Weer als toen || Bankzitters

13 - "Nou, praat"

"Dus, je wilde praten?" Milo laat snel mijn hand los en kijkt om zich heen om te checken dat niemand ons gevolgd heeft. "N-nouja.. ja..." Stamel ik. Hij kijkt mijn kant weer op en zet een kleine stap dichterbij. "Nou, praat" Waarom heeft deze jongen toch altijd van die moodswings? Eerst ineens normaal tegen me doen als we al een paar jaar niet meer gesproken hebben en nu ineens weer boos. "Ik zat na te denken over... ons" Mijn vingers vinden een weg naar elkaar toe en ik begin er een beetje aan te plukken terwijl ik ernaar kijk. Ik durf hem op dit punt niet eens aan te kijken. Normaal weet ik wel hoe hij zich voelt, waarom hij iets doet of wat hij überhaupt doet. Maar nu totaal niet. Zijn stem klinkt boos, maar zijn lichaamstaal zegt iets totaal anders. Hij wrijft een beetje in zijn nek, iets wat hij altijd doet als hij zenuwachtig is en hij kantelt zijn voet steeds een stukje.

Ik neem diep adem, en zucht dan weer luid uit voordat ik dit uitspreek: "Ik mis je"

"Ik mis jou... Hoe je bent, hoe je me altijd aan het lachend maakte, hoe je me altijd vrolijk maakte al voelde ik me alsof iemand me fucking hel in had getrapt..." Ik hoor hem zachtjes grinniken, waardoor ik een glimlach op mijn gezicht krijg en hem toch aan durf te kijken. Op zijn gezicht staat diezelfde glimlach geprojecteerd. "En als ik eerlijk ben mis ik nog het meest het gevoel van jou. Het gevoel wat ik van jou kreeg, krijg" Zeg ik dan zacht. Ik weet niet hoe hij hierop zal reageren, dus ik doe maar voorzichtig. "Dat gevoel dat ik krijg, al doe je het kleinste dingetje. Zelfs van alleen je zien krijg ik dat gevoel al" Hij drukt zijn lippen op elkaar en kijkt me twijfelend aan. "Dat gevoel, Milo, is het gevoel dat ik alleen bij jou heb. Ik vind je leuk. Nogsteeds leuk" Nu ben ik degene die mijn lippen op elkaar drukt terwijl ik mijn lichaam tegen de muur achter me laat vallen. Alsof een last op mijn schouders me omhoog hielt, maar nu die er vanaf is ik me gerustgesteld tegen de muur kan laten leunen.

"En ik haat mezelf voor dat ik je heb laten gaan toen. Jij had me uit moeten leggen waarom je het niet kon, en ik had je terug moeten trekken en je vertellen dat ik het allemaal waard ben..." Krijg ik met moeite mijn keel uit. Ik meen elk apart woord van dit. Hij had me uitleg moeten geven, dat moet hij nogsteeds doen. Destijds heb ik genoegen genomen met hoe het is gegaan, maar nu ik me besef wat ik allemaal op heb gegeven... Zou ik alles doen om het weer terug te krijgen. Om hem weer terug te krijgen.
Ik lik uit zenuwen mijn lippen terwijl ik hem in zijn ogen aankijk, wachtend op iets van een antwoord of reactie. "Milo zeg alsjeblieft i-" Veel verder met mijn zin kom ik niet als ik zijn vinger op mijn lippen voel. Mijn adem weerkaatst vanuit mijn mond weer terug op mijn gezicht door zijn vinger. "Shh... stil" Fluistert hij terwijl hij een stap dichterbij zet. "Je wilde uitleg toch?" Ik knik, waardoor zijn hand van mijn lippen afglijd en zo op mijn shirt beland.