Weer als toen || Bankzitters

14 - "Luister is"

Milo pov:

Met een schuldgevoel groter dan m'n toekomst loop ik weg van de jongen waar ik stapelverliefd op ben. Ik wilde hem niet vertellen dat ik het niet kan, geloof me. Maar het moest. Ik wil hem beschermen. Voor mij en voor hemzelf. Ik doe alles voor hem, alles. Ook onze vriendschap verneuken...
"Milo wacht nou!" Niet doen, Matthyas. Niet doen... "We kunnen het hier toch over hebben? Alsjeblieft loop niet weg nu" Ik veeg met mijn vinger een traan uit mijn oog als ik mijn pas richting de uitgang versnel. Ik moet...
Als ik bijna het gebouw uit ben gelopen voel ik zijn hand op mijn schouder. Terwijl ik me met een versufte blik omdraai loopt er een traan over mijn wang heen. "I-ik" Ik snap het, ik snap wat hij wilt. Hij wilt me nu overhalen om alles wat ik zojuist gezegd heb terug te nemen. Maar hij kan er de woorden niet voor vinden. Ik kijk hem even aan, en merk dan dat zijn ademhaling wel erg snel is. Sneller dan dat het hoort. "Hey, hey rustig maar" Probeer ik hem gerust te stellen. Mijn hand wrijft over zijn rug heen terwijl ik ervoor zorg dat hij me aan blijft kijken en niet gaat hyperventileren.

"Luister is..." Zeg ik zacht als zijn ademhaling weer tot rust is gekomen. "Ik doe dit niet omdat ik jou niet wil. Onthoud dat heel goed. Ik doe dit om ons beiden te beschermen, oke?" Ik slik even en wacht zijn reactie af. "M-maar... dat wil ik niet. Dat wil ik echt niet. Ik kan jou niet verliezen Milo, dat kan ik niet" Oh fuck waarom maakt hij het nou weer moeilijker dan dat het al is? Ik neem diep adem, leg mijn handen rond zijn schouders en kijk hem dan met betraande ogen aan. "Na de zomervakantie gaan we naar een andere klas, niet?" Hij knikt. "Niemand weet van ons, niemand weet wat er hier is gebeurd..." Alles wat ik op dit moment zeg voelt zo verschrikkelijk verkeerd. "Als we gewoon doen alsof we elkaar niet kennen zal niemand dat weten" Leg ik hem uit. "En voor onszelf is het beter dat we elkaar niet meer zien... Want ik vind je te leuk om mijn gevoelens voor je te onderdrukken als je bij me in de buurt bent"

Nadat ik alles uit heb gelegd, er tientallen tranen over onze wangen zijn gerold en ik nog een keer het hele verhaal uit heb moeten leggen aan hem is het tijd om te gaan. Echt te gaan, dit keer. Voorgoed.
"Ik hou van je Matthyas, en als er echt iets is kan je me altijd bellen, goed?" Hij knikt voorzichtig, maar drukt zich snel in mijn armen. Ik knuffel hem stevig en ondertussen voel ik mijn shirt nat worden van zijn tranen.

Ik voel me zo vreselijk kut op dit moment. Ik heb hem opgegeven. Allemaal omdat ik het gewoon niet weet. Kan ik wel een relatie hebben? En zo ja, met een jongen? De jongen die mijn hele leven mijn beste vriend is geweest... Ik wil het risico gewoon absoluut niet lopen dat ik zijn hart breek, dat is hij niet waard. Hij is zoveel meer waard dan dat.
En ik weet niet of ik zojuist de goede keuze heb gemaakt. Of dat ik alles anders zou moeten doen, maar het enigste wat op dit moment door mijn hoofd heen gaat is dat ik de jongen van mijn dromen aan me voorbij heb laten gaan....