"මොකක්!"
" ඔව්! එයාලා එනවා... අපි ව අල්ලගන්න. ඉක්මන් කරලා පැනගමු... "
දිව්යා හනික අඹ ගසින් බිමට පනිමින් මාගේ හස්ථයකින් ඇදගෙන ම දිව යන්නට වූවා ය. ඇය යන්නේ කොහේදැයි කියා ඇයවත් දැන සිටියා ද මම නො දනිමි.
කෙසේ නමුත් ඔවුන් අප ව ලුහුබැඳ පැමිණෙන හඬ නම් ළඟ ළඟ ම ඇසෙන්නට විය. ඒ අතරින් පතර වෙඩි හඬවල් ද ඇසෙන්නට විය.
" ඉක්මනට උන් ව හොයා ගන්නවා... නැත්නම් අපිත් ඉවරයි!!! "
ඈතින් කුරිරු අණකිරීම් උස්හඬින් ඇසෙන්නට විය.
" මේ අහන්න... පොලීසියට කතා කරමු! "
මම දිවයන අතරතුර ම ඇයට යෝජනා කළෙමි.
" උත්සහ කරනවා... "
ඇය මේ වන විටත් දිව යන අතරතුර ජංගම දුරකථනයෙන් යමක් සිදුකිරීමට උත්සහ කරමින් උන්නා ය. නමුත් එයට කාලය නො දී ඇගේ හිස අසළින් ම පියඹා ගිය රයිෆලයක උණ්ඩය අසළ වූ වෘක්ෂයක කඳක ඇමිණුනි. මා ඒ දෙස බැලූයේ මහත් භීතියට පත්වයි.
" අන්න ඉන්නවා! අල්ලගන්න.... "
ඔවුන් අපි ව දුටු අතර දෙපාවලට හැකි උපරිම ශක්තිය යොදවමින් ස්වායු ශ්වසනයෙන් මදි වන ශක්තියට නිර්වායු ශ්වසනයෙන් ශක්තිය ලබාගනිමින් දිව්යා සමඟ ම දිව යන්නට වූයෙමි.
ගල්මුල් හා ගස් වැල් අතරින් දිව්යා හැකි උපරි ම වේගයෙන් දිව ගිය අතර මාගේ හස්ථය අත්හැරියේ නම් නැත. එය වාසනාවකි. මන් ද එසේ නො වූයේ නම් මා හට ඇය මඟහැරී වෙනත් දිශාවකට යා හැකි සේ ම, මම මහන්සි වැඩි වී පරාජය භාරගෙන ක්ලාන්ත වීමට ඉඩ තිබූ බැවිනි. ඇය මා හට වෙනත් කිසිවක් සිතීමට හෝ ඉඩ නො තබා මාව ඇදගෙන ම ඉදිරියට දිව ගියා ය.