Weer als toen || Bankzitters

03 - "Crosa"

"Maar, zin in schoolreisje?" Vraag ik Koen. Hij schuift zijn stoel wat meer naar de tafel en knikt. "Ja ouwe, is wel oprecht leuk" Zegt hij. Hij neemt een slok van zijn cola en pakt dan zijn telefoon erbij. "Oh" Zegt hij enthousiast. "Rob komt hier zo ook heen..." Koen houdt zijn zonnebril een beetje omhoog. Ik denk om zijn scherm beter te kunnen zien. "...En hij neemt Milo mee" Zegt hij dan verbaasd. "Sorry?!" Ik zit meteen rechtop en kijk Koen met grote ogen aan. Als ze hierheen komen, betekent dat dat ik hem weer moet zien, weer bij hem in de buurt moet zijn. Meer dan alleen in de klas... "Je vindt het niet zo leuk zo te zien" concludeert Koen lachend. Snel lach ik ook een beetje mee en schud ik mijn hoofd. "Jawel hoor, maar je kent me; nieuwe mensen is niet echt wat voor mij" Leugen. Milo is helemaal niet nieuw voor mij. In tegendeel zelfs; ik ken hem beter dan wie dan ook.

"Komt vast goed" Probeert Koen me gerust te stellen. Hij focust zich weer op zijn telefoon en ik zie hem snel met zijn vingers over het toetsenbord gaan.
Ik ben bang, vreselijk bang dat het allemaal fout gaat. We hebben niet voor niets die afspraak gemaakt, en ik wil niet dat die verbroken wordt. Nou, ik wil wel... Maar dat kan niet.
"Weet jij hoe dit tentje heet?" Koen, die nogsteeds druk aan het typen is, haalt me uit mijn gedachtes met die vraag. Ik maak een pruillip en haal mijn schouders op als non-verbaal teken dat ik het niet zou weten, waarna ik een beetje rondkijk over het terras. Mijn ogen gaan overal langs, tot ze bij een bordje aankomen. "Crosa" Zeg ik tegen Koen. "Crosa?" Herhaalt hij. Opnieuw haal ik mijn schouders op. "Ik heb het niet verzonnen" Zeg ik simpel.

"Oh, daar zijn ze" Ik durf niet eens op te kijken, zo zenuwachtig ben ik. Weet hij dat ik hier ben? Wat vindt hij ervan dat ik er ben? Hoe gaat dit zijn? We hebben al drie jaar lang gedaan of dat we elkaar niet kenden, nu zal het ook wel moeten lukken... toch? "Ey Matt!" Toch kijk ik op, en geef Robbie een boks. Koen, ik en Robbie zijn al erg lang bevriend. Koen en ik het meest, maar we gaan vaak met z'n drieën voetballen. Ook heb ik samen met Robbie sinds dit jaar voetbaltraining, dus daar zien wij elkaar ook. "Wat had je voor die Engels proefwerk?" Robbie gaat naast me zitten terwijl hij me deze vraag stelt. "6,7" Antwoord ik hem. Ik focus mijn ogen op Robbie, puur om niks van de persoon die achter hem staat mee te krijgen. "Oh, natuurlijk! Dit is Milo, zoals jullie misschien al weten" Robbie leunt een beetje opzij zodat Milo in mijn oogzicht komt. Dat weet ik, Robbie... Ik weet maar al te goed wie dat is.

"Hoi" Zegt hij met een glimlach. Ik slik, en probeer zo goed mogelijk een glimlach op mijn gezicht te krijgen. "Hoi," Ik twijfel. Wat moet ik zeggen? "Matthy" Krijg ik met hak en stoot mijn keel uit. Milo knik zacht, en kijkt even naar beneden.

"Zullen we ergens wat gaan eten ofzo?" Vraagt Milo aan mij. "Is goed, weet je een tentje hier dan?" Toevallig lopen we door een straat heen waar aardig wat terrasjes zijn, dus misschien had hij wat in gedachten. Ik kijk naar links, en zie dan dat hij tegen de muur naast ons is gaan leunen. "Wat doe jij nou?" Vraag ik grinnikend, en ga naast hem staan. "Sorry ik- ik kreeg ineens echt fucking veel hoofdpijn" Zegt hij. Vreemd kijk ik hem aan. "Oh... Komt 't niet door de zon ofzo?" Vraag ik. Hij sluit zijn ogen en knikt. Bedenkelijk kijk ik naar voor. Dan bedenk ik me ineens iets. "Hier" Ik open de tas die ik bij me heb, en haal er een wit petje uit. Ik hou het voor hem, maar omdat hij zijn ogen gesloten heeft ziet hij het niet. "Milo" Zeg ik om zijn aandacht te trekken. "Hm, wat?" Hij opent zijn ogen weer, en drukt zijn hoofd tegen de muur aan omdat hij schrikt van de pet die ik dicht bij hem heb gehouden. "Oh" Zegt hij met een glimlach. Hij pakt het petje aan en zet het voorzichtig op. "Dankjewel, Matthyas" Mijn mondhoeken krullen omhoog, maar mijn ogen knijpen een stukje samen. "Hoezo noem je me eigenlijk altijd Matthyas?" Vraag ik. "De meeste mensen, de mensen die dichtbij me staan, noemen me Matthy"
Milo drukt glimlachend zijn lippen op elkaar. "Omdat jij veel meer voor mij betekend dan 'gewoon iemand'" Zegt hij me dan. "Ik wil je niet net als iedereen 'Matthy' noemen. Klinkt zo onbelangrijk, Matthyas" Grijnst hij dan. Hoofdschuddend en lachend laat ik mijn gezicht weer naar de terrasjes glijden.
"Crosa dan maar?"

Precies de jongen die een aantal jaar geleden dit terras voorstelde komt nu naast mij zitten. De bruine gevlochten stoel wordt naar achter geschoven waarna hij gaat zitten. "Wij zaten vanmiddag naast elkaar toch?" Niet doen, Milo. Speel dit spelletje niet met mij. Niet met mijn hart. "Ja klopt, aangenaam" Auch... die deed pijn. Mezelf opnieuw voorstellen aan de persoon vanwie ik tot in de detail kan vertellen hoe hij zich voelt, hoe hij doet of hoe hij is, doet pijn.
"Colaatje?" Milo knikt op Koen's vraag en draait daarmee zijn hoofd van me weg.