Weer als toen || Bankzitters

15 - "alleen jou"

Matthy pov:

"Dus, daarom" Zegt Milo zacht nadat hij alles uit heeft gelegd. Ik zucht schokkerig uit. "Daarom? Alles was daarom?" Vraag ik verbaasd. Hij knikt voorzichtig. Ik slik, draai mijn gezicht vol ongeloof naar beneden en schudt mijn hoofd. Hij heeft ons echt opgegeven omdat hij bang was dat het niet ging werken? Omdat hij nog niet zeker wist 0f hij met een jongen kon zijn? Als hij me dit toen uit had gelegd had ik hem gerust kunnen stellen. Hem kunnen vertellen dat het niet nodig is om onze vriendschap weg te gooien. Dan hadden we het gewoon rustig aan kunnen doen, dat had ik prima gevonden... Maar in plaats van dat hij het me toen uitlegde, doet hij dat nu in een klein straatje om de hoek van een Franse kermis. Het kan ook nooit normaal gaan bij ons. Ik grinnik zacht bij dat idee, maar besef me dan dat hij waarschijnlijk helemaal niet snapt waarom ik lach dus snel kijk ik hem weer serieus aan.
"Ik kan hier nu een heel gesprek gaan houden, je een hele preek geven over dat je het toen gewoon uit had moeten leggen, maar dat heeft geen zin nu" Ik hou mijn mond een klein stukje open als ik zacht mijn hand op zijn arm leg. "Het enigste wat ik nu kan doen is je zeggen hoe graag ik je wil. Hoe graag ik ons wil" Zeg ik dan. Ik kijk even naar mijn hand die ik op zijn arm heb gelegd, en check of hij het wel oke vindt. Ook hij kijkt ernaar, waarna hij een klein stapje dichterbij mij zet. Een opgeluchte glimlach ontstaat op mijn gezicht als ik merk dat hij mijn aanraking oke vindt.

"En het enigste wat ik van jou nodig heb, is een zin waarin je zegt of jij hetzelfde vindt" Zeg ik dan. Milo's ogen richten zich op de grond, en ik gok dat hij nadenkt over een antwoord wat hij gaat vormen. "Mag ik je ook gewoon zeggen hoe geweldig je bent?" Vraagt hij dan. Een beetje nieuwsgierig kijk ik naar hem, terwijl zijn blik weer op mij valt. "Ik heb je eigenlijk altijd al leuk gevonden. Sinds dat ik wist wat dat gevoel was wat ik altijd al bij je had, wist ik dat ik je leuk vond. Zo fucking leuk. Je prachtige glimlach of die mooie lach als ik weer eens een of andere kut grap maak" Precies dat lachje komt nu van mij af waardoor Milo ook zacht moet lachen. "Maar ik kon het ons gewoon niet aandoen dat als ik toen 'ja' had gezegd tegen whatever we dan hadden gehad, en ik het later af moest breken omdat ik met mezelf in de knoop zat..." Ik zucht even en druk mijn lippen op elkaar. "Ik snap je, maar ik ben nogsteeds van mening dat je het me uit had moeten leggen. Je wilt niet weten hoe vaak ik over je heb gedacht. Over hoe het had geweest als we nog wel vrienden waren geweest, of zelfs meer..." Zijn mondhoeken krullen omhoog naarmate ik dit zeg. "Ik ook, Matthyas" Ik bijt op mijn lip terwijl ik breed glimlach. "Nogsteeds niet klaar met m'n hele naam?" Vraag ik dan. "Nooit" Hij zet nog een stap naar me toe waardoor mijn lichaam nu tussen de stenen muur en zijn lichaam staat geklemd. Ik moet een beetje omhoog kijken naar hem, terwijl mijn hand die op zijn arm lag langzaam naar zijn nek gaat.

"Zullen we het hier later over hebben?" Vraag ik. "Op dit moment is het enige wat ik wil jou..." Ik praat zacht, al is er niemand in de buurt. "Hmja?" Fluistert Milo terwijl zijn handen op mijn heupen liggen. Ik knik zover dat kan tegen de muur aan. "Alleen jou" Fluister ik terug. Na mijn woorden voel ik dat, na al die jaren, zijn lippen weer op die van mij worden gelegd. Zonder ook maar een seconde na te denken zoen ik hem snel terug en laat mijn lichaam zacht van de muur af gaan. Zijn handen gaan naar achter, richting mijn rug waardoor hij me opvangt van de muur. "dit voelt zo vreselijk goed" Zegt hij tegen mijn lippen aan zodra we heel even een pauze nemen. Ik glimlach door zijn woorden en geef hem een klein kusje.

"Zullen we... Zullen we naar het hotel gaan? Ik denk dat onze docenten ook wel staan te wachten" Meteen zet hij een stap achteruit en knikt hij. "Hey, we hoeven niets tegen de anderen te zeggen als je dat niet wilt he?" Zeg ik. Ik voel dat hij ergens mee zit, anders stapte hij net niet zo snel bij me weg. "Nee, nee. Het is goed" Ik schudt mijn hoofd en kijk hem doordringend aan. "Oké prima.." Geeft hij dan toe. "Kunnen we er niet even een nachtje over slapen? Morgen kunnen- morgen kunnen we alles wel bespreken toch?" Stamelt hij. Ik knik geruststellend en pak hem zacht bij zijn shirt beet waarmee ik hem naar me toe trek. "Nachtje slapen als in... Nachtje slapen naast elkaar?" Vraag ik. Hij knikt. "Moeten we wel naar een hotelkamer sneaken, want we hebben aparte kamers"
"Dat heb ik er best voor over hoor"