bankzitters stories

deel 1

POV Robbie

Ik lig op bed met geen energie. Ik ben moe, mentaal moe en op. Ik hou het zoals altijd geheim, wat gebeurt er als ik uit het leven zo stappen, als ik te weinig heb gegeten. Wat ik toch al heb gedaan. Ik hoor de deurbel gaan en een van de jongens open doen. Ja hij is boven hoor ik Milo zeggen, omdat de jongens zo bezorgt zijn hebben ze er voor gezorgd dat ik me deur niet kan dicht doen, ze willen horen als er wat gebeurt en ze willen me horen als ik wat nodig heb. Dat zeggen ze vaak genoeg zowat elke dag elke uur.

Ik heb wel wat nodig, wat liefde, wat mentale support, maar ik heb altijd zo'n gevoel dat ze me niet mogen. Ik draai op mijn rechterzij en voel dan weer de pijn van de blauwe plek die mijn vader me 3 jaar geleden heeft gegeven toen hij me zag in het dorp en me meenam naar zijn huis. Ik wist daarna niet hoe snel mogelijk ik naar huis moest gaan. De blauwe plek zit er helaas nog steeds, wel steeds minder maar doet wel nog altijd onwijs pijn. Net zoals de littekens die doen geen fiscieke pijn, maar wel mentale pijn. Ik heb gisteren nog een angst-stress- depressie test gedaan via google. Ik had 99% angst, 90% stress en 100% depressie. Ik kon bij bijna alles de 2 duimpjes doen. Ik heb hulp nodig maar ik durf niet. Dan gaat mijn deur open en ik zie Debby en Timo mijn kamer binnen lopen met een pakje drinken. Hier Robbie geen gemaar gewoon opdrinken je vitamine zegt Timo gelijk. Tegenspreken heeft geen zin want dan zorgen ze wel ervoor dat ik het opdrinken het liefst duwen ze er ook wat eten in. Ik drink het pakje met veel moeite op. Robbie het kan zo niet langer, zoek hulp of doe je verhaal bij een van ons, de 4 boys, mama, ezzie, een van de broer of zussen van de boys, hun vriendinnen, een therapeut, pls doe het het gaat binnenkort nog eens gigantisch fout als het zo door gaat zegt Debby . Ik draai me weer op mijn rechterzij en mijn gezicht verstijft van de pijn. Hey Robbie wat is er vraagt Timo bezorgt. Papa had mij 3 jaar geleden zeg ik dan zacht. Ik was alleen in het dorp. Hij had me geslagen de blauwe plek doet nog steeds even veel pijn zeg ik nog zachter. Robje toch waarom heb je dat nog niet eerder vertelt, mag ik kijken vraagt/zegt Debby. Ik draai me op mijn rug en doe voorzichtig de trui omhoog. Timo slaat het deken weg en ze kijken erna. Jezus hij is ook echt groot zegt Debby geschrokken. Rob dit is echt niet gezond als het 3 jaar al is gebeurt. Dan is hij echt wel kleiner zegt Timo bezorgt tegen mij. Ik weet het hij doet ook nog steeds even pijn zeg ik zacht. Robbie morgen bel ik de huisarts wat we kunnen doen. Ik wil zeker weten dat het niets ernstigs is is wil je niet verliezen zegt Debby. Oké zeg ik zacht terwijl ik Timo de kamer zie verlaten en iets later terug komt met iets eten. Robbie eet dit ik ga niet weg tot dat je deze banaan en dit worstenbroodje op hebt. Roel zei dat je nog niets hebt gegeten de afgelopen 24 uur. Iedereen is bezorgt om je zegt Timo. Ik weet dat het pesten je goed heeft geraakt maar lucht je hart bij iemand. Nog even en we doen zelf wat, dan nemen we je mee naar het ziekenhuis. Iedereen wilt je helpen, je hebt het zelf niet door, je bent zelf te bang en je stemmen zeggen dat niemand je mag zegt Debby. Ik moet er van huilen. Ik weet het Debby het is gewoon lastig, het is niet dat ik er niet over wil praten het is dat ik er niet over kan praten.

Ik, Timo en Debby praten nog een lange tijd samen over mij. Ze weten beide een klein deel ookal is het elk een andere deel. Dat weten ze niet. Als ik wat ga vertellen is het telkens een klein stuk tegen iemand en tegen elk een andere stukje. Debby en Timo weten deels hetzelfde. Daarvoor hoef ik ook maar 3 woorden vast te stellen. Papa en pesten. Ik werdt heftig gepest op de middelbare. Ik ging er met zo'n tegenzin steeds heen en heb ik op mijn vijftiende een zelfmoord poging gedaan. Die is niet gelukt. Robbie zorg alsjeblieft goed voor jezelf je hoort nog over mij over je blauwe plek dan gaan wij weer naar huis zegt Debby nadat ze een foto van de blauwe plek heeft gemaakt. Ze lopen de deur uit maar laten die deur op een kier. Ze zijn weg gegaan nadat ik de banaan op had het worstenbroodje had ik als eerste opgegeten. Mijn lichaam had het nodig maar ik heb ook spijt. Ik loop voorzichtig naar de badkamer en kijk naar mezelf ik zie een lelijke onzekere jongen staan. Ik gooi een ples water over mijn gezicht en loop voorzichtig weer naar bed. Mijn evenwicht is ver te zoeken. De afgelopen tijd ben ik niet in bankzitters videos geweest of überhaupt iets gedaan. Ik pak mijn telefoon en zie dat het 22:43 2 december is. Ik laat me vallen, mijn energie na alleen het korte stukje van mijn kamer naar de badkamer en weer terug dat ik daar al helemaal uitgetelt ben. Ik doe mijn ogen dicht en val binnen notime in slaap. De volgende ochtend voel ik me nog slechter. Het voelt alsof ik mezelf niet eens kan optillen. Ik wil recht op zitten maar zelfs dat lukt niet. Ik laat me dan weer vallen op bed. En dan voel ik me heel licht en opeens voel ik niets meer en lukt niets meer en dan komt de duisternis en ik laat me meeslepen naar de duisternis. Het wordt zwart voor me ogen dan.

Jaja het eerst deel ik hoop dit verhaal rond de 10 hoofdstukken te doen.

Woorden 1025
Geschreven 9 januari