,,Walka o wszystko" - Thomas/Gregor

Rozdział XXIV - ,,Bardzo mi miło"

06.02.2011r

THOMAS

W końcu nadszedł dzień, na który tak długo czekałem.

Dzisiaj mam mieć zdjęty gips, ze wszystkich miejsc, w których miałem złamania.

Lekarz przychodził do mnie co jakiś czas, i sprawdzał, jak zrastają się kości.

W moim przypadku, trwało to szybko, gdyż po sześciu miesiącach, zdecydował, że mogę się ich pozbyć.

Mój organizm jest wyjątkowo silny, co tym bardziej miało na to wpływ.

***

- I gotowe. Teraz tylko, zrobimy szybki test, żeby sprawdzić w jakim stanie są Pańskie kończyny. Proszę lekko podnieść prawą nogę. A teraz lewą rękę. Idealnie, wszystko jest tak jak należy.

- To oznacza, że teraz tylko rehabilitacja?

- Bardziej fizjoterapia, ale tak. Po tym, jak Pana organizm szybko się uporał, ze złamaniami, mam nadzieję, że tym bardziej szybciej poradzi sobie i z tym.

- A jeśli mogę spytać, ile trwa średnio rekonwalescencja po takim wypadku, jak w moim przypadku?

- To zależy, od siły woli i organizmu. U Pana widzę dużą determinację, o organiźmie już nie wspominając. Dlatego, jak na moje oko, daję Panu około dwanaście miesięcy leczenia.

- Dwanaście miesięcy? - zdziwiłem się, gdyż sądziłem, że potrwa to trochę krócej.

- A co Pan myślał? Że w ciągu kilku miesięcy, wróci Pan do pełnej sprawności? To tak nie działa, że wystarczy pstryknąć palcami, i będzie tak jak Pan chce. Musi Pan uwierzyć mi na słowo. Zdarzały się takie przypadki, że ludzie wracali do zdrowia nawet po trzech latach, a niektórzy dalej po ich upływie, wciąż walczą o pełną sprawność. Pana przypadek jest jak jeden na sto tysięcy. Dlatego radzę się z tego cieszyć a nie narzekać.

- Przepraszam, nie miałem o tym pojęcia, że tak jest.

- Nic się nie stało. Od tego jestem, żeby udzielać odpowiedzi i przy okazji uświadamiać. A właśnie, całkiem bym zapomniał. Załatwiłem Panu fizjoterapeutkę, bo fizjoterapeuty, jak na razie nie mamy.

- To kobiety też się tym zajmują? - nie pomyślałem a powiedziałem.

- Oczywiście, że tak. Coraz bardziej wzrasta zainteresowanie tym zawodem, zwłaszcza wśród kobiet.

- Kiedy ma do mnie przyjść?

- Za dwa dni. Z pewnością zależy Panu, by jak najszybciej rozpocząć leczenie, prawda?

- Nawet i dzisiaj jeśli, trzeba by było. Jestem na to gotowy. Chcę jak najszybciej wrócić do pełni sprawności.

- Na pewno się to Panu uda. Trzymam za Pana kciuki. Teraz mogę zostawić Pana w dobrych rękach.

- Bardzo dziękuję, Panie doktorze za pomoc i opiekę.

- Nie ma za co. To mój obowiązek. Jakby coś się działo, proszę dać mi znać. Ma Pan mój numer.

- Oczywiście, jeszcze raz dziękuję.

***
08.02.

Dziś ma do mnie przyjść fizjoterapeutka.

Mam nadzieję, że za jakiś czas, będę mógł wyjść z domu, a tym bardziej do ludzi i na zawody.

Strasznie za tym wszystkim tęsknię.

- Synku, Pani do Ciebie - powiedziała mama, a po chwili, koło niej pojawiła się niska blondynka, trzymająca w dłoni dużą torbę.

Na jej widok zaniemówiłem. Była piękna.

- Dzień dobry - powiedziała, a ja dalej nie mogłem się odezwać.

- To ja Was zostawię - mama, zamknęła za sobą drzwi.

- Dzień dobry - w końcu odzyskałem mowę.

- Kristin Müllner, jestem Pana fizjoterapeutką.

- Thomas Morgenstern, bardzo mi miło Panią poznać.

- Wzajemnie. Doktor Schmidt mnie tu przysłał. Widziałam Pana wyniki. Będziemy musieli trochę popracować nad kręgosłupem, i prawą nogą. Na szczęście lewa ręka wydaje się być sprawna. Sądzę, że na początku przyszłego roku, będzie Pan w stanie normalnie funkcjonować.

- Jeśli Pani ma mi w tym pomóc, to na pewno będę zdrowy jeszcze wcześniej.

- Cieszę się, że humor Panu dopisuje. Z takich pozytywnym nastawieniem, na pewno będziemy dobrze ze sobą współpracować.

- Też mam taką nadzieję - puściłem jej oczko, na co się lekko zaśmiała.

Coś czuję, że nie przypadkowo, los postawił mi ją na mojej drodze.

Może to będzie początek czegoś więcej?

- Może zaczniemy od razu, od podstawowych ćwiczeń? Co Pan o tym myśli?

- Oczywiście, im szybciej tym lepiej - zaśmiałem się.

Wiem, że może być ciężko, ale dzięki niej będę w stanie znieść, każdy ból.