus om de hoek staat, zullen we daar heen gaan?" Ik zucht zacht. Het is gewoon raar om weer met hem te praten. Natuurlijk heb ik hem wel eens gesproken na die ene avond, maar dat was echt niet om iets wat 'normale' vrienden zouden doen. Ik wilde hem terug, ik wilde weer met hem zijn. Hem in ieder geval weer mijn vriend te kunnen noemen, maar helaas.

Als we met zijn drieën de hoek omlopen zien we inderdaad de dubbeldekker bus al staan met alle leerlingen die zich erin proberen te proppen. "Oh! Daar is Roel!" Koen sprint uit her niets richting een zoekende Raoul. Ik slik even en probeer normaal te blijven ademen. Ik sta hier nu alleen met Milo. Alleen met hem. "Matthy! Ga helemaal achterin zitten, Raoul heeft daar al plekje voor ons geclaimd" Ik zucht. Fijn dat hij dat gedaan heeft voor jullie, maar ik en Milo kunnen natuurlijk nooit meer achterin komen te zitten als wij een van de laatste zijn die de bus binnenstappen.

Na zenuwachtig, stapje voor stapje, achter iedereen aan gelopen, komen we aan bij het gangpad van de bus. Ik loop voorop, en ben natuurlijk wel naar boven gelopen. Boven in de dubbeldekker bus is echt wel een must bij ons als je op schoolreis gaat. Ik loop steeds verder naar achter aangezien, tot mijn verbazing, de hele voorkant van de bus al vol zit.
Tot ik bij een open plekje kom. Friemelend met mijn vingers draai ik me om naar Milo en kijk hem vragend aan. We communiceren met onze ogen, iets dat we altijd al goed hebben gekund.
'Zullen we hier zitten?' Vraag ik en wijs hierom mijn ogen maar mijn linkerkant. Milo's ogen knikken. 'Mag ik...' Nu wijst hij met zijn ogen naar de stoel bij het raam. Ik knipper een paar keer met mijn ogen, als teken dat ons non-verbale gesprek tot een eind is gekomen. Dit hebben we afgesproken, ooit. Het is alsof we een soort eigen taal hebben bedacht met onze ogen. En geloof me, het kwam soms erg goed uit als we over iemand wilde roddelen als diegene er zelf ook bij stond.
"Dankje" Fluistert Milo zacht als hij langs me loopt en op de stoel bij het raam gaat zitten. Zijn stem gaf me tintelingen over mijn hele lichaam. Ik neem diep adem om moed te verzamelen om naast hem te gaan zitten. Terwijl hij zijn tas onder de stoelen voor ons zet, trek ik mijn jas uit en leg ik die op dezelfde plek. Als ik dit doe, voel ik heel zacht zijn wijsvinger op mijn eigen vinger. Een beetje geschrokken kijk ik voorzichtig op.

"Flikker op! Zei ze dat echt?" Vraag ik blij. "Ja! Beter kom je dit weekend al, wordt echt tering gezellig" Zegt hij terwijl hij zijn tas onder de stoelen voor ons schuift. Beiden zijn we druk omdat zijn moeder toestemming heeft gegeven om een keer een heel weekend bij hem te slapen. Dan gaan we er echt een top weekend van maken, holy shit. "Gaan we dan wel voetballen?" Milo komt weer omhoog en grinnikt zacht waarna hij lachend zijn arm om mijn borst vouwt en me zo naar hem toe trekt. "Jij ook altijd met je voetbal" Ik doe lekker dramatisch en doe alsof ik bijna stik, maar hij weet natuurlijk ook wel dat ik een grap maak. Zo strak is zijn greep dan ook weer niet.
Doordat hij me naar hem toetrekt draait mijn lichaam een stukje en val ik met mijn hoofd op zijn schoot. Mijn lachen neemt geleidelijk af terwijl ik hem in zijn ogen aankijk. Ik weet dat ik dit niet zou moeten denken... Maar fuck hij is mooi.