Weer als toen || Bankzitters

Epiloog

"Hey" Zeg ik blij als Milo een kwartier te laat de les in is komen lopen. "Hey" Zegt hij terug, en geeft me een klein kusje. Snel, want anders krijgen we weer een paar opmerkingen naar ons hoofd gegooid over hoe klef we zijn. Mogen ze lekker vinden, boeit me eigenlijk allemaal niet meer. Toen we net het nieuws naar buiten hadden gebracht dat we samen waren, kregen we ook heel veel opmerkingen. Goede en slechte, maar vooral goede. En het belangrijkste voor mij was dat de mensen die dichtbij me staan het allemaal goed vonden. En gelukkig was dat zo; mijn familie was ontzettend blij voor ons, en ze vertelde me ook dat ze het eigenlijk al aan hadden zien komen. Hoe weten mensen dat toch altijd? Ook Koen wist het natuurlijk al wel een beetje, en de mensen die het juist niet zagen aankomen vonden het ook allemaal prima. Het fijne was in ieder geval dat mensen het ons gunden, en dat deed mij goed.

"Ga je vanmiddag nog mee?" Vraagt Milo die zijn boeken uit zijn tas haalt. Ik schudt vragen mijn hoofd. Waarheen? "Met Koen, Rob en Raoul gaan we vanmiddag effe wat drinken" Antwoord hij me als hij zijn schrift op tafel neer heeft gedonderd. "Oh ja gezellig" Zeg ik met een glimlach. Het is al lang gelden dat we met zijn allen wat zijn gaan drinken. Wij vijven zijn in een korte tijd een ontzettend hechte vriendengroep geworden, maar doordat er examens aankwamen hebben we allemaal wat minder tijd gehad voor elkaar. Ik en Milo wel; wij gingen gewoon samen leren. Zo konden we onze relatie met school goed mengen. Ookal moet ik zeggen dat er niet altijd heel hard geleerd werd, was het wel handig en gezellig samen. Maar nu de examens zijn geweest en we de laatste week school hebben, hebben we dus ook weer tijd voor de vriendengroep.
~

"Mannen, proost" Milo heft zijn glas en iedereen die aan de tafel zit volgt. Geen idee waar we op proosten, trouwens. De examenuitslagen hebben we nog niet, maar als we die hebben kan ik je wel vertellen dat er een aardig feestje met heel veel proosten wordt gegeven. Ik heb daar gewoon nu al zin in. Vieren dat we niet meer naar die verschrikkelijke school moeten en vooral al die docenten niet meer hoeven te zien. "Besef even hoe vaak we hier wel niet zijn geweest" Zegt Koen ineens. Ik kijk even om me heen. Het klopt we, maar ik vraag me af waar deze opmerking vandaan komt.
We zitten bij het tentje waar we ondertussen vaste klant zijn geworden: Crosa. Sinds die keer dat we hier met zijn vieren hebben gezeten nadat Milo nieuw was in onze klas, hebben we hier vele middagen gespendeerd. Het is hier fijn en vertrouwd. Zoals ouds.

"En ook dat toen we hier voor het eerst waren dat die twee flikkertjes hiero elkaar al hartstikke lang kende maar niks tegen ons zeiden" Zegt Robbie. Ik en Milo kijken even naar elkaar maar moeten dan al snel lachen. "Tja" Zeg ik grijnzend en schouder ophalen. "Maar oprecht, is het niet anders nu dan? Ik bedoel jullie kennen elkaar al zo lang en van wat ik van jullie hoorden hadden jullie altijd al gevoelens voor elkaar" Waarom moeten we het hier altijd over hebben als we met zijn allen zijn? Ik weet niet wat het is maar de jongens hebben, zelfs na zo'n lange tijd en zoveel kansen van het stellen van vragen, nogsteeds zo veel vragen waar ze antwoord op willen met betrekking tot onze relatie. "Nou ja... Het is wel anders dan toen ja. Ik denk opzich wel dat we een beetje wisten dat we meer dan 'normale' beste vrienden waren, maar..." Het lijkt alsof Milo nog meer wilt zeggen, maar het blijft vanuit zijn kant stil. "Is het wel zo anders dan toen?" Vraag ik mezelf hardop af. "Ik denk namelijk dat het hetzelfde als toen is. Ik voel namelijk nu ook diezelfde vlinders als die ik toen kreeg als jij in m'n buurt was" Zeg ik. Zonder dat ik het op die manier bedoelde of echt doorhad klonk dit wel een beetje klef. "Oke, oke genoeg. Ik hoef me niet nog meer single te voelen dankjewel" Zegt Koen terwijl hij zijn glas uit halve frustratie op tafel zet. Ik en Milo beginnen te lachen terwijl we elkaar aankijken. Dit bedoel ik dus; die vlinders die ik net beschreef fladderen nu als een gek door mijn buik heen. De manier waarop hij me laat voelen heb ik nog nooit meegemaakt. Vroeger wist ik niet wat het was, maar nu weet ik het precies. Ik ben verliefd. En niet een beetje ook.