පැය ගණනාවකට එසේත් නැති නම් දින ගණනාවකට පසු ව මම මාගේ දෑස් විවර කළෙමි. මා හට කාලය පිළිබඳ කිසිදු හැඟීමක් නො වීය. බරැති ඇස් පිහාටු අපහසුවෙන් විවර කළ මම ඒ වන විට මාගේ සිරුර දමා තිබූ ස්ථානය පිළිබඳ අවබෝධයක් ලබා ගැනීමට උත්සහ කළෙමි.
එය කුඩා අඳුරු කුටියක් විය. එය ආලොක කිරීමට එක් කහ පැහැති කුඩා විදුලි බුබුළක් වහළය මත වයරයකින් එල්ලෙමින් තිබූ අතර එහි මලානික ආලෝකයට මල් පොකුරට ඇදී එන බඹරුන් මෙන් කෘමීහු ඇදී එන්නට වූහ. උන්ගේ අත්තටුවලින් නැඟෙන හඬ සහ මදුරුවන්ගේ වෙණ වැයුමන් හැරුණුකොට එය මුළුමනින් ම නිශ්ශබ්ද විය.
"ආහ්..."
මම නැඟී සිටීමට උත්සහ කළ ද මාගේ දෑත් හා දෙපා අයිස් මෙන් දරදඬු වී තිබිණි. එබැවින් මම නැවතත ශීතල පොළව මතට ම ඇදගෙන වැටුණෙමි.
එම කුඩා කුටියෙහි පොළව මත නරේන්ද්රසිංහ රජ පෙළපතේ සිට පැවත එන දුහුවිලි අංශු වැතිර සිටියහ. එසේ ම ඒ මතින් තවත් දශක ගණනාවක දුහුවිල්ලට වැතිරෙන්නට ඉඩ සළසා දී තිබූ අතර අතරින් පතර වූ ආගන්තුක ශාක පත්ර ද ඔවුහු ආක්රමණය කොට තිබිණි.
නිදා ගැනීම සඳහා පසෙකින් පැදුරු කඩමාල්ලක් තිබූ අතර කොට්ටයක් නම් වූයේ නැත. එම කුටියට ම අලලා කුඩා වැසිකිළියක් වූ අතර එහි දොර පියන අල්ලාගෙන සිටීමට සරනේරු දරන උත්සාහය අගය කළ යුතු විය.
මාගේ ශරීරය තුළින් නැඟුණු වේදනාව අති මහත් විය. සීරුම් හා තැළුම් රාශියකින් පිරි දෑත් දෙපා මා හට අවනත කර ගැනීමට ගත් උත්සාහය ව්යර්ථ වී ගියේ ය. කෑ ගැසීමට මුව විවර කළ ද දෙතොල ද මා හට අවනත නො වීය.
මද වේලාවක් එළෙසට ම වැතිර සිටි මා හට පෙර දින සිදු වූ සිදුවීම් සියල්ල ම පැහැදිලි ව මතකයට නැඟෙන්නට විය. මා නාඳුනන පුද්ගලයන් හා සටන් කළ අයුරු, ඔවුන් මා පැහැරගත් අයුරු මෙන් ම වෑන් රථයට නංවා ගත් අයුරු ද එසේ ම කුමක්දෝ රසායනික ද්රව්යක් පෙඟවූ රෙදිකඩක් මාගේ මුහුණ වෙත ළං කළ අයුරු ද සේයා රූ මෙන් පෙළින් පෙළට මාගේ මතකයට ළඟා විය.