first and last tear | bang chan

ep.6, ay

Selamlarr çok uzatmadan TMI verip gitcem

3 gündür no ilham perileri.. İyi ki hazırda iki bölüm daha var 🥹

________

First and Last Tear

ep.6

Ay

________

İnsan aldığı her yarada güçlenir derler. Yeni şeyler öğrenir, tecrübe kazanır ve ileriki hayatında buna göre davranır. Eğer ki yaptığı bir hataya rağmen akıllanmıyorsa bu onun akılsızlığıdır. Çünkü hayat onun öğrenmesi için elinden gelen her şeyi yapmıştır. Öğrenememe gibi bir olay yoktu. Her şekilde öğreniyordunuz.

Bende de durum aynı sayılırdı. Sayılırdı, çünkü sadece hafızamı geri kazandığımda beni suçlayan abilerimi affetmiş ve hiçbir şey olmamış gibi devam etmiştim. Onları sevmiş, saygı duymuş, herkese karşı yaşıma bakmadan onları korumaya çalışmıştım. Ama o zamanlar küçüktüm. Daha  sekiz dokuz yaşlarında, iyi ile kötüyü, doğru ile yanlışı doğru düzgün anlayamıyor, ayıramıyordum. Bu yüzden abilerim bana ne yaparlarsa yapsınlar onlara sonsuz bir sevgim vardı. Küçük Nur çok masumdu.

O gün abilerimle dışarıda kar oynuyorduk. Ben karı ve kışı çok severdim, aynı diğer tüm mevsimleri sevdiğim gibi. Bu yüzden uzun süre abilerime dışarıda oynamak için ısrar etmiştim. Onlar her ne kadar benimle uğraşmak istemeseler de annemin olaya el atmasıyla beraber dışarı çıkmıştık, üçümüz.

Evimizin arkasında garaja doğru eğimli kısa bir giriş vardı. Kar yağdığı için orası kaygandı. Annem bize üzerlerine oturup kaymamız için poşetler vermişti. Üçümüz içinde en çok ben sevinçle poşeti alıp oynamaya başladım. Birinci kayış, ikinci kayış, üç, dört derken uzun bir süre kaymıştık orada. Orada abilerimle beraber kaydığımı sanarken aslında tek başımaymışım. Onlar ikisi beraber gülerek benden uzakta kayarken bana bir kez olsun bakmamışlardı.
Ben sıkıldığımı söylediğimde ise kar topu oynamayı teklif etmişlerdi. İstememiştim, kardan adam yapalım demiştim ama onlar kabul etmemişti. Beraber üçümüz kartopu savaşı yapmaya başladık. Birbirlerinin sırtlarına, bacaklarına veya göğüslerine atarken benim hep yüzüme atıyor, denk geldiğinde ise gülüyorlardı. Çok üşüyordum kar yüzüme geldiğinde ama abilerim eğleniyordu ya, bende onlar için eğleniyor numarası yapıyordum.

Böyle birbirimize kar fırlatırken en sonunda yüzüme gelen kar topunun biri yüzünden fena halde canım yandı ve dengemi kaybedip hafızamı kaybetmeme sebep olan o taşın üstüne düştüm. Yüzüme gelen kar topunda taş varmış, bunu sonradan öğrenmiştim. Tabi öğrendiğimde geçti ama neyse.

Abimler karda kırmızılık gördüklerinde endişelenip annemi çağırmışlar. Sonrası da curcuna zaten. Hastane, birkaç ay gelmeyen hafıza, kaybedilen çocukluk anıları. Sonradan gelen anılarım da birkaç senelikti. Beş altı yaşımdan öncesi yoktu. İlk aşkım var mıydı onu bile hatırlamıyordum şu an. Ya da çok yakın olduğum bir arkadaşım var mıydı bilmiyorum. O yıl okula gitmedim hiç. Hafızam yerine geldiğinde bile. Bir sonraki sene okula devam ettim. Tüm öğretmenlerim bana kibar davranıyordu ama bazen arkadaşlarımın kıskanç bakışlarını görüyordum. Sanırım o yıldan sonra kötü arkadaşlık ilişkilerim olmaya başladı.

Tabi bir de hafızamın gidik olduğu o zamanlardan kalma birkaç anım vardı. Biri annemin ve abilerimin konuşmalarını şans eseri duyduğum andı. Anneme suçun bende olduğunu, kendim kayıp düştüğümü, bütün o kar oynama işini benim tutturduğumu söylüyorlardı. Kendi kendimi bu duruma götürmüşüm, kendim kaşınmışım bunu yaşamak için.