İkİ ŞekeR

Özel Bölüm

Sahneye ilerleyip ortasında durduğumda beni hedef alan bir ışık aydınlandı. Hafifçe gülümserken kemanı omzuma yerleştirdim ve yayı yerine koydum. Çalmaya başladığımda salondan gelen birkaç fısıltı kesilivermişti. Sanki yanımda annem vardı ve onunla çalıyordum. Onun sahnesinde şimdi ben keman çalıyordum.

Bittiğinde birkaç saniye durup gözlerimi açtım ve selam verdim. Büyük salondan kulakları sağır edecek kadar yüksek sesli bir alkış çıkarken gülümsedim. Salon aydınlandı.

En önde oturan ekibe baktım. Bir de Çağrının kucağındaki ikizlere. İkiz çocuğumuz olmuştu. Annemin adını vermiştim birine. Diğerine de Çağrının babasının adını. Ferhat ve Aslı. Bizim küçük ikizlerimiz. Kocaman gülümseyerek babalarının kucağında beni minicik elleriyle alkışlıyorlardı. Çağrıyla göz göze geldiğimizde gülümsedi. Bakışlarımı babama ve abime çevirdim. Abim ve babam bana gurur dolu bakışlarla bakıyordu. Ama babamın gözlerinde bir de özlem ve hayranlık vardı. Bu sahnede annemi defalarca izlemişti. Eminim hatırlıyordu. Bu gözlerindeki doluluk o yüzdendi. Gülümsediğimde gülümseyerek kafasını salladı. Hiç konuşmadan birbirimizi anlamış, aynı hisleri paylaşmıştık babamla. Sanem'e baktım. Gözleri dolu dolu gurur duyduğunu bağırıyordu bana. Utku ile göz göze geldiğimde dudaklarını oynattı.. "Tırtıl artık bir kelebek".....

Sonra tüm ışıklar söndü. Sahne karardı.

Bu an hiçbir şeyin sonu değildi. Hiçbir şeyin başlangıcı değildi.

Bu an sadece bu andı. Yaşadığım için şükrettiğim ve minnettar olduğum bir an...

Selam.
Ben pek özel bölüm yazmam demiştim ama bunu yazmak zorundaydım.
Yani hem Kumsal Çağrıya ve ekibe  keman çalma sözü vermişti ama ben hiç yazmamıştım.
Hem Kumsalın annesiyle olan bir hikayesi vardı ve tamamlanmamıştı.
Bu bölüm yazılmalıydı.
Asıl finalimiz bu olsun.
Gerisindeki mutlulukları da siz hayal edin.