Weer als toen || Bankzitters

02 - "Ken je 'm ofzo?"

"Ja maar even, die vent is zo kut" Zegt Koen terwijl hij een broodje in zijn mond propt. Ik stem in met zijn mening door een snel knikje. "Dwie niehe lijwt me twouwens bwest een cwhille gowzer" Gaat hij verder met een volle mond. Ik slik. Het is ook een 'chille gozer', Koen. Veel meer dan dat. Maar dat kan ik niemand laten merken. In mag niemand laten merken dat ik hem al ken. Of kende... Ken ik hem op dit punt überhaupt nog? Is hij niet veranderd? Het zou kunnen, en het liefst zou ik ook willen dat het niet meer dezelfde Milo is als de Milo waardoor we nu niet meer met elkaar om gaan...

"Ik wist ook helemaal niet dat hij op onze school zat, heb 'm nog nooit gezien" Dat komt, Koen, omdat hij nooit bij ons in de buurt is. Jij staat altijd bij mij, hij ontwijkt mij waardoor je hem nog nooit hebt gezien. Ingewikkeld verhaal, maar wel de waarheid. Hij wilt niet bij mij in de buurt zijn, en ik kan niet bij hem in de buurt zijn. Maar als ik Koen dit vertel zal ik het hele verhaal uit moeten leggen. Alles, anders klopt het verhaal niet. Het probleem is alleen dat er een stukje in dat verhaal zit dat niemand mag weten. Nooit niet, niemand niet. Wat ik er ook voor moet doen; niemand komt het verhaal van die ene avond te weten.

"Hij heeft al vrienden enzo, ik dacht dat hij nieuw was op school. Blijkbaar niet" Koen knikt in de richting achter me, waardoor ik automatisch omkijk. Daar zie ik dat Milo in een groepje staat, met zijn rug naar mij toe. Eigenlijk heb ik hem nog nooit in de pauze zien staan. Normaal sta ik ook niet in de aula, maar gaan we ergens buiten staan. Wat Koen niet weet is dat de reden dat ik dat doe, Milo is.
Precies dan draait hij zich een kwartslag, waardoor hij me voor een seconde aankijkt. Ik wil wegkijken, ik probeer weg te kijken... Maar hoe zou ik dat kunnen doen als er honderden herinneringen als een soort film zich in mijn hoofd afspelen...

"Zullen we vanmiddag bij mij?" Vraagt Milo aan me. Ik knik enthousiast. "Tuurlijk, kom je dan wel vanavond mee naar m'n voetbal training?" Vraag ik terug. Hij zucht grinnikend. "Prima, als jij ook een keer meegaat naar m'n tennis" Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. "Deal" Ik steek mijn hand naar hem uit. "Deal"

Elke dag weer spraken we af. Op een gegeven moment was ik zo vaak bij hem thuis dat het niemand meer boeide dat ik daar was. Als ik s'avonds mee wilde eten, kon dat gewoon. Als ik wilde blijven slapen, kon dat gewoon. Ik trok dan altijd kleding van Milo aan, wat altijd net iets te groot was, en ging zo de volgende dag naar school. Het maakte ons op dat moment niets uit, zolang we maar samen waren. We waren beste vrienden. Allerbeste vrienden.
Iedereen heeft in de klas wel die twee mensen die 24/7 samen zijn. Alles samen doen, en het raar is als ze niet samen zijn. Die twee mensen die altijd de klas op zijn kop zetten en lachen om elk klein dingetje dat ze doen.
Dat zijn wij. Dat waren wij...

"Blijf je vanavond weer eten?" Zodra ik samen met Milo beneden aan de trap kom vraagt zijn moeder dit me. Ik werp mijn blik op Milo die me met een glimlach aankijkt. "Ja, denk het wel" Zeg ik dan. "Gezellig" Antwoord ze me. Milo slaat zijn arm om me heen en trekt me dicht bij hem. "Beetje m'n verloren broertje jij" Ik grinnik om zijn opmerking, en en sla ook mijn arm om hem heen. "Kan beter bij je intrekken dan" Zeg ik. "Ben je al een beetje toch? Je bent hier haast 24/7" Ik knik. Het klopt, ik ben namelijk echt bijna altijd. "Niet dat ik het erg vindt. Ik ben blij dat je er zo vaak bent"

"Matt" Meteen schiet mijn hoofd weer naar Koen. "Waarom zat je zo te staren? Ken je 'm ofzo?" Snel schud ik mijn hoofd. "Nee nee. Ken hem niet. Geen idee" Het komt er echt zo ongeloofwaardig uit. Veel ongeloofwaardiger dan dat ik bedoelde. Waarom kan ik ook niet liegen? er is één fucking moment waarop ik moet liegen, en ik kan het niet. "Hm, oke" Koen lijkt het alsnog te geloven, maar ik zie aan zijn ogen dat hij het die 'oke' niet meende.